J. trouwde met een knappe vrouw die dol is op zeuren en niks doet behalve de kapper en pedicure bezoeken. En nu is hij verliefd op een ander en hoopt Monica stiekem dat hij eindelijk voor zichzelf durft te kiezen.
LEES OOK: Ik ben jaloers op mijn vreemdgaande vriendin. Echt waar
Op een kunstreis naar Duitsland werd mijn goede vriend J. verliefd op een Duitse vrouw. Zijn droomvrouw. Wij begrepen dat wel. Ze was knap, kwam uit een rijke familie en studeerde kunstgeschiedenis in een grote stad. Dus J. met haar daten, haar ten huwelijk vragen en binnen een jaar woonde ze in Nederland en kwam het eerste kind. Al snel kwam er ook een tweede kind en was hun gezin af. De vrouw werkte niet, sprak de taal nauwelijks, had geen vrienden. Haar enige taak in het leven was die kinderen grootbrengen, het huishouden en klagen over hoe klein haar leven geworden was, vergeleken met haar studietijd in de grote stad.
J. huurde al snel een oppas die vier dagen in de week de kinderen van school haalde zodat de vrouw tijd over had voor leuke dingen. Ze ging van de kapper naar de manicure naar de sportschool. Haar handtassen werden steeds duurder en haar hoge hakken ook. Ondertussen ging J. steeds harder werken om dit allemaal te kunnen betalen, kwam hij steeds later thuis en raakte de vrouw steeds geïsoleerder. Voor vrijwilligerswerk op school voelde ze zich te goed. Nederlands leren vond ze te veel moeite, want ik zag haar taalgebruik eerder achteruit dan vooruit gaan in al die jaren.
Op feestjes begon ze steeds vaker over vroeger te praten, over een wereld die niet meer bestond, maar die haar hoogtijdagen waren geweest. Tenminste: dat vermoed ik, want mijn Duits is niet al te best. Ik wilde uitschreeuwen dat de wereld aan haar voeten lag, ze hoefde alleen de kans maar te grijpen, maar wat ik ook aandroeg om haar uit haar isolement te halen, ze wuifde het weg. De coach die ik voor haar gevonden had, noemde ze met een vies gezicht een psycholoog. Een kans om vluchtelingen te helpen sloeg ze af. Ik tipte een klooster waar je in twee weken Nederlands kunt leren, ze vond het ongeloofwaardig. Ik stopte met suggesties en liet haar maar.
De kinderen werden groter, J. ging nog harder werken en als hij thuiskwam vond-ie een klagende, zeurende vrouw. En vlak voor zijn vijftigste verjaardag kreeg hij een vriendin. Stiekem. Een gescheiden vrouw van 39 met een leuke baan, waarmee hij kon praten en lachen. Ze konden uren over hun werk praten, het leven, hun dromen. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik het hoorde. Eindelijk had J. weer een leuk leven, écht contact met iemand, hij leek gelukkig.
Zijn hart brak bij de gedachte dat hij met zijn vrouw zou breken. Hij voelde zich verantwoordelijk voor hoe haar leven was gelopen – en dat was hij natuurlijk ook een beetje. En toch vind ik dat je beiden een verantwoordelijkheid hebt voor je leven. Als je een lange relatie aangaat, heb je de verplichting voor jezelf te zorgen en voor je geliefde. Als je dat niet doet, kan je niet verwachten dat je je voor eeuwig in de veiligheid van het huwelijk kunt wentelen. Dan gebeuren er nare dingen, zoals vreemdgaan en scheiden.
Hoe verdrietig ik het ook vind voor de vrouw van J., ze heeft het over zichzelf afgeroepen. Dit verhaal kent vele verliezers, dus ik hoop dat ze er uitkomen, al was het maar voor de kinderen. Maar als daar niet tegenover staat dat zij iets aan zichzelf gaat doen, hoop ik dat J. kiest voor zichzelf en een relatie kiest die hem gelukkig maakt. Ik gun het hem van harte.
beeld Unsplash.
