Ellen Dikker zou nooit zo achterlijk worden als haar digibete ouders. Ze zou meegaan met haar tijd. Maar vroeg of laat worden we allemaal boomers.
Het is een generatiedingetje. Laatst had ik een bespreking met wat mensen. Er moesten afspraken gemaakt worden. Drie mensen (veertigers) pakken hun mobiel, ik en een collega (vijftigers) leggen een papieren agenda op tafel. Die agenda geeft me het officiële predikaat ‘boomer’. Het kan natuurlijk echt niet meer en ieder jaar wordt de collectie bij de Hema kleiner. Maar ik houd van dat boekje. Juist omdat het tastbaar is. Het bladeren door de week, de aantekeningen en krabbels die later herinneringen zullen worden. Ik heb ze allemaal bewaard, al vanaf mijn middelbare schooltijd. Niet dat ik er ooit in kijk, maar ze zijn er. Mijn hele leven ligt keurig opgestapeld op een plank in mijn administratiekast.
Hoe anders is dat nu. Geen agenda’s, geen dagboeken, geen liefdesbrieven, alleen appjes, snaps en story’s. En eerlijk is eerlijk, ik ben afgehaakt. Net nadat ik Instagram onder de knie had zag ik overal selfies opduiken van mensen met poezenoortjes en berenneuzen. Hoe kwamen ze daar nou weer aan? Het bleek Snapchat. Daarna kwam TikTok, nu is het BeReal en er is vast alweer iets nieuws in de maak. Maar ik blijf niet aan de gang. Het wordt ook een beetje potsierlijk vind ik. Van die vijftigers die niet opgeven en overal opduiken met hun oude koppen. Het is mooi geweest. Dan maar een boomer.
TEKST: ELLEN DIKKER
