Miriam moest huilen. In de trein. Om een stukje dat ze las op Saar Magazine. Er stond boven: Mooi weer en niemand om er samen van te genieten. Ze dacht: wat een rare zin. Hoe kun je nou samen van mooi weer genieten? En toen las ze verder en kneep haar keel dicht.
LEES OOK: Van eenzaam tot krankzinnig verliefd in 6.28 minuten
Ik had er nog nooit bij stil gestaan dat mensen zo eenzaam konden zijn. Zelf ben ik van nature een soort van heel erg spontaan. Zo spontaan dat sommige mensen zich kapot schrikken. Dat zijn vaak de stille wateren hebben diepere gronden-types. De in zichzelf gekeerde types. De introverten. Bij mij gaat meteen de rem erop als ik zo iemand privé of zakelijk ontmoet. Rustig Miriam. Geef die ander de ruimte. Praat wat langzamer en minder hard. Wacht even met aanraken.
Vroeger omringde ik me vooral met luidruchtige types, de stillen zag ik gewoon niet. Tegenwoordig vind ik het juist heerlijk bij hen te zijn. Ik las verder. Bij de laatste alinea kwamen de eerste tranen: Op weg naar huis fietste ik door de stad en fantaseerde ik dat een bekende me zou roepen: Hé, kom er even bijzitten. Maar dat gebeurde natuurlijk niet.
Snel zette ik mijn zonnebril op. Ik scrollde door de reacties op onze Facebookpagina. Zoveel eenzaamheid. Er is één reactie van een lezeres die maar door mijn hoofd blijft spoken. Ik vermeld niet haar naam en wat ze schrijft omdat ik bang ben dat ze vanuit het niets allemaal lieve woorden over zich heen krijgt en ik vermoed dat ze daar enorm van zal schrikken.
De trein denderde voort. Ik appte Els over al die eenzame vrouwen. Ze appte meteen terug: We moeten snel een SAAR-dag organiseren. Heel simpel, grote tafels, koffie en thee, goeie wijn, lekkere happen, veel lachen en praten, al die leuke SAAR-vrouwen bij elkaar.
Ik ben erbij als het zover is. En ik zal me inhouden qua luidruchtigheid. Beloof ik jullie. En die ene lezeres wiens reactie mij zo trof, heb ik een persoonlijk berichtje gestuurd.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
