De film White Bird, geregisseerd door Marc Foster en gebaseerd op het gelijknamige boek van R.J. Palacio, is een indrukwekkend oorlogsdrama, dat zich afspeelt in twee tijdlijnen. De film is zowel een spin-off als een prequel van de film Wonder (2017), en draait om de 15 jarige Julien, de voormalige pestkop uit die film, die nu worstelt met de gevolgen van zijn gedrag op een nieuwe school. Zijn grootmoeder Sara (een schitterende rol van Helen Mirren) bezoekt hem onverwachts en besluit haar eigen aangrijpende verhaal uit de Tweede Wereldoorlog te delen, in de hoop Julian te inspireren tot meer empathie en moed.
Het hart van de film ligt in Frankrijk van 1942, waar de jonge Sara als Joods meisje moet onderduiken voor de nazi’s. Ze wordt daarbij geholpen door haar klasgenoot Julien, een outsider in haar klas vanwege zijn handicap. Door polio loopt hij mank met een kruk. Hij biedt haar een onderduikadres in de schuur van het huis van zijn ouders. Samen ontwikkelen zij in de schaduw van de oorlog een hechte vriendschap en zelfs liefde, waarbij hun verbeelding een ongelofelijke steun vormt tegen de grimmige realiteit.
Ik vind de film White Bird een warme, hoopvolle film, die het belang van eerlijke en oprechte menselijkheid benadrukt, zelfs in de donkerste tijden. De film is bij vlagen voorspelbaar en niet vrij van clichés, maar ik vond de acteurs fantastisch en het verhaal zo invoelbaar. Het is een film die je na het zien bestempelt als: warm, traantje gelaten, mooi en heel aangrijpend!
Release 24 april
TEKST KATHLEEN WARNERS
