De vrienden van Edith vinden dat ze hoognodig weer op een online datingsite moet. Anders wordt het nooit wat met de liefde, beweren ze streng.
‘Als jij een man wilt, moet je wel actie ondernemen.’ Vriend W klinkt bijna dreigend door de telefoon. Hij heeft me net verteld over zijn nieuwe vriendin die hij kent via een datingsite. Hij is 57, zij 54 en ze zijn smoorverliefd. Jammer, denk ik stiekem, hij had ook iets met mij kunnen beginnen.
‘Met op de bank zitten bereik je niets,’ vervolgt hij streng. ‘Ga ook op zo’n datingsite.’ ‘Ik ontmoet hem liever in een kroeg of zo,’ antwoord ik. W zucht diep. ‘Hoeveel kans heb je om een man in de kroeg te ontmoeten? Je moet online daten ook zien als een café, maar dan gevuld met potentiële liefdes. Doe het nou maar.’
Ik denk erover na. Ik zie ertegenop met een man uit te gaan die online leuk lijkt, maar in het echt tegenvalt. Al dat gedoe. ‘Je moet ook niet tegen het einde van de dag of ’s avonds met hem afspreken,’ raadt een vriendin aan. ‘Gewoon overdag, een kop koffie, en dan zeg je van tevoren dat je na max een halfuur weg moet. Als je elkaar leuk vindt kan er altijd nog een tweede keer volgen of je zogenaamde afspraak gaat ineens niet door.’ Dat klinkt zinnig.
Wat me tegenhoudt is natuurlijk de angst te worden afgewezen door een leuke man. Daarnaast zitten er nog andere verschrikkingen vast aan online daten. Dat ik iets doe wat ik eigenlijk niet wil. Dat ik niet volmondig ja, maar ook geen nee kan zeggen. Dat ik een man te aardig vind om te kwetsen en hem uit beleefdheid een kans geef terwijl ik in mijn buik niks voel. Dat ik iets begin met een tweedekeusman omdat ik denk dat ik niks beters kan krijgen.
Het is een vreselijke gedachte. ‘Dat doe ik dus niet meer,’ zeg ik tegen weer een andere vriendin. ‘Ik moet ermee ophouden mezelf alleen tweedekeusmannen te gunnen. Ik ben zelf toch ook geen tweede keus?’ Dat beaamt ze onmiddellijk. ‘Ik ga alleen nog maar voor het beste van het beste, een eerstekeusman voor wie vrouwen in de rij staan. Omdat ik zelf ook eerste keus ben,’ klinkt het strijdvaardig uit mijn mond. Mijn vriendin kan hier alleen maar volmondig in mee gaan.
‘Maar,’ zeg ik na een tijdje, ‘als ik een eerstekeusvrouw ben, hoe kan het dan dat de eerstekeusmannen niet in de rij staan voor mij?’ En omdat we daar allebei geen antwoord op hebben, drinken we nog maar een glas wijn.
