Ik hoefde nooit zo nodig oma te worden. Maar toen kreeg sloeg mijn dochter aan het baren en ging ik voor de bijl. En nu lijd ik aan een ernstige vorm van Omanitus Severus.
Mijn dochter ging op zichzelf wonen toen ze zeventien was. Ik kreeg geen legenest-syndroom maar miste wel een tijdje de dingen die wij samen deden. Naar de film gaan. En uit eten als haar vader er niet was. Hij kookte altijd en mijn eten was volgens haar niet te vreten.
Onze dochter kreeg relaties die weer uitgingen, en weer nieuwe relaties die ook weer uitgingen, maar op een gegeven moment was daar een manspersoon die ze leuk genoeg vond om te houden. Na haar huwelijk kwamen de vragen uit mijn omgeving: wanneer word je oma, verheug je erop, blijf je dan nog werken, hoeveel ga je oppassen? Ik heb altijd geweten dat mijn dochter kinderen zou krijgen, maar verbaasde me over de vragen die daaromtrent aan míj gesteld werden. Want kennelijk ben ik, wat betreft het krijgen van nageslacht, niet helemaal normaal.
Ik heb er twaalf jaar over gedaan om te besluiten dat ik een kind wilde. Mijn man, die toen wij trouwden meteen kinderen wilde, had het idee al laten varen. Toen ik na twaalf jaar dus met dat verlangen bij hem aankwam, schrok hij zich een ongeluk. Maar hij heeft zich goed hersteld en we kregen een dochter. Eentje dus. Niet meer, want overdrijven vond ik ook een vak.
Oma worden was niet iets waarvoor ik warm liep, en ik had al helemaal niets met baby’s. Ik heb dan ook nooit aan mijn dochter gevraagd wanneer ze van plan was kinderen te krijgen. Mijn zussen en vriendinnen hadden inmiddels kleinkinderen, mijn collega’s eveneens en het scheen een groot geluk te zijn, maar ik kon me er niks bij voorstellen. Dus toen mijn dochter aankondigde dat ze zwanger was, was mijn eerste vraag of dat de bedoeling was. Dat was het geval, dus prima. Of ik bij de geboorte wilde zijn, vroeg ze. Ook prima.
En toen kwam mijn kleinzoon ter wereld en ging ik volledig onderuit. Voor de goede orde, ik was nog steeds niet van het gepriegel, de kleertjes en het getut. Maar ik had tot in mijn hart het gevoel dat dit jongetje bij mij hoorde en ik was er volledig door van mijn stuk. Ik heb daarna nog twee kleindochters gekregen waar ik zielsveel van hou, maar eerlijk is eerlijk, mijn kleinzoon is bijzonder omdat hij degene is geweest die iets in mij heeft wakker gemaakt waarvan ik niet besefte dat ik dat in me had. Het is vanzelfsprekend niet hetzelfde als wanneer je zelf je eerste kind krijgt, maar het is me helder geworden dat ik toch echt een ‘oma’ ben.
Volgens mijn dochter ben ik voor haar kinderen veel minder streng dan ik voor haar was. Dat is natuurlijk niet waar, maar ik vind het helemaal niet erg als ze het hele huis overhoop halen. Ik doe gezellig mee als er tenten, spookhuizen en treinstations moeten worden gebouwd. Als alle stoelen en tafels worden verplaatst en dekens van de bedden gehaald omdat die als tentdoek moeten dienen. Ik kan eindeloos voorlezen, met voor ieder personage een andere stem, waardoor we blauw liggen van het lachen met z’n vieren. Ik woon nu in Frankrijk en ik kan eindeloos met ze wandelen op zoek naar herten, zwijnen, paddenstoelen, zet speurtochten en knikkertoernooien uit en duik met ze in de koude Dordogne, terwijl ik vroeger op vakantie met geen stok het water in te krijgen was. En ik ben verschrikkelijk blij als er weer een schoolvakantie aankomt en mijn dochter appt dat ze tickets heeft geboekt.
Als ik ze op het vliegtuig naar huis heb gezet, loop ik drie dagen rond met mijn ziel onder mijn arm. Van achter zijn krant bromt mijn man dan dat ik lijd aan Omanitus Severus, wat wat hem betreft ongeveer gelijk staat aan krankzinnigheid. Ja, ik ben echt een oma, maar volgens mijn kleinzoon wel een stoere oma. Dus dan valt het toch nog mee.
