Jannie overleefde huidkanker: ‘Ietsje later en ik was er niet meer geweest’

-

Vroeger was Jannie echt een zonliefhebber. Tot er een melanoom bij haar werd geconstateerd. ‘Ik ben een gezonde, sportieve vrouw. Dan kan je toch niet zomaar kanker hebben?’

“Hé, wat is dat nou?” vraagt mijn vriend terwijl we allebei in de badkamer staan. Ik ben net uit de douche gekomen, en sta me af te drogen. Hij wijst op een plek op mijn schouder, die ik zelf niet kan zien. “Was die moedervlek altijd al zo?” vraagt hij. Ik probeer via de spiegel te zien waar hij het over heeft. Ik zie op mijn linkerschouder een moedervlek die er voor zover ik weet al jaren zit. Alleen is er wel iets geks. De moedervlek is rood, en lijkt ook een beetje opgezet.

In eerste instantie maak ik me niet zo druk. Maar even in de gaten houden, is mijn eerste reactie. Het trekt vast weer weg. Maar de houding van mijn vriend is een stuk minder nonchalant. Dezelfde avond dwingt hij me een afspraak te maken bij de huisarts. “Hier moet je echt direct naar laten kijken,” drukt hij me op het hart. Daardoor begint het bij mij ook te knagen. Het zal toch geen kanker zijn?

Vroeger was ik een echte zonliefhebber. Zodra de eerste stralen zich in de lente lieten zien, probeerde ik een kleurtje op te doen. Ook op vakantie kon je me uittekenen op het strand of aan het zwembad: boekje erbij, koelbox mee en dan de hele dag bakken. Ik durf het nu bijna niet meer te zeggen, maar als puber smeerde ik me zelfs in met olie, om nog sneller bruin te worden. Tja, al mijn vriendinnetjes deden dat toen. We wisten toen ook nog niet echt iets over de gevaren van de zon.

De afgelopen jaren is er natuurlijk veel meer bekend geworden over huidkanker, daardoor ging ik ook wel beter opletten. Ik schafte factor 50 aan, en begon me trouw in te smeren. Maar verder maakte ik me er niet erg druk om. Ik genoot nog steeds regelmatig van het zonnetje, al lette ik wel wat beter op dan vroeger, en probeerde ik te voorkomen dat ik verbrandde. Maar, zo blijkt, decennialang zonschade gaat niet zomaar meer weg.

Een paar dagen later zit ik bij de huisarts. Die bekijkt de moedervlek, en deelt de zorgen van mijn vriend. Hij vermoed niet alleen dat het huidkanker is, maar ook dat het de ernstigste vorm betreft: een melanoom. Ik krijg een spoeddoorverwijzing voor de dermatoloog, waar de moedervlek operatief word verwijderd, en vervolgens opgestuurd naar een laboratorium om onderzocht te worden. Twee weken later zitten mijn vriend en ik opnieuw bij de dermatoloog voor de uitslag. Waar ze bang voor waren klopt, ik had een melanoom.

De vervolgstappen zijn tweeledig, legt de arts uit. Ten eerste moeten we zo snel mogelijk vaststellen of er uitzaaiingen zijn. Dit doen ze met een zogenaamde poortwachterstest, waarbij ze de omliggende lymfeklieren controleren op uitzaaiingen. Daarnaast zal ook tijdens dezelfde procedure nog een groter deel van de huid rondom de moedervlek verwijderd worden.

Dat is eigenlijk het eerste moment dat ik écht bang begin te worden. Tot nu toe heb ik mezelf voorgehouden dat het allemaal wel mee zal vallen. Ik heb geen klachten, nooit last gehad van de moedervlek en ik ben een gezonde, sportieve vrouw. Dan kan je toch bijna geen kanker hebben?

Het duurt een week tot we de uitslag van de tweede operatie, en dit is een van de verschrikkelijkste weken van mijn leven. Ik kan niet ophouden met nadenken over chemokuren en bestralingen. Dan komt het verlossende woord: er zijn geen uitzaaiingen geconstateerd in mijn lymfeklieren. Ik had verwacht dit pas te horen bij de volgende afspraak bij de arts, maar zij belt me van tevoren alvast met het goede nieuws. Ik kan het bijna niet geloven. Na het telefoontje bel ik meteen mijn vriend. Als ik hem het goede nieuws vertel komen de tranen. Ik kan niet meer ophouden met snikken. Ik heb echt het gevoel dat ik door het oog van de naald gekropen ben.

Dit bevestigt de arts ook nogmaals tijdens de afspraak om de hechtingen te controleren. Ze benadrukt hoe belangrijk het is dat we er op tijd bij waren geweest. Als het melanoom al uitgezaaid was geweest, had ik misschien nog maar een paar maanden te leven gehad. Ik weet dat ik echt in mijn handjes knijpen, ook dat mijn man erop stond dat ik direct naar de arts ging.

De komende 5 jaar blijf ik onder controle bij de dermatoloog, want er is een kans dat de kanker terugkomt. Het feit dat het terug kan komen, maakt me soms wel angstig, maar ik probeer er zo min mogelijk mee bezig te zijn. Daarnaast ben ik zelf door dit alles heel voorzichtig geworden. Ik hou mijn huid en moedervlekken als een havik in de gaten, en smeer me altijd in als ik naar buiten ga. Deze zomer zul je me ook alleen onder een parasol aantreffen. Dit wil ik echt nooit meer meemaken.

 De Huidkankerweek loopt van 22 tot en met 26 juni. De week wordt georganiseerd door Bureauvijftig en wordt ondersteund door de NVDV, HUKAs (Huidkanker Stichting), SkinVision en ouderenvereniging ANBO. In de Huidkankerweek hoopt de organisatie 100.000 oudere mensen te activeren om hun verdachte huidplekjes te laten controleren en zo de sterfte aan huidkanker te verlagen. De Huidkankerweek wordt een jaarlijks evenement. 

Meer informatie is te vinden op: https://www.huidkankerweek.nl

gifgif

RECENTE ARTIKELEN