Noors arts is een puber en er lopen schoolkinderen achter kinderwagens. O god, piepjonge mensen hebben de macht overgenomen.
Dokters horen oud en grijs te zijn met wijze rimpels. Dat geeft vertrouwen. Dan denk je: die weet het, die maakt mij beter. Mijn arts ziet er echter uit alsof ze net de middelbare school heeft afgemaakt en toch moet ze mij vertellen hoe ik beter word. Raar, heel raar.
En dan mijn chef. Ze is vijftien, schat ik. Ze komt net kijken en moet mij beoordelen. Irritant, heel irritant.
Loop ik door de stad, stappen er overal kleuters uit hun auto. Hoe komt dat grut in vredesnaam aan een rijbewijs?
Filmsterren en popsterren, ook zoiets. Waar blijven de films met echte idolen als Johnny Depp en Brad Pitt? Alsof ik blij word van sterren die amper droog zijn achter hun oren. En dan mijn helden George Michael, Michael Jackson en Prince – dood, hartstikke dood.
De televisie is in handen van kinderen. Geen Ron Brandsteder, maar Rick. Geen Dries Roelvink, maar Dave. Geen Antje Monteiro, maar Romy. Er gaan geruchten dat de kinderen van Linda de Mol en Marco Borsato ook al staan te trappelen.
En dan thuis. Mijn kinderen die gisteren nog in hun wiegje lagen, hebben een rijbewijs, een baan, wonen samen. Ze geloven niet meer in Sint, willen geen verhaaltje voor het slapengaan.
Nu niet denken dat ik oud ben. Dat lijkt misschien zo, maar is absoluut niet het geval. Ik ben jong en flitsend. Dat ik het liefst voor elf uur in bed lig en house en rap pokkeherrie vind, betekent allemaal helemaal niks. Ik ben jong en flitsend. In een wereld van kleuters. Heel apart.
Lees ook: Lieve buren en vriendinnen, willen jullie alsjeblieft je commentaar voor je houden?
