Erica (53) is jaren met haar gezin op vakantie geweest, en met vriendinnen en ook wel eens met een vriend. Maar wat haar betreft gaat er helemaal niets boven alleen reizen: ‘Een zonsondergang wordt echt niet mooier als je er met zijn tweeën naar kijkt.’

“Dit is de enige foto die ik van mezelf heb, van mijn vakantie in Portugal. Op een paar selfies na, dan. Het was ook het enige moment dat ik me even een loser voelde, dat ik aan iemand anders moest vragen om een foto van me te nemen, omdat ik alleen op vakantie was.

Alleen op vakantie gaan, dat wekt zeven van de tien keer de reactie ‘o wat zielig…’ op en drie keer jaloerse blikken. Er zijn mensen die zich niet kunnen voorstellen dat je het tien dagen met jezelf uithoudt. De eerste keer vroeg ik me dat overigens ook af.

Het was uit nood geboren: mijn scheiding was net achter de rug, mijn zoon was destijds zeventien en ging nog liever dood dan dat hij met zijn moedertje op vakantie zou gaan. Al mijn vriendinnen hadden een relatie of geen tijd of geld om weg te gaan. En ik wilde echt heel erg graag even ergens anders zijn.

Het werd een week op La Gomera, in een appartementje. Er is daar geen drol te doen, dus ik was blij met mijn huurautootje, waarmee ik het eiland rondreed. Wat te eten en te drinken mee, badlaken en badpak mee. Stoppen als ik er zin in had. Gezwommen bij kleine strandjes. Gelezen, genikst. In het enige restaurant in de buurt de hele menukaart afgewerkt. Topvakantie.

Wat ik er hemels aan vond, was de vrijheid om te doen en laten wat ik wilde. Vroeg opstaan, tot elf uur blijven liggen – whatever. Een stuk wandelen en gewoon teruglopen als het me te woest of te ver werd. Niet voortdurend rekening te hoeven houden met de voorkeuren en het tempo van een ander, ik vond het een bevrijding.

Dat kwam natuurlijk ook omdat ik net uit die scheiding kwam en me jaren had geschikt in iets wat allang niet meer bij me paste. Maar ik kwam ook tot de conclusie dat een zonsondergang niet mooier wordt als je er met zijn tweeën naar kijkt en dat een wijntje zonder conversatie ook prima smaakt.

Sindsdien ben ik in mijn eentje naar Rome geweest (niet mijn stad, wel alles gezien wat ik wilde zien) en heb ik solo twee weken van B&B naar B&B door Schotland gereden (een van de hoogtepunten van mijn leven). En in juni was ik dus een week in Portugal. Zon, slapen, Porto te voet verkend, kramp in mijn kuiten van het hellingtrekken.

Zo fijn om een uur in één zaal van een museum rond te kunnen hangen omdat ik de kunst zo fantastisch vond, dat kun je een reisgenoot niet aandoen. Je komt met alleen reizen wat meer uit je comfortzone. En het is een buitengewoon effectieve manier om erachter te komen wat je belangrijk vindt en wat niet. Je krijgt ook veel meer mee van de bestemming, omdat je niet wordt afgeleid door een ander en geen energie kwijt bent aan inschikken en je afvragen of hij/zij het toch wel leuk heeft. En je wordt heel handig in zelf dingen oplossen.

Ook dit keer vond ik het weer fantastisch. En voor wie het zich afvraagt: echt niemand vindt het gek als je in je eentje op een terras zit voor een kop koffie of ergens eet met een e-reader tegen het zoutvaatje. Dat is denk ik iets waar de meeste mensen het meest tegenop zien.

Ik zag mezelf de eerste keren ook wel een beetje zitten, in afwachting van mijn bestelling, eerlijk gezegd. Maar je moet toch eten en met een tijdschrift of een boek is het al opgelost. Ik vond het ook dit keer niet eng, al zeg ik eerlijk dat ik geen nachtvlinder ben en elke avond om half vier in bed lag te Netflixen. Ook weer een voordeel: niet aan de boemel hoeven omdat de ander dat wil. In september staat mijn volgende soloreisje gepland, dat wordt twee weken Zweden. En ik heb er nu al zin in.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!