Loes (54) zorgt met haar broer dat hun vader zo lang mogelijk thuis kan blijven wonen. Ze doet het met liefde, maar het is natuurlijk hartstikke zwaar. En toch zijn er altijd mensen die vinden dat ze niet genoeg doet.
“Misschien heeft hij ook wel reden om te klagen. Het was dat ene zinnetje in de mail van een vriendin, dat me aan het snikken maakte. Ik had in een paar zinnen mijn hart uitgestort over een moeizaam bezoek aan mijn hoogbejaarde vader. Die is net te goed voor een verpleegtehuis, maar redt het thuis ook niet meer zelfstandig. Hij zit niet lekker in zijn vel, heeft er geen zin meer in en is van mening dat alles en iedereen hem in de steek laat. Het is heel jammer dat hij dat zo ervaart, want er komt twee keer per dag thuiszorg langs en mijn broer en ik draaien nog net geen continurooster om zijn huis schoon te houden, voor hem te koken (het eten van de maaltijdservice vindt hij niet lekker) en hem naar de huisarts en vele specialisten te vergezellen. Zijn administratie wordt voor hem geregeld, zijn tuin wordt gedaan, zijn boterhammen worden voor hem gesmeerd.
We doen dat allemaal met liefde, maar dat wil niet zeggen dat het geen enorme wissel trekt op onze relaties, onze gezinnen en ons eigen leven. Vrije dagen gaan op aan zijn doktersbezoeken. Soms moeten we er ’s nachts heen omdat hij de televisie niet uitkrijgt en de buren klagen over het lawaai (omdat hij doof is, staat het geluid vrij hard). En hoewel het de eerste keren slikken was, zijn we er inmiddels aan gewend om hem te wassen en zijn incontinentiemateriaal te verschonen als hij weer eens te laat bij het toilet was.
Dit doen we nu al zeven jaar om hem – zijn vurige wens – zo lang mogelijk thuis te kunnen laten wonen. En we doen het in gestaag toenemende mate want iemand die zo oud en krakkemikkig is, wordt alleen maar slechter. Er is gewoon geen pil of specialist tegenop gewassen. Mijn vader heeft dit natuurlijk niet zo gewild en hij kan er ook niets aan doen dat hij op deze manier zo oud is geworden. En hij mág best klagen, voor hem is stukje bij beetje zijn zelfstandigheid kwijtraken uiteraard niet leuk.
Maar wat me stak, was het stille verwijt van die vriendin, dat ik niet zo moest zeuren. En ik voel het wel vaker bij mensen, die houding van: ZOIETS DOE JE TOCH GEWOON? Dat mag je van mij zeggen, maar alleen als je zelf ook mantelzorger bent. Als je weet hoe het is regelmatig de opgedroogde poep tussen de billen van je vader weg te schrapen. Als je voor de zoveelste keer iets van je kind mist, omdat je met papa naar de eerste hulp moet. Als je met hem bij een arts zit en zelf stijf staan van de pijnstillers. Omdat het steeds zwaarder wordt hem overeind te krijgen als hij is gevallen en de stress aan je vreet. Als je je nooit meer echt vrij voelt, als het geluk en het ongeluk van een ander steeds meer je eigen leven binnendringt. En je uiteindelijk machteloos staat, omdat je zijn lijf niet kunt fiksen.
Ik hoef geen bewondering of complimenten, ik ben geen heilige en we kiezen hier zelf voor. Maar waag het niet me het gevoel te geven dat ik niet genoeg doe of zeur omdat ik in twee zinnen aangeef dat ik er even doorheen zit. Als je niet weet hoe mantelzorgen echt is, hou dan liever je mond.”
