Dagenlang had Miriam een error in haar hoofd. Ze wist amper haar eigen voornaam nog en het idee dat ze ooit weer iets kon schrijven leek onmogelijk. Maar vanmorgen gebeurde er iets waardoor ze weer ‘bijkwam’.
‘Of ik Robbert nog heb gezien de laatste tijd’ vraagt mijn vriend. Robbert, onze achterbuurman van 86 die altijd in is voor een praatje. Robbert waarvan het lijkt alsof hij de hele dag aan het fietsen is. Waarvan ik het vermoeden heb dat hij voor elk wissewasje naar buiten loopt. Robbert die het fijn vindt om diepgaande gesprekken met je aan te gaan over geschiedenis. Politiek. Robbert die mij zo doet denken aan mijn vader. Ik denk na. Heb ik de afgelopen dagen deze vitale vriendelijke man voorbij zien fietsen? Het is zo’n gewoon alledaags beeld dat ik nu echt in mijn geheugen moet graven. ‘Is Robbert de laatste dagen voorbij gefietst?’.
De laatste dagen, die inmiddels weken lijken, had ik een error in mijn hoofd. Het enige wat ik kon doen was wat medemensen die de supermarkten niet meer in mochten voorzien van boodschappen. Wie heeft wat nodig? Wanneer is het niet druk? Wanneer zijn de schappen weer redelijk gevuld? Om vervolgens op gepaste afstand even een gesprekje te voeren. Maar Robbert? Robbert heb ik al dagen niet gezien.
Lees ook: Zo zorgt deze Deense supermarkt ervoor dat mensen niet gaan hamsteren
Zal ik bij hem aanbellen? Hem vragen of hij en zijn vrouw nog wat nodig hebben? Of ik iets voor hen kan betekenen? Kan ik er nog een adres bij hebben? Ik weet het niet meer. Ik voel niks meer. Ik kijk geen nieuws meer. Heb alle push-meldingen van mijn telefoon geflikkerd. Ik vergeet te eten. Slaap slecht. Het enige wat mij overeind houdt is de wetenschap dat wij allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Dat we allemaal figureren in deze horrorfilm. De wetenschap dat er nu mensen zijn die kei- en keihard aan het werk zijn om te redden wat er te redden valt. Dat houdt mij overeind.
Ik staar voor me uit. De zon schijnt op mijn gezicht. Ik doe mijn ogen dicht en probeer herinneringen op te halen die mij blij moeten maken. De geweldige cruise die ik vorig jaar voor Saar mocht maken met mijn beste vriendin. Of was dat het jaar daarvoor? Error in mijn hoofd. Nancy en ik die acht dagen lang de slappe lach hadden. Dat er overal te lezen was dat je je handen goed moest wassen en ook de reden waarom. Ik vond dat toen zo’n onheilspellend bericht op zo’n fantastisch schip. In zo’n mooie omgeving. Ik weet nog dat ik secondenlang naar zo’n mededeling heb staan staren en mijzelf afvroeg waarom dat zo beklemtoond werd. Ik word weemoedig. Emotioneel. Zelfs mijn mooiste herinneringen kleuren grijs in mijn hoofd. Ik open mijn ogen en kijk door het raam. Ik spring op en schreeuw naar mijn vriend: ‘Robbert fietste voorbij! Robbert fietste voorbij!’
Dit gaat over. Dit gaat echt voorbij. Wij, de figuranten in deze slechte film krijgen ooit weer nieuwe rollen toegeschreven voor een goede film met een happy end. Voorlopig moeten we het doen met de herinneringen die we hadden. Ook zij kleuren weer langzaam maar zeker weer terug in de oorspronkelijke versie. Robbert fietste voorbij.
Lees ook: ‘Vrouw van middelbare leeftijd valt van fiets’ – dat gaat toch niet over ons?
