Zure tantes, vrouwen met een heel zwaar leven, verwende krengen, onbetrouwbare vrienden en onverschillige minnaars. Irma (74) wil er niets meer mee te maken hebben. Haar nieuwe mantra: daar ben ik te oud voor hoor.
Er is veel vervelends aan ouder worden. Dat je lijf begint te kraken als je wilt opstaan. Dat je de hele dag niet op iemands naam kan komen. Dat je huisarts jonger is dan jij. Dat je kinderen vinden dat ze voor jou moeten denken in plaats van jij voor hen. Dat je kin er een zusje bij krijgt. Dat steeds meer mensen doodgaan. Dat je al 20 jaar (of 30?) niet meer wordt nagefloten.
Maar er is één ding diep bevredigend: dat je na je zeventigste schaamteloos kunt zeggen: ‘Daar ben ik te oud voor hoor.’
Niet dat ik te oud ben om gierend te lachen of een rok boven die knie te dragen of naar death metal te luisteren. Ik heb het over te oud voor onzin, gedoe, ongemak, boze blikken, dingen van slechte kwaliteit, plichtplegingen die nergens op slaan, nare mensen die iets van je moeten of valse bescheidenheid. Dingen die me tijd kosten die ik niet meer heb en energie die ik niet meer wil verspillen.
‘Daar ben ik te oud voor, hoor.’ Het is mijn persoonlijke mantra aan het worden. Ik zeg het steeds vaker, en ik verbaas me erover hoe gemakkelijk ik dingen van me afschud die me ooit totaal van mijn stuk brachten of in mijn schulp deden kruipen.
Ik ben te oud geworden om me onzeker voelen over mijn uiterlijk, bijvoorbeeld. Laat anderen zich maar druk maken over hun achterwerk en hun voorwerk en hun nek en hun rimpels. Of over de mijne, nog erger – als we onszelf niet haten, dan doen andere vrouwen het wel. Ik heb me vanaf mijn puberteit rottig gevoeld over hoe ik eruitzag; zoveel tijd en energie verspild aan onzekerheid. Maar hé: daar ben ik nu te oud voor. Als ik ben aangekomen, snoep ik gewoon een tijdje minder, of ik koop een groter badpak. Maar ik ga er niet meer van wakker liggen. En als ik wel wakker lig, wat je blijkbaar ook overkomt als je ouder wordt, pak ik een goed boek, in plaats van wakker te gaan liggen over dat wakker liggen.
Ik ben te oud om te denken dat ik mensen kan veranderen. Of dat dat zou moeten. Ik heb geleerd het te doen met wat je krijgt (of niet dus) en verschillen te waarderen; om wishful thinking te vermijden en niet te denken dat een man die kwaakt als een kikker, springt als een kikker en kust als een kikker een prins zou kunnen worden als ik hem maar lang genoeg zou zoenen. Of dat die vervelende buurvrouw eigenlijk mijn beste vriendin zou moeten zijn. Of dat mijn beste vriendin precies hetzelfde zou moeten denken als ikzelf. Of dat mijn man verkeerde schoenen draagt.
LEES OOK: Linda (72): ‘Hij snauwt me af, maar ja, moet ik op mijn leeftijd nog scheiden?’
Ik ben te oud voor energieslurpende types. Intimiderende loeders, boze mensen, zure tantes, cynische mannen, claimende zeuren, vrouwen met een heel zwaar leven, verwende krengen, slechtgemanierde kerels, onbetrouwbare vrienden, onverschillige minnaars: ik heb er geen geduld meer voor, ik ga er de strijd ook niet mee aan, dat is zonde van mijn tijd en energie. Ik laat hun opmerkingen van mijn rug afglijden en/of maak me uit de voeten. Zodat er ruimte overblijft voor inspirerende ontmoetingen en leuke nieuwe vriendschappen.
Ik ben te oud om me iets aan te trekken van anderen – tenzij iemand iets zinnigs te zeggen heeft, maar ik ben inmiddels doof voor geroddel of vrijblijvende meninkjes of oordelen of vooroordelen omdat ze meestal niet zo interessant zijn. Anderen vinden altijd wel wat. Soms alleen maar omdat ze alleen maar vinden dat ze ook wat moeten vinden. Dat betekent nog niet dat het waar is.
Voor sommige dingen is het leven gewoon te kort. Voor katers. Voor me beledigd voelen. Voor zeuren over Rutte. Voor kamperen op een rotmatje. Voor slechte tv-series. Voor slechte boeken. Voor slechte muziek. Voor saaie films. Voor eeuwig kwaad blijven. Voor vieze thee. Voor smerig eten. Voor klussen waar ik ongelukkig van word. Voor maaltijden overslaan omdat ik het te druk heb. Voor goedkope lingerie. Voor niksige kleren. Voor chagrijnige serveersters die je niet zien zitten op het terras. Voor feestjes die eigenlijk niet leuk zijn. Voor sorry zeggen aan het begin van elke zin. Voor mijn gram halen. Voor al die mensen die zeggen dat ik ergens te oud voor ben.
Daar ben ik nu echt te oud voor, hoor.
VOND JE DIT EEN LEUK STUK? DAN HEBBEN WE EEN NIEUWTJE!
Ben je een leuke, fitte, lachende vrouw van 70+? En vind je het vreemd dat ze je opeens bestempelen als ‘bejaarde’? Of als ‘kwetsbare oudere’? Denk je dan ook: over wie gaat dit?
Dan maken we dit splinternieuwe en blad speciaal voor jou. Bestel het nu voor € 6,99 eenmalig.
DISCLAIMER Gegarandeerd zonder gewrichtspijn, viooltjes in de tuin, woordzoekers, stoelgang, seniorenkorting, fietsroutes, veilig online-tips, consumentenrecht, sukadelapjes en reisjes langs de Rijn
