Toen Ines (58) drie jaar gescheiden was, kwam ze weduwnaar Marco (59) tegen met wie het enorm klikte. Toch werd het uiteindelijk niets: ‘Het is moeilijk te concurreren met een vrouw die blijkbaar geen kwaad kon doen.’

“Geen datingsite, geen koppelaar, Marco en ik hebben elkaar ‘in het wild’ ontmoet. Op een congres waar we allebei door onze werkgever heen waren gestuurd en dat zo saai was, dat ik een seminar spijbelde om koffie te drinken en een uurtje op mijn gemak te scrollen.

In de koffiehoek zat Marco die precies hetzelfde deed. ‘Ik zal het tegen niemand zeggen, als jij dat ook doet’, zei hij. Van scrollen kwam niks meer, we kletsen honderduit over ons werk, over het congres en over het dodelijk saaie hotel dat erbij hoorde.

We zijn die avond samen uit eten gegaan en in mijn hotelkamer beland. Meestal doe ik het rustiger aan, maar dit was nu iets wat gewoon goed voelde. We waren in Brussel, ver buiten onze normale habitat – een mens mag wel eens gek doen.

Toen ik wakker werd na prettige seks, was hij verdwenen, maar er lag wel een briefje met lieve woorden en zijn telefoonnummer. De verkering ging zo eigenlijk andersom: het lichamelijke hadden we had gehad, per whatsapp leerden we elkaar beter kennen.

Marco en ik woonden niet zo gek ver van elkaar vandaan, we zagen elkaar regelmatig en ik vond hem erg leuk. Toch was er ook iets wat me stoorde en dat was hoe vaak zijn vrouw Manon ter sprake kwam. Ik wist niet goed wat ik daarmee moest.

Ze leek me een leuk mens te zijn geweest, ze was veel te vroeg overleden aan kanker – ik kan me niet voorstellen wat dat met een partner doet. Hij moet er ontzettend veel verdriet van hebben gehad.

En Marco deed wel zijn best om het niet teveel over haar te hebben, maar ze hadden samen een lange geschiedenis en twee volwassen kinderen. Ik begreep best dat hij niet zomaar opnieuw kon beginnen met mij, ik stapte ook niet blanco in onze relatie.

Maar Manon… over de doden echt niets dan goeds, hè? In het begin vond ik het mooi dat hij zo vol liefde over haar sprak, maar na verloop van tijd ging het me ook ergeren. Dan was hij al eens ergens met haar geweest en ging herinneringen ophalen of wilde hij naar een restaurantje waar hij ook met haar had gegeten.

Misschien wás ze wel gewoon een unieke, ideale vrouw, maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik nooit zou kunnen opboksen tegen iemand die in zijn herinnering zo’n beetje volmaakt was geworden. Hij werd daarin bevestigd door de moeder van Manon – dat begreep ik ook wel weer. Net zoals ik snapte dat zijn kinderen de kat uit de boom keken.

Maar voor mij was het op een rare manier een enorme opluchting toen zijn moeder, een nogal aardse en rechtstreekse vrouw, tegen me zei dat Manon een prima mens was, maar ik ook. Dat gaf me het gevoel dat ik ‘gezien’ werd als Ines en niet per se als de opvolger van Manon die nooit aan het origineel zou kunnen tippen.

Manon, of beter gezegd: de herinneringen aan haar, bleef echter tussen ons instaan. Marco en ik waren op veel fronten een prima match: dezelfde interesses, een zelfde soort jeugd gehad, we konden om dezelfde dingen lachen. Maar ik had het gevoel dat hij er niet echt voor ging met mij. Misschien was er gewoon net niet genoeg gevoel, misschien wilde hij zich er niet aan overgeven uit een soort zelfbescherming?

We hebben daar goede gesprekken over gehad. Hij zei eerlijk dat het soms voelde alsof hij Manon ontrouw was als hij het leuk had met mij. En ik ben open geweest over het gevoel dat ik niet op kon tegen een vrouw die in zes jaar tijd een eeuwig jonge, knappe en rooskleurige herinnering was geworden.

Dat begreep hij op zijn beurt weer, maar echt iets oplossen deden dat soort discussies niet. Hij hield gewoon nog altijd heel veel van haar en niemand kan voor een ander bepalen hoe lang rouw duurt. Het enige wat ik kon, was voor mezelf bepalen of ik er mee door wilde gaan.

Ik heb het nog zes maanden volgehouden, in de hoop dat hij gewoon wat meer tijd nodig had en er alsnog iets zou veranderen. Toen was het van mijn kant op, ik vond het te verdrietig dat ik niet de leukste en de liefste in zijn leven van nu was. Op deze leeftijd hebben we allemaal bagage – alle begrip. Maar je moet ook realistisch zijn over wat je zelf nodig hebt en ik wilde iets volwaardigers dan wat hij kon bieden.

Het was een heel verdrietig einde, ook voor hem. We kwamen er gewoon samen niet uit, ook niet in relatietherapie. Dat heeft maar een paar sessies geduurd, ik was degene die het allemaal wel erg zwaar vond worden. Ik had ook geen zin om me door zijn rouwsessies heen te worstelen, die verhalen kende ik allemaal al en het was meer zijn proces dan dat van mij.

Zo is een in potentie leuke liefde met een prima man die aan alle kanten kansrijk was, toch uitgedoofd. Niemand heeft er schuld aan, misschien was gewoon de timing niet goed. Misschien wilde ik teveel. Misschien had hij de dood van Manon nog niet verwerkt. Ik vind het heel jammer dat het zo is gelopen, maar ik ben ook opgelucht. Van zulke mooie herinneringen kun je het als volgende vrouw gewoon niet winnen.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!