Dit eerlijke verhaal gaat over afvallen. Veel afvallen. Dertig, veertig, vijftig kilo. Want je wordt niet per se gelukkiger van een slank lijf: “De vetschort die aan mijn buik hing, ging steeds meer pijn doen.”
“Na negen jaar mantelzorg aan de andere kant van het land, waarbij een kop mierzoete koffie en een XL gevulde koek langs de A1 het hoogtepunt van de dag was, woog ik 136 kilo,” zegt Iris (52). “Mijn lieve moeder was er niet meer, ik besloot wat terug te doen voor mijn lijf dat me al die tijd overeind had gehouden. Minder eten, beter eten. De motivatie was groot, ik begon in januari met als doel in zes maanden tien procent van mijn lichaamsgewicht kwijt te raken. Het ging me zo goed af, dat ik in juni geen veertien kilo lichter was, maar ruim het dubbele. Ik was minder moe en omdat ik anders at, had ik ook geen last meer van voedselcoma’s. Complimentjes alom. So far so good.
Maar aan het einde van de zomer was de rek eruit. Ik viel niet meer af en de vetschort die aan mijn buik hing ging steeds meer pijn doen. ‘Laat hem weghalen’, zei een vriendin. Maar ik had daar geen geld voor en was nog te zwaar om dat via de verzekering te kunnen laten doen. En het was me inmiddels ook wel duidelijk dat ik nooit op het gewicht zou komen om de ingreep wél vergoed te krijgen. Door al dat losse vel ontstonden verklevingen en ik kwam steeds schever te staan. De afgelopen twee jaar hebben vooral bestaan uit pijn, eindeloze oefeningen, frustratie en schuldgevoel dat ik niet het succesnummer ben waarop ik had gehoopt. Ik kan minder bewegen dan ik zou willen omdat ik veel pijn heb, ik snoep te veel om mezelf te troosten en ik ben inmiddels weer tien kilo zwaarder. Hiervoor was ik een gezonde dikkerd die alles deed: reizen, lopen, zwemmen, uitgaan, dansen. Nu ben ik iets minder dik en fysiek een wrak dat met een stok loopt omdat alles uit balans is. Het maakt me boos en verdrietig dat dit de beloning voor al mijn inspanningen is.”
