In 1970 ging Ella met haar beste vriendin op tienertoer. Nu wil de vijftienjarige dochter van dezelfde vriendin met een paar meiden naar Griekenland. En wat zeg je dan als suikertante?
Ding-dong, bevriende puber komt even fijn weeklagen over haar achterlijke moeder die het niet goed vindt dat ze deze zomer met vriendinnen op vakantie gaat. Ze is vijftien met de allure van een vamp van 25, dus ik heb alle begrip voor haar moeder. Maar mijn rol in dezen is niet roepen dat ik haar naar een kloosterkostschool zou sturen als ze mijn kind was, ik ben de foute tante bij wie nog wel eens wel te halen valt aan bevestiging en foute zaken.
Ze wil naar Griekenland. Zoals in de H&M reclame. Met een stel schaars geklede vriendinnen diepzinnig narrig kijken op een rots. Er wordt fluks een board tevoorschijn geswiped op Pinterest dat me moet overtuigen van dit heilloze plan. Opdat ik haar moeder zal overhalen dat het best kan, vijf vijftienjarigen zonder begeleiding loslaten op een Grieks eiland waar zelfs de goden zich al niet netjes gedroegen.
“Dan gaan we op het strand liggen en gezellig samen koken,” droomt ze hardop en ik besef dat dit eerder de 2017-versie van een Dolly Dots / Spice Girls droom is en niet zozeer de overtreffende trap van Zon, seks en je ouders in shock. “Op muziek van Lana Del Rey,” voegde ze er verzaligd aan toe.
“Summer Wine is van Nancy Sinatra,” zeg ik automatisch en zo superieur als alleen iemand uit de vorige eeuw dat kan doen. Puber kijkt me glazig aan, ik zoek op YouTube Nancy’s versie.
Er wordt slecht in geplaybackt, er doet een man met een snor mee en Sinatra ziet er ondanks het slechte beeldmateriaal beeldig uit. Ik wacht op snijdend commentaar, maar Bouwjaar 2002 googelt slechts ‘blonde bouffant’ en ‘laarzen’.
We bekijken samen ook de versie van Lana. Er wordt uitstekend in geplaybackt, er doet een man met een snor mee en Del Rey filmt een deel met haar mobieltje, zodat ook hier de beeldkwaliteit waardeloos is.
Het liedje heeft dezelfde magie en ik denk aan haar moeder, met wie ik op tienertoer was toen we vijftien waren. We waren veel te bleu om diepzinnig narrig te kijken en we droegen midden in de zomer slobberende sweaters met afgeknipte boorden (Flashdance!) omdat we echt niet in onze bikini’s durfden rond te lopen. Maar ik weet vrij zeker dat we ons minimaal 25 voelden toen we in Maastricht rondsjouwden en op het Vrijthof een shandy bestelden. Eéntje voor ons samen, anders hadden we geen geld meer voor frietjes. Maar toch, 0,5% alcohol, we waren vrouwen van de wereld.
Vijf beeldschone meiden van vijftien alleen naar Griekenland laten gaan, dát gaat natuurlijk niet door. Maar dankzij Google en de ouderwetse overtuigingskracht van Bouwjaar 1965 heb ik haar nu toch zo ver dat ze overweegt met haar vriendinnen op Ameland diepzinnig narrig te gaan kijken op het strand. Iets met een huisje en dat haar moeder en ik dan ook meegaan, maar ons nérgens mee zullen bemoeien.
We zullen louter als puffende bessen ijsjes betalen en voor de vorm een beetje mopperen over hun gegil en kritisch kijken naar eventuele aanbidders, want daar kun je natuurlijk op wachten. Ik verheug me er nu al op. Summer Wine. Wordt vervolgd.
