‘Je hebt hooguit nog twee jaar, zei de arts’

-

Joan (54) had nog een, twee jaar te leven nadat werd ontdekt dat haar borstkanker was uitgezaaid. Dat is vier jaar geleden en ze is blij met elke dag extra die het leven haar geeft. 

Lees ook: Je vecht zo hard, je gaat dit winnen, zeggen mensen. Bullshit

‘Een jaar, heel misschien twee. De dokter was heel duidelijk tijdens het gesprek dat mijn leven in één klap op z’n kop zette. Uitgezaaide borstkanker, behandelingen zouden alleen levensverlengend zijn. Een dag later meldde ik me voor mijn eerste chemo. De dood mocht me dan op de hielen zitten, ik was niet van plan me zomaar gewonnen te geven.
Zeven weken later kreeg ik een scan. Tegen de verwachtingen in waren de tumoren kleiner geworden, waar stilstand van de groei het doel was geweest. Dat was een enorme opsteker. Niet dat het vanaf dat moment een goed nieuws-show werd. Goed en slecht nieuws wisselden elkaar af: dan was er weer een nieuwe tumor, een paar weken later bleek er een andere kleiner te zijn geworden. Ik verdiepte me in gezonde voeding en paste  mijn eetpatroon aan. Of dat hielp weet ik niet, ik wil absoluut niet beweren dat je met anders eten kanker kunt genezen. Ik heb  gewoon veel geluk gehad omdat de chemo aansloeg. Ik ben trouwens niet genezen, ik ben kankerpatiënt en loop nog steeds de deur plat bij het ziekenhuis. Er groeit van alles in mijn lijf. Maar de hooguit twee jaar waarover de dokter het had,  ben ik ruimschoots voorbij. Ik ben er nog. In reservetijd weliswaar, maar daar ben ik gruwelijk blij om.

Elke dag denk ik: ik had al dood kunnen zijn. Dat doet iets met je. Ik vind andere dingen belangrijk, stel niets uit. Vriendin die ik lang niet heb gesproken – hup, bellen. Niet: ik doe het volgende week wel, of volgende maand. Ik breng zoveel mogelijk tijd door met mijn kleinkind. Hij is vijf en zal zich mij later kunnen herinneren. Dat vind ik een ongelooflijk fijn idee. Ik huil niet vaak, maar als ik eraan denk dat dat heerlijke jongetje  later nog aan me zal denken, schiet ik vol. Misschien is dat wel de grootste winst van mijn reservetijd. Plus dat ik nog wat meer tijd met mijn man kan doorbrengen. Hij moet waarschijnlijk nog een hele tijd zonder mij – hij is pas 55. Elke maand die we samen zijn, is meegenomen. We doen geen gekkigheid, gaan niet op reis, of opnieuw trouwen. We zitten gewoon naast elkaar, pratend of niet. Als je weet dat je geen tachtig wordt, hoeft er ook niet zoveel. Dan is het snel goed. Uiteindelijk zal ik aan deze ziekte overlijden. Dat heb ik geaccepteerd omdat ik mijn energie niet wil besteden aan nodeloos verzet maar aan dingen die ik leuk vind. Nu ben ik er nog. En geniet ik me suf van het leven.’

Lees ook: Ik had kanker en moet je me nu zien

gifgif
Redactie
Redactie
De redactie van Saar bestaat uit een heel professioneel en toch gezellige groep van vrouwen rond de 50 & 60, plus een paar superleuke meiden van rond de 30 die wel alles weten van de nieuwste trends, techniek & social (en trouwens zo langzamerhand ook (bijna) alles van 50+ zijn).

RECENTE ARTIKELEN