Laura (58) heeft overal ter wereld gewoond. Nu heeft ze een huis in een Vinex-wijk en kijkt ze vol ontzag naar haar buurvrouwen, die zelfs van een gewone dag iets bijzonders weten te maken. “Ik heb niet eens theelichthouders.”
LEES OOK: Els wil niet de billen wassen van haar boze buurvrouw
“Sander en ik hebben altijd gedaan waar we zin in hadden. Toen de kinderen nog klein waren, zijn we de wereld overgezeild. We hebben nooit een eigen huis gehad, we huurden en werkten als expats, tussendoor reisden we veel. Onze kinderen hebben op school gezeten in Amerika, Afrika en Japan. Het zijn leuke zelfstandige mensen geworden die vroeg op eigen benen konden staan. En wij hadden ons voorgenomen met zijn tweeën te blijven doen wat we altijd deden: geen vastigheid, veel avontuur.
Maar toen kregen we problemen met onze gezondheid. Sander heeft een slecht hart en erg weinig energie. Ik heb een darmaandoening die vraagt om een rustig, regelmatig leven. Zodat we ons voor het eerst van ons leven ergens hebben gesetteld. Hij heeft een online administratiebureau waarvan we kunnen leven, ik werk drie dagen in de week als kapper. Veel staan, ik moet daar de rest van de week van bijkomen. Maar we kunnen rondkomen en zijn diep dankbaar voor de goede medische zorg in Nederland. En voor alle aardige mensen die we tegenkomen.
Toch kan ik vreselijk jaloers zijn op de buurvrouwen die van mijn leeftijd zijn. En op mijn zus en haar vriendinnen die iets jonger zijn. Ze hebben zo’n talent er iets van te maken. Als ik ergens binnenkom, ruikt het er naar koffie en branden er kaarsjes. Omdat ik gewend ben aan zo min mogelijk bezit, moet ik nog steeds een drempel over om ook theelichthouders te kopen. Zo is er meer waarin ik enorm achterloop. Ik weet niets van planten en tuinieren, ik sta besluiteloos in het tuincentrum. En ik begrijp niet hoe mijn bikkels van buurvrouwen na een werkdag nog energie hebben om naar de bioscoop te gaan of te sporten.
Ik kan niet bevatten dat niemand gek wordt van elke dag een uur in dezelfde file staan. Hoe iedereen zen blijft van eindeloos wachten in het gemeentehuis of de apotheek. Dat iedereen (behalve wij) eraan denkt elke twee weken op dinsdag de rolemmer aan de góede kant van de straat te zetten. Met Kerst zou ik ook lichtslingers in de tuin willen hangen maar ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Ook hier voel ik weer die drempel om dingen te kopen, terwijl ik weet dat ons leven nu hier is en we best wat kunnen opbouwen omdat we toch niet meer gaan verhuizen.
Wat ik nog het meest mis, is de vaardigheid om van een gewone dag iets te maken. Ik heb een spannend leven met veel vrijheid en comfort gehad. Maar me ook van veel afzijdig gehouden en veel niet gedaan. Ik heb geen vriendschappen opgebouwd, geen dikke huid tegen Hollandse manieren. Als ik pubers zie fietsen, voel ik me schuldig dat we die van ons altijd van hot naar haar hebben gesleept. Als ik de buurvrouw zie mantelzorgen, voel ik me schuldig dat onze ouders zichzelf hebben moeten redden. Als ik door de supermarkt loop, zie ik andere vrouwen trefzeker van alles pakken en loop ik te tobben of gourmetten iets voor ons zou zijn, want dat hebben we – niet lachen – nog nooit gedaan.
Wat voor veel mensen heel gewoon is, vind ik al snel fantastisch. Hoe de vrouw aan de overkant het kan opbrengen drie dagen per week op haar kleinkinderen te passen. Hoe een buurman elk weekend weer vrolijk aan dezelfde motor prutst. Hoe mijn nichtje niet flipt omdat zij en haar vriend ondanks allebei een baan toch geen hypotheek krijgen. Hoe de buurvrouw zelfs haar kale wintertuin nog leuk weet te maken met een vogelhuisje en een lantaarn. Ik wil dat ook, ik wil hier aarden, voor het te laat is.
Als ik na het eten een rondje in de buurt loop, zie ik mensen die heel tevreden lijken. Zeker weten doe ik dat natuurlijk niet, je weet niet wat er achter de voordeur gebeurt. Maar toch: een man voor de tv met witte sokken op de salontafel en een soezende kat in zijn nek: heerlijk. Een vrouw die voor Netflix staat te strijken. Iemand met een mooi aquarium waarin duidelijk veel tijd en aandacht is gaan zitten. Er is bij veel mensen een hoop troep in huis en toch lijkt alles en iedereen een plekje te hebben. Ik ben daar jaloers op en ik heb er diepe bewondering voor. Ik hoop dat ik ooit zo zal kunnen leven, zonder dat het voelt als een toneelstukje.”
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
 heeft overal ter wereld gewoond. Nu heeft ze een huis in een Vinex-wijk en kijkt ze vol ontzag naar haar buurvrouwen.){kind=link}