Ik wil niet chillen met collega’s, ik wil gewoon werken

-

Leontien (53) zoekt ijverig naar werk en komt banen tegen die ze dolgraag zou willen krijgen. Maar ja, die secundaire arbeidsvoorwaarden van tegenwoordig: “Ik wíl helemaal niet met collega’s naar de sauna.”

“Omdat je op mijn leeftijd echt niets te kiezen hebt op het gebied van werk, solliciteer ik me wezenloos. En laat er geen misverstand over verstaan: ik neem dat heel serieus. Maar er zíjn vacatures waarbij ik stiekem denk: ‘Ik zou het niet héél erg vinden als ik het niet werd.’

En dan gaat het niet om de baan zelf – want die is vaak op mijn lijf geschreven – maar wat er verder van me wordt verwacht. Ik moet bijvoorbeeld mijn persoonlijke avontuur aangaan bij een bedrijf dat ook van me verwacht dat ik intensief meedoe met intercollegiale activiteiten zonder 9-5 mentaliteit. Ik krijg hier acuut jeuk van. Overwerken, geen probleem. Maar ik hoef niet zo nodig te gaan stappen met collega’s. En als ik avontuur wilde, zocht ik wel een baan met haaien #FreekVonk.

Nog eentje: ‘Work hard, play hard: we werken met z’n allen hard, maar vinden het ook heel belangrijk samen leuke dingen te doen. Elke dag een gezamenlijke lunch. Op vrijdagmiddag borrelen en playstationen op kantoor.’ Dat lijkt me dus vreselijk, dat ik niet even een lunchwandelingetje zou mogen maken, maar verplicht gezellig moet gaan lunchen. Elke dag. En dat ik op vrijdagmiddag niet gewoon naar huis mag, maar naar een ánder scherm moet gaan zitten kijken om het kantooresprit hoog te houden.

Nóg eentje: ‘Goede kantoorsfeer met veel borrels en entertainment in de vorm van flipperkasten, een airhockeytafel en een actieve tafelvoetbalcompetitie.’ Je vraagt je af of ze nog wel aan werken toekomen met al die afleiding. Ook al vanwege de tegenwoordig alom aanwezige zitzakkenhoek om even te chillen. Geloof me, ik ben al dolgelukkig met gewoon een tafel, een stoel en een werkend koffieapparaat. Neem me aan! Ik ben ervaren, niet veeleisend en ik flipper niet, ik ben gewoon productief!

Vooruit, nóg eentje: ‘We zijn een informeel bedrijf waarin we als kantoorfamilie ook buiten werktijd veel samen optrekken voor healthy activiteiten en uitjes.’ Waar staat deze zaak, in Noord-Korea? Ik wil helemaal niet met mijn collega’s naar de sportschool of de sauna. En in mijn vrije tijd doe ik liever iets met mijn échte familie of mijn vriendinnen. Bovendien schuren al die activiteiten buiten werktijd best een beetje met de toenemende zorg die mijn ouders en schoonouders vragen – hoeveel uren denken die gasten dat ik in een week over heb?

Oké, de laatste dan: ‘In ruil voor je inzet, zorgen we goed voor je met twee keer per week yogales op kantoor. We betalen je sportschoenen voor onze hardlooptraining, zodat we als team een halve marathon kunnen lopen. En je maakt natuurlijk deel uit van onze legendarische VrijMiBo’s tot in de late uurtjes.’ Dit klinkt allemaal heel nobel en is ongetwijfeld reuze goed bedoeld, maar ik vind dit allemaal behoorlijk dwingend. Ook al omdat ik de eerste twee ‘inwerkweken’ gratis moet werken. Laat die sneaker-subsidie maar zitten en betaal me liever fatsoenlijk.

De definitie van een baan is volgens mij dat je je voor een afgesproken aantal uren verhuurt aan een ander. Tijdens die uren doe je je stinkende best, in ruil daarvoor krijg je geld voor nuttige zaken zoals de hypotheek, de school voor je kinderen, de ziektekostenverzekering en boodschappen. Als het meezit heb je aardige collega’s met wie het prettig werken is. Zo niet, geen man overboord: het is werk. Geen levensvervulling, geen sportschool, geen pretpark. Zullen we allemaal weer eens een beetje professioneel gaan doen?”

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN