Een virusje, dacht Miriam toen ze naar de wc holde. Maar toen ze een paar dagen later opnieuw ziek en misselijk werd en een week later weer, sloeg de schrik haar om het hart.
De dag begon doodgewoon. Ik had gedoucht. Ik had mezelf aangekleed. Kopje koffie. Boterham met kaas. En toen. Toen werd ik misselijk. Heel heel erg misselijk. Het werd zwart voor mijn ogen. Mijn maag keerde zich om. Ik haalde nog net de wc. Had ik iets verkeerd gegeten? Een virus te pakken? Te kort geslapen? Ik vinkte het lijstje af in mijn hoofd, maar er was niets. Niets. Geen enkele aanwijzing.
Trillend van schrik kroop ik op de bank. Ik moest eventjes bijkomen. Na een paar minuten voelde ik me weer beter. Misschien had ik gewoon een héél klein virusje te pakken gehad en dat virusje zwom nu door het riool. Mooi. Ik dronk mijn koude koffie op. Nam de laatste hap van mijn boterhammetje en kroop achter de computer.
Het ging dagenlang goed. Opstaan. Douchen. Aankleden. Koffie. Boterham. Een week later ging het weer mis. Weer werd ik weer overvallen door een golf van misselijkheid. Deze keer tien keer erger. Dit keer haalde ik de wc niet. Ik zakte in elkaar. Wat was dit? Moest ik de dokter bellen? Net zo snel als dat ik werd overvallen door misselijkheid verdween die weer. Ik krabbelde overeind, schudde met mijn hoofd, maakte een emmertje sop, ruimde de boel op. Dronk mijn koude koffie. Nam de laatste hap van mijn boterham. Pakte een banaan. Kroop achter de computer en ging door waar ik was gebleven.
De volgende dag zat ik op de fiets. Ik had tegenwind, het regende, ik trapte wat harder. Ik raakte buiten adem. En werd weer verschrikkelijk misselijk. Kokhalzend stapte ik in de stromende regen van mijn fiets. Dit keer wist ik waar het aan lag. Wie gaat er nou met tegenwind in een kletterende regenbui tekeer als Tom Dumoulin?
‘Gaat het, meisje?’ Een oudere man stapte af. ‘Ben ineens een beetje misselijk,’ piepte ik. ‘Ben je misschien zwanger?’ Ik schoot in de lach: ‘Op mijn vijftigste lijkt mij dat niet voor de hand liggend.’ De man bestudeerde mijn gezicht en fietste weg zonder nog iets te zeggen. Dat vond ik een beetje teleurstellend. Ik haalde diep adem en stapte weer op mijn fiets.
De rest van de dag en avond had ik nergens last van, maar het zat me niet lekker. Ineens ging er een lampje branden in mijn hoofd. Zou het dan toch? Misschien? Nee. Dat kan niet. Ik ben 50. Onmogelijk. Wat zou JP wel niet denken? Ik ken niemand van mijn leeftijd die … Ik wilde het zeker weten. Ik moest het zeker weten. Ik googelde de woorden ‘misselijk’ en ‘overgang’. Er verschenen 190.000 hits op mijn beeldscherm. 190.000 resultaten. Ik werd opnieuw misselijk. Maar nu wist ik waarom.
Lees ook: Maar ik ben helemaal niet zwanger!
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
