Joyce (52) is klaar met de mantel der liefde: “Ik houd dit niet meer vol”

-

De mantel der liefde: alles valt ermee toe te dekken. Maar is dat wel zo verstandig en sterk als het lijkt? Joyce (52) begint het te betwijfelen.

Een vriendin begint te jubelen als ze hoort dat mijn verse ex naar een exotisch oord afreist binnenkort. Och, wat enig, jee, wat heerlijk, nee maar, precies wat zij zelf ook zo graag zou willen en wauw, zo avontuurlijk en wat gaat hij er precies doen? Haar ogen zijn toegeknepen als bij een spinnende poes, het ziet er lief uit. En ze bedoelt het goed. Ze kan het niet helpen natuurlijk, dat ze niet begrijpt dat ik er iets anders insta.

Ze bedoelt het goed

Dat hij gaat kamperen, wat achtentwintig jaar uit den boze was. Dat het ineens niet uitmaakt dat een exotisch oord wemelt van de insecten, blijkbaar. Mij konden insecten al die achtentwintig jaar geen bal schelen, en ik wilde er altijd al met een tent op uit, maar nee, dat kon niet, geen sprake van: hij zou geen oog dichtdoen op een camping, niet vanwege de insecten, niet vanwege de andere mensen nabij, het gedeelde wc-hok, het gekluns met pannetjes op een eenpitsgasje en slaapzakken. En ik paste me aan, zonder morren, natuurlijk: een luxe huis ver van alles en iedereen af, zoals hij en de kinderen wilden, ook goed. Zoals ook nu. Want ik neem mijn vriendin haar stralende gezicht niet kwalijk: ze bedoelt het goed, ze bedoelt het goed, ze bedoelt het goed.

‘Je staat er verkeerd in’

Mijn bijna volwassen kind maakt er ongewild en onbedoeld dikwijls een potje van, haar bijsturen lukt niet of nauwelijks. Mijn waarschuwingen slaat ze in de wind, ze loopt keer op keer in zeven sloten tegelijk. Als ze uit is en aldoor niet thuiskomt, slaat de angst me om het hart. Waar blijft ze toch? Is ze wel veilig of wordt ze, beneveld door drank en drugs, gegrepen door een engerd zoals onlangs nog het geval was? Ze is zo kwetsbaar en zo mooi, mijn moederhart gaat tekeer, slapen is er niet bij… En dan is er weer iemand die, als ik dit hart probeert te luchten, zegt dat ik er verkeerd in sta. Dat ik toch gewoon moet gaan slapen op zo’n moment. En dat wij zelf toch ook stomme of gevaarlijke dingen deden op ons twintigste. Het is goed bedoeld, goed bedoeld, goed bedoeld.

Het maakt me eenzaam

Maar het voelt als een ontkenning of zelfs als een berisping. Het voelt als niet gehoord, niet gezien worden, het maakt me zo eenzaam. Ik behoor het niet zo te voelen, ik mag het niet zo opvatten, wanneer ik de intentie doorgrond – en dat doe ik, natuurlijk. Dit is wat ik mezelf altijd voorhield. Sta erboven. Weg met dat gevoel van afwijzing, dat is kinderachtig, laakbaar, slecht van me. Het gaat om wat erachter zit. Ik moet een ander niet afremmen of inperken. Ik moet het uitzitten, het ondergaan, al wil ik in tranen uitbarsten. Soms komt het er alsnog uit, als boosheid, waarna ik me diep schaam.

Ik ben die hele mantel der liefde zat

Is dit terecht, valt dit vol te houden? Nou nee. Niet meer. Sinds de scheiding, een krap jaar terug, ben ik de hele mantel der liefde eigenlijk een beetje zat. Ik begin eronder te zweten. Soms heb ik er zelfs hartkloppingen van, of krijg het letterlijk benauwd. Het lijkt erop dat ik het niet langer volhoud, dat overlopen van geduld en begrip. Hoe hard ik ook LALALA in mijn hoofd zing als iemand iets te berde brengt wat me pijn doet: het komt binnen. Ik wil dat niet, maar het gebeurt. Misschien ben ik aan het einde van mijn latijn sinds ik in krap drie jaar tijd mijn beide ouders, een goede vriendin en mijn paard, ja die ook, verloor aan de dood, mijn man aan een scheiding waarvan ik dacht dat die er nooit zou kunnen komen, mijn kind zo worstelt en ook nog eens de band met mijn broer verandert, nu hij het nauwelijks verdraagt dat ik in het ouderlijk huis trek met een nieuwe partner, waar hij dat niet kan. Misschien ben ik murw. En misschien is het tijd het over een andere boeg te gooien.

Me-time. Voor jezelf kiezen. Goed voor jezelf zorgen. Bedenken wat jij, zelf, nodig hebt. Dat opeisen. Gratuite onzin, vond ik het altijd, de gemakzuchtige taal van therapeuten, zelfhulpboeken en damesbladartikelen voor luxepaardjes en verwende types, flauwekul. Hoepel op met je yoga-retraites en je gunmomentjes, met je ‘laat nou eens de boel de boel’ en ‘een beetje aandacht voor jezelf.’ Bah. Niet mijn kopje thee.

Mijn moeder was mijn grote voorbeeld

Ik zou sterk zijn, een baken, een vluchthaven, een anker. Voor anderen. Ik voelde me goed in die rol, maar nu begint het te schuiven. Hoe kom ik er toch bij dat ik altijd stoer moet zijn, alles moet begrijpen, opvangen, regelen en (ver)dragen? Ik ben, vermoedelijk, behalve naïef, een te traditionele moeder geweest. Ik suste ruzies in het gezin, ik hield mijn man met zijn zware baan uit de wind, ik leverde zelf werktijd en liefhebberijen in, om de boel maar overeind te houden. Ik wilde zijn zoals mijn moeder, die heel haar negenenzeventigjarige leven lang kranig anderen overeind hield, klaarstond en hielp. Ook een vriendin die aan een loodzware psychische conditie leed. Ook mensen die zelden tot nooit iets hartelijks terugdeden. Ook de eeuwige stoet aan vrienden die voor mijn vader kwamen, die ze eindeloos drinken en eten bracht. Ze mopperde wel, maar ze deed het toch maar, met heel haar hart, met volle inzet. Ze was mijn grote voorbeeld. Maar zoveel tegenwind als ik heeft ze in haar leven niet gekend, begin ik in te zien.

Tijd voor mijzelf

Het roer moet om, want ik houd het niet langer vol. Het is genoeg geweest. Ik moet eerlijker worden, op tijd mijn grenzen aangeven, me niet langer groothouden. Nu alleen nog even leren me daar niet schuldig over te voelen…

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN