Het is een van de lastigste dingen in het leven: hoe stop je met een vriendschap die je alleen maar energie kost? 

Fabie (51): “Cécile en ik kennen elkaar uit onze allereerste baan. Ik ging daar na twee jaar weg en zij werkt er nog steeds. We zien elkaar niet veel, ik denk hoogstens twee keer per jaar, maar het is lange tijd een vriendschap geweest die ik koesterde. Ook al moest ik er altijd anderhalf uur voor in de trein zitten (en zij natuurlijk ook als ze naar mij kwam).

Cécile is nogal zwaar op de hand. Ze kan goed klagen. Nou houd ik ook van lekker klagen op z’n tijd, maar ik heb daarnaast wel een praktische kant. Als je iets echt heel vervelend vindt, doe er dan wat aan.

Cécile wil al jaren weg uit haar baan. Ze werkt er nu meer dan vijfentwintig jaar, maar eigenlijk vindt ze het de laatste vijftien jaar al vreselijk. Het is steeds iets anders: een slechte baas, eentonig werk, ze wil iets heel anders, stomme collega’s. De redenen veranderen, maar feit blijft dat ze eigenlijk ontslag moet nemen.

Het is al jaren onderwerp van gesprek en we hebben ook al honderd keer doorgenomen wat ze zou kunnen gaan doen. Ze heeft ook tig keer gesolliciteerd en is al eens ergens aangenomen, maar ze krabbelt toch steeds weer terug. Ook om honderd verschillende redenen: ze moet te ver rijden voor haar nieuwe baan, het salaris is minder hoog dan ze dacht, ze denkt dat het op die nieuwe plek ook heel snel eentonig gaat worden en ga zo maar door.

Als je elkaar niet zo vaak ziet, kun je het lang volhouden, luisteren naar iemands worstelingen in werk. Ik heb coaches aangedragen, zelf de coach uitgehangen, ik ben lief en begrijpend geweest en boos geworden om zo weinig daadkracht, maar er verandert niks. De laatste paar keer dat we elkaar zagen, zei Cécile zelf: “Dat je nog met me af wil spreken, ik zit alleen maar te klagen, maar ik doe er niks aan.”

Aan zelfinzicht dus geen gebrek. Ik antwoordde nog iets van: “Ja joh, ik ken je toch.” Maar toen ik in de trein naar huis zat, dacht ik ineens: ik ben er klaar mee. Ik snap heus wel dat niet iedereen dezelfde mate van daadkracht heeft, maar hallo, vijftien jaar zeuren en vijftien jaar niks doen. Hoe houdt ze het vol? Ik trek het in ieder geval niet langer. Dus ik heb besloten deze vriendschap te laten doodbloeden.

Ze appte me laatst, toen heb ik gezegd dat ik voorlopig geen tijd had, en ik ben van plan om dat soort smoesjes maar een tijdje te blijven gebruiken. Mocht ze me rechtstreeks vragen wat er is, dan zal ik het wel zeggen, maar ik vermoed dat ze wel snapt dat zo’n ellenlange klaaghouding uiteindelijk zijn tol gaat eisen.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!