‘Ik ontdekte pas als volwassene dat ik vroeger thuis werd mishandeld’

-

Diana dacht dat alle kinderen bang waren voor hun vader. Pas als volwassene kwam ze erachter dat er vroeger bij haar thuis iets helemaal mis was. 

Op mijn dertiende kregen we tijdens maatschappijleer een documentaire te zien over kindermishandeling. Daar had ik weleens van gehoord en het leek mij vreselijk als je als kind mishandeld werd dus was ik, net als alle leerlingen, gewoon heel erg benieuwd. Het klaslokaal werd verduisterd. De conciërge reed een karretje binnen met een televisie. Er werd met veel toeten en blazen een videoband opgestart en wij, kinderen, hielden onze adem in. Spannend! Kindermishandeling!

Ik kan me nog goed herinneren dat het ging om een jongetje dat niet naar huis durfde te fietsen. Over een donkere dijk. Dat leek mij persoonlijk ook best wel griezelig, en ik vond het vooral zielig voor dat jongetje dat die ouders niet zagen dat hij bang was in het donker. Toen dat jongetje thuiskwam en zijn vader boos op hem werd omdat hij te laat thuiskwam en hem in blinde woede sloeg vond ik dat volkomen normaal. ‘Hij wist toch dat hij op tijd thuis moest zijn? Voor het donker?’ Toen de documentaire afgelopen was en de docent vroeg of er vragen waren stak ik eigenwijs mijn vinger omhoog. ‘Deze film ging toch over kindermishandeling? Wanneer werd dat jongetje dan mishandeld?’ De hele klas barstte in lachen uit. Ik had geen idee waarom.

Ik vond het normaal om me te verstoppen in mijn slaapkamer met de deken over mijn hoofd als mijn ouders beneden ruzie maakten? Waarom sloop dat jongetje dat toch naar beneden? Dan weet je toch dat je vader zijn agressie op jou gaat richten? En dat je moeder dat toestaat omdat ze weet dat het anders alleen maar erger wordt? Iedereen weet toch dat papa’s slaan? Omdat je dom bent? Onhandig bent? Iets doet wat ineens niet meer mag? Dat je geslagen geworden kan gaan worden. Gewoon. Omdat je er bent Na afloop van die documentaire op school fietste ik volkomen van slag naar huis.

Heeft ooit iemand iets aan mij gezien? Iets aan mij gemerkt? Ik geloof van niet. De enige getuigen van het feit dat ik regelmatig te grazen werd genomen waren de leden van mijn gezin. Om de een of andere reden ontsprongen mijn zus en mijn broer altijd de dans. Dat was voor mij een bevestiging dat het dus echt aan mij lag. Ik was een slecht kind.

Schaamde ik mijzelf als kind voor datgene wat mijn vader deed? Dat ik werd mishandeld? Nee. Ik schaamde me omdat ik onhandig was. Dom was. Niet nadacht. Slecht was. Ik tergde mijn vader tot het uiterste. Het was zielig voor papa dat hij zo’n stom kind had en dat hij mij wel moest slaan omdat er anders nooit iets van mij terecht zou komen. Ik was als de dood voor mijn vader, maar vond dat volkomen normaal. Iedereen hield van hem. Iedereen keek tegen hem op. Hij boezemde ontzag in. Dus lag het aan mij. Ik schaamde mij ervoor dat mijn vader mij moest slaan. Dus daar zweeg ik over.

Als jongvolwassen vrouw leek ik zo promiscue dat ik al snel een naam kreeg
. Slet. Snol. Ik werd een drop-out student. Ik kreeg de verkeerde vrienden. Maakte verkeerde beslissingen. Op mijn tweeëntwintigste liep ik vast. Het enige wat ik kon doen was voor me uit staren en slapen. Ik belandde bij een psycholoog die ging graven in mijn verleden. Hoe was mijn gezinssituatie? Hoe was mijn jeugd? Wat deed mijn moeder? Mijn vader? Braaf antwoordde ik: Ik heb een gelukkige jeugd gehad. Mijn ouders zijn nog steeds bij elkaar en als kind speelde ik eigenlijk alleen maar buiten. Ik had veel vriendinnetjes en vriendjes. Mijn verjaardagen werden uitgebreid gevierd. We waren niet rijk maar zeker ook niet arm. Elk jaar gingen we drie weken op vakantie met de tent naar Zuid-Frankrijk. Ik heb alleen maar fijne warme jeugdherinneringen eigenlijk.

‘Vertel eens iets over je vader?’ Ik haalde nonchalant mijn schouders op. ‘Gewoon. Een vader’. ‘Wat voel je als je aan hem denkt?’ Pff. Wat een vraag. ‘Dan denk ik aan de donkere kast waarin ik mijzelf vaak opsloot’. ‘Waarom?’ Ik slikte. ’Omdat ik bang was voor mijn vader’.

Als je als kind wordt mishandeld ben je beschadigd. Dat draag je altijd met je mee. Je kunt nog zo’n leuk leven opbouwen, zo’n mooi gezin krijgen, een geweldige vriendenkring opbouwen en carrière maken. Het feit is dat je, ondanks allerlei therapieën, in tijden dat je wanneer je wat minder lekker in je vel zit meteen in de vlucht-vecht-of-vriesmodus staat. De volwassene in je vecht terug. Het beschadigde kind in je vlucht of bevriest.

Waar ik mij terugkijkend op mijn jeugd voor schaam is dat al mijn herinneringen vertroebeld zijn. Dat niets was wat het leek te zijn. Dat ik heel mijn beeld dat ik had van het kind dat ik was heb moeten bijschaven. Dat is mij gelukt. Ik wist wel dat er iets niet klopte maar begreep nooit zo goed wat. Nu weet ik het wel. Het lag niet aan mij. Het kwartje viel pas toen ik besefte dat dat jongetje uit die documentaire niet naar huis durfde te fietsen niet lag aan zijn angst voor het donker. Maar uit angst voor zijn vader.

Lees ook: Brief aan de rechter die een stalker vrijsprak

gifgif
Redactie
Redactie
De redactie van Saar bestaat uit een heel professioneel en toch gezellige groep van vrouwen rond de 50 & 60, plus een paar superleuke meiden van rond de 30 die wel alles weten van de nieuwste trends, techniek & social (en trouwens zo langzamerhand ook (bijna) alles van 50+ zijn).

RECENTE ARTIKELEN