Wat ik wil zeggen tegen vrouwen die wél kinderen hebben

-

Patricia (48) heeft geen kinderen (het is er gewoon niet van gekomen) en vindt het verbijsterend hoe mensen kunnen reageren als ze dat horen. “Het ergste zijn de vrouwen die roepen: ‘Meid, wat erg voor je.'” 

Een vakantie met vriendinnen, vijf jaar geleden. Een van hen loopt naar een rots en wil eraf duiken. M. fluit haar terug: ‘Niet doen, je bent moeder. Dadelijk gebeurt er wat met je.’ Terwijl ze tóch springt, voel ik een steek. Dus als je géén moeder bent, maakt het geen reet uit of je wel of niet te pletter valt. Een moeder is volgens M. duidelijk meer waard dan een kinderloze.

Ze is niet de enige die er zo over denkt. Voor veel vrouwen tel je niet mee als je geen moeder bent. Ik merk het ook als ik nieuwe mensen ontmoet. Na de vraag wat je doet, komt standaard de vraag of je kinderen hebt. Schud je je hoofd, dan regent het reacties, vooral van vrouwen. Soms reageren ze hysterisch enthousiast (‘Wat gaaf, wat een vrijheid’), meestal zijn ze verbaasd (‘Hè? Je lijkt me zo’n zorgzaam type’) of verdrietig (‘Meid, wat erg voor je’).

De jankerds zijn mijn grootste nachtmerrie. Ik kan ze wel meppen. Terwijl ze je hand vastpakken, beginnen ze spontaan te ratelen over de zegeningen van het moederschap. Wat ze er allemaal van hebben geleerd, dat het nog mooier is dan ze hadden gedacht en hoe waardevol hun levens nu zijn. Waarom vertellen ze dat allemaal? Als ik dat had willen weten, had ik er wel naar gevraagd. Zulke kletskousen geven kinderlozen het idee dat hun leven nul waarde heeft. Dat is zuur voor mij, maar vooral voor vrouwen die graag moeder hadden willen worden.

Dat ik niet tot die groep behoor, komt omdat ik omdat ik nooit die drang heb gehad. Voor veel mensen is dat iets wat toelichting behoeft. Heb je geen kinderdrang, dan lijkt het alsof je op z’n minst een psychische stoornis hebt. Ik heb heus weleens over kinderen gedacht, maar het was nooit een urgentie. Het leek me gewoon ‘wel leuk’. Mijn vriend dacht er gelukkig net zo over, vandaar dat het zo is gelopen.

De meeste kinderen vind ik om op te vreten. Ik houd van hun eerlijkheid, energie en nieuwsgierigheid naar het onbekende. Het is dus niet zo dat ik kinderen haat of zo. Ik hoef ze alleen niet per se zelf te hebben. Soms fantaseer ik erover dat ik ze heb, maar meestal heb ik er vrede mee dat het niet zo is. Gelukkig maar, want gezien mijn leeftijd is het hoofdstuk moederschap toch echt afgesloten. Dat besef is best heftig aangekomen; het is een afscheid van een levensfase. Tijd voor de volgende fase, een met in ieder geval één optie minder. Of ik moet alsnog besluiten een Janet Jackson te doen en allerlei medische kunstgrepen laten toepassen om op mijn vijftigste alsnog zwanger te worden. Niets dan goeds over Janet, maar daar pas ik voor. Ik schat in dat kinderen grootbrengen topsport is. Of ik op mijn leeftijd dat niveau haal, is maar de vraag.

Hoewel ik er meestal mee kan leven dat ik nooit moeder zal worden, moest ik een maand geleden toch slikken na een opmerking van een collega. Ze zei dat ze zo blij was dat zij en haar man kinderen hadden gekregen, anders ben je zo’n egoïstisch stel dat alleen maar voor zichzelf leeft. Ik zweeg en liet haar doorpraten, maar kookte vanbinnen. Uit haar toelichting bleek dat er maar twee opties zijn: óf je hebt kinderen en leeft uitsluitend voor hen óf je hebt ze niet en bent alleen met jezelf bezig. Ze ging volledig voorbij aan de derde optie: je hebt kinderen én bent alleen met jezelf bezig. Een optelsom met verwaarloosde kinderen als uitkomst. Dat je moeder bent, maakt je niet meteen waardevol. Het gaat om de manier waarop je die rol invult. In de meeste gevallen gaat dat goed. Een moeder kan een kind helpen socialer en zelfverzekerder te worden en zijn plaats in de wereld te vinden. De meeste moeders spannen zich daar honderd procent voor in. Opvoeden kost veel tijd en moeite en vreet energie, zeker als je daarnaast ook nog een veeleisende baan hebt. Dat begrijp ik helemaal.

Maar wat ik raar vind, is dat veel moeders niet begrijpen dat wij ook wat te doen hebben. Ze veronderstellen dat kinderlozen elk weekend een gat in de dag slapen of dumpen een klus bij ons omdat wij alle tijd van de wereld zouden hebben. Zij hebben het druk, druk, druk, wij vreten de godganse dag uit onze neus. Hun bestaan is zinvol, dat van ons is zinloos. Dat is mij toch echt te zwart-wit. Ik geloof dat de meesten de behoefte hebben te zorgen voor iets of iemand om zich waardevol te voelen. Vrouwen zonder kinderen laten vaak hun zorgdrang los op hun partner, huisdier, familieleden, buren, vrienden, collega’s, zieken, bejaarden, vluchtelingen. Vaak naast hun werk.

Ik beweer niet dat moeders nooit verder kijken dan hun eigen gezin. Al is het wel zo dat ze er vaak domweg minder tijd voor hebben, zeker als ze nog jonge kinderen hebben. Ik denk dat we uiteindelijk meer overeenkomsten hebben dan op het eerste gezicht lijkt: net zoals jullie hebben wij mensen die op ons rekenen en voor wie we belangrijk zijn. We doen allemaal ons best om werk en zorg in goede banen te leiden en een waardevol leven te leiden. Laten we dat als uitgangspunt nemen en elkaar respecteren in plaats van naar beneden te halen.

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

RECENTE ARTIKELEN