Ik blijf lekker thuis. En mens, wat is dat fijn

-

Iedereen denkt dat Juliette van borrel naar feestje naar club dartelt, maar niks is minder waar. Juliette zit lekker thuis, op de bank, met haar man, een glas wijn, een boek en de tv. Wij zeggen: die vrouw heeft groot gelijk. 

Zo. Ik ben nu vijftig geweest en het is tijd om uit de kast te komen. Ik kom nooit meer ergens. Ik weet niet wat hip en happening is. Ik ben geen feestbeest. Geen borrelnetwerker. Geen kroegtijger en geen gastvrouw van topdiners. Geen wereldreiziger, ook. Ik weet niks van hippe tenten waar iedereen heengaat. Ik weet niet waar je moet eten als je in Amsterdam bent – ja, in dat restaurant waar al twintig jaar afspreek voor etentjes, vlakbij de treinen.

Laatst had ik een afspraak met een collega om eens te borrelen en te eten, aangezien we elkaar alleen maar mailen. ‘Zeg jij maar waar!’ mailde ze. ‘Liefst in de buurt van openbaar vervoer.’ Ik puzzelen. Rondvragen bij collega’s en vriendinnen, wat nou een leuke plek was. Beetje een leuke place to be of zo, waar het lekker eten en drinken zou zijn. Misschien iets nieuws. Want zelf wist ik niks. Ja, dat restaurant bij de treinen. Het was een heel gedoe, want ook mijn vrienden en collega’s wisten niet zo een-twee-drie iets te noemen. ‘Maar dat weet jij zelf toch wel?’ riepen ze stuk voor stuk. Het werd het restaurant bij de treinen. En het was heel gezellig.

LEES OOK Els had geen last van het lege nest syndroom. Echt helemaal niet 

‘Ja,’ zei ze tijdens de zoveelste whisky, ‘ik dacht: ik vraag maar aan jou waar we gaan eten. Want dat soort dingen weet jij natuurlijk.’ En ze was stomverbaasd toen ik zei dat ik gewoon nooit ergens kom.

Op de een of andere manier straal ik uit dat ik weet waar de reuring is. Waar het gebeurt. Waar de leukste mensen komen, de fijnste feestjes worden gevierd, waar HET gebeurt, wat dat HET ook moge wezen. Dat komt: ik heb heel lang gedacht dat het belangrijk is om al die dingen te weten, en erger nog: allemaal mee te maken. Vanaf het moment dat ik op mezelf woonde, wist ik: ik ben van nature verlegen en geneigd onder een dekentje op de bank te gaan liggen, maar zo maakt een mens niks mee in het leven. Dus ik ga zorgen dat ik niks mis. Want stel je voor dat ik iets mis.

Dus ik ging naar concerten, obscure studentendisco’s, boekpresentaties, netwerkborrels, bar-openingen, saaie lezingen, woeste feestjes, buitenlandse reisjes waar ik ook het nachtleven moest meemaken – you name it, ik was er, en erger nog: Ik blééf er, tot het gaatje, totdat iedereen dronken was en ik nog het dronkenst, totdat iedereen naar bed was en ik opgelucht ook in mijn bedje kon vallen.

Het was dood- doodvermoeiend, zeker voor iemand als ik die zich elke keer moest oppeppen en over haar verlegenheid moest stappen om een gesprek aan te knopen, iemand die eigenlijk rond middernacht in een pompoen verandert en alleen maar naar bed wil. Maar ik was dan misschien wel bekaf en ik had het misschien wel niet echt leuk gehad (de mensen vielen tegen, of de hele hipheid van die nieuwe tent), ik voelde me misschien wel eenzaam of moe of teleurgesteld omdat al die hippe feestjes en etentjes natuurlijk niet allemaal even opwindend waren, maar ik had tenminste NIKS GEMIST.

Dat heb ik jaren volgehouden, maar op een gegeven moment dacht ik steeds vaker: als ik nou eens eerder wegga? Of gewoon NIET ga? Wat zou er dan gebeuren? Zou ik HET dan missen? En wat is dat HET dan wel niet? Want thuis was het ook best fijn, voor de tv. Met een gezellige man. Leuk dvd’tje. Of lekker eten met z’n tweetjes op de bank. Beetje Netflixen, of zelfs dat niet. Vroeg naar bed. Niks mis mee eigenlijk.

Maar dat heb ik dus ook nog een hele tijd verborgen gehouden, dat thuisblijfgedrag. En maak dus blijkbaar ook nog steeds de indruk dat ik precies weet waar HET allemaal gebeurt. Dat komt: ik bleef maar denken dat ik dat dus eigenlijk allemaal wel ZOU MOETEN weten en doen en bijhouden. En blijkbaar straal ik dat uit.

Tot het etentje met die collega. Of misschien nog eerder, rond mijn vijftigste, de leeftijd waarop een vrouw wel meer plichtplegingen overboord gooit. Ineens dacht ik: hoe vaak is het nou écht leuker ergens anders? Is het pas echt goed als je alle series hebt gezien? Of in dat hippe restaurant hebt gegeten? Het is maar eten, hoor. En hee, zij wist ook niet waar me moesten eten. Waarom zou ik het dan wel moeten weten? Omdat ik hip wil lijken? Kom nou.

Dus nu ben ik eindelijk in de fase dat ik het dingen NIET DOEN omarm. Ik ga gewoon nergens heen. Nou ja, bijna nergens. Alleen naar dingen waar ik zin in heb. Goeie vrienden die ik graag wil zien. Maar ik heb niet meer het gevoel dat ik iets mis. Natuurlijk mis ik van alles, maar er gebeuren zoveel dingen in de wereld, je mist altijd wel wat.

Er is een kort gedicht van Martin Bril dat ik nogal eens tegen mezelf prevel als ik het gevoel heb dat ik ergens heen zou moeten terwijl ik eigenlijk geen zin heb.

Je mist meer dan je meemaakt
Helemaal niet erg

En zo is het.

LEES OOK 7 dingen die ik niet ga doen als mijn kinderen het huis uit zijn 

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

gifgif
Juliette Berkhout
Juliette Berkhout
Juliette Berkhout (55) is laatbloeier van beroep. Ze kreeg haar eerste vriendje pas ná de middelbare school, begon pas na haar studie voorzichtig te schrijven en werd pas echt gelukkig toen ze twee weken voor haar veertigste verjaardag haar tweede man ontmoette. Heeft nu dus haast om de rest van het leven zo veel mogelijk te omarmen. Motto: het leven is te kort voor vieze diëten, de sportschool en saaie jurkjes.

RECENTE ARTIKELEN