In een overvolle trein schrok Carin (53) zich een ongeluk toen een jongen haar zijn zitplaats aanbood. De volgende ochtend liet ze meteen haar grijzende haar blond verven.
Lees ook Ik ben Saar: “Ik zou niet weten waarom ik met zo’n hangkop zou moeten rondlopen”
“Ik zag er nogal tegenop, vijftig worden. Tuurlijk: als je niet ouder wordt, ga je dood. Helemaal waar, maar dat neemt niet weg dat ik niet echt uitkeek naar die vijf. Alles in de veertig klinkt nog zo jong, alsof het leven nog openligt. Bij vijftig had ik een ander gevoel. Alsof ik ineens tot de senioren behoorde. Dat slaat nergens op, dat weet ik ook wel, maar ik weet nog dat mijn moeder vijftig werd. De bloemetjesjurk en het permanentje lagen meteen op de loer.
Ik moet zeggen: het valt mee. Het feestje waarmee mijn man me verraste had weinig te maken met senioren en toen we vervolgens – ook als verrassing – voor een week naar New York vertrokken, voelde ik me ook niet oud. Vooral omdat ik me een slag in de rondte shopte. Bij thuiskomst vond ik sommige dingen ietwat gewaagd, maar de bloemetjesjurk was nergens te bekennen. Inmiddels ben ik een paar jaar vijftig en vind het wel wat belachelijk dat ik er zo tegenop heb gezien.
Het enige is: ik ben niet oud, maar de rest is zo jong. Op mijn werk heb ik bijvoorbeeld een nieuwe stagiair. Uit het jaar 2000. TWEEDUIZEND. In mijn beleving hoort zo’n kind op de peuterschool. Mijn tandarts lijkt dertien, aan de gynaecoloog wil ik vragen of zijn moeder wel weet wat hij aan het doen is. Serieus, hij is hooguit twintig. Mensen spreken me aan met u en mevrouw en in de trein stond vorig jaar iemand voor me op. Ik keek het jong aan alsof hij gek was geworden en liep door, al moet ik toegeven dat het natuurlijk hartstikke lief was. Maar ik schrok me rot en liet meteen de dag erna mijn grijze uitgroei bijwerken. Nu ben ik weer gewoon blond. Want ik mag dan vijftig zijn, ik hoef er natuurlijk niet als grijze duif bij te lopen.”
