Brooke, Diana, Bo, Olivia, Madonna, Kim, Grace … Miriam adoreerde ze allemaal maar eindigde als de lookalike van Irene Moors.
Brooke Shields. The Blue Lagoon in Tuschinsky Amsterdam. Ik was twaalf jaar, zat tussen mijn ouders in en keek met grote ogen naar het scherm. Met plaatsvervangende schaamte want o wat waren ze bloot en wat was dat opwindend. Maar waarom had Brooke ineens een dikke buik? Hadden ze nou? Néé! Pas toen er een baby in beeld kwam realiseerde ik mij dat ze het hadden gedaan. Gatver. Maar wat wilde ik graag Brooke zijn. Met die prachtige wenkbrauwen en lange haren waarmee ze haar borsten bedekte als ze onder water zwom. Dat wilde ik ook. Maar ja. Ik had geen borsten. Geen lang haar. En al helemaal geen blauwe lagune.
Bo Derek. Ten zou op vrijdagavond op televisie worden uitgezonden. Mijn vader zat er al op maandagavond klaar voor. Vanwege de muziek, beweerde hij. Heel Nederland zat die avond aan de buis gekluisterd met chips en sinas vanwege de Bolero van Ravel. Ik vond die hele film geen zak aan, mijn vader vond hem prachtig. Vanwege de muziek. De andere dag werd ik op straat aangesproken: ‘Jij lijkt op Bo Derek.’ Dat mijn moeder geen honderd vlechtjes in mijn haar wilde draaien, stelde mij enorm teleur.
Prinses Diana. Ineens was ze daar. Lady Di. Ze stond op elke cover. Werd geprezen om haar goede smaak. Door vrouwen. Door mannen. Door meisjes. Door jongens. Ik kreeg dat jaar borsten èn belangstelling voor het andere geslacht. Hop hop naar de kapper voor een Lady Di-kapsel. Dat lukte. ‘Weet jij op wie jij lijkt?’ Nu nog spontaan prins Willem-Alexander ontmoeten en dan zou de rest geschiedenis worden. Prinses Miriam.
Olivia Newton John. Physical. Ik had geen idee wie zij was totdat iemand zei: ‘Weet jij op wie jij lijkt?’ Drie keer raden wie er een dag later met een zweetband om haar hoofd liep en diezelfde avond verkering kreeg.
Madonna. Holiday. Ineens liep iedereen met getoupeerd haar, kettingen om de hals en lelijke ophaalrokken. Vanwege een vies-ogend zangeresje met een raar Donald Duck-stemmetje. Ik snapte er geen drol van. Tot iemand tegen mij zei: ‘Weet jij op wie jij lijkt?’ De volgende ochtend rende ik naar de plaatselijke ijzerwarenwinkel. ’s Avonds op het schoolfeest zoende ik met drie verschillende jongetjes.
Kim Wilde. Ik ontdekte dat je met zeep een wilde haardos kon creëren. En dat het dan niet moest gaan regenen.
Kim Basinger. Nine ½ weeks. Voorloper van Vijftig tinten grijs. Ik zag die film in een bioscoop in Tel Aviv. Na afloop wilde ik ook blonde krullen, volle lippen, sex in de regen op een trap, nonchalante kleren en Micky Rourke. Ik dumpte mijn erg knappe vriendje. En gluurde met mijn gepermanente haar naar mannen in maatpakken. Slechtste idee ooit.
Grace Jones VS Samantha Fox. Je was team androgene, stoere, prachtige Grace of team rondborstige sexy Samantha. Ik koos naar ampel beraad met mijn innerlijke Miriammetje voor de onnavolgbare Grace Jones inclusief bijbehorend kapsel. Om vervolgens naar mijn hoofd geslingerd te krijgen: ‘Weet jij op wie jij lijkt? Op Brigitte Nielsen!’
En toen werd ik moeder en hoe moederlijker ik eruit kwam te zien hoe vaker er tegen mij werd gezegd: ‘Weet jij op wie jij lijkt?’ (sorry Irene Moors).
screenshot YouTube, The Blue Lagoon
