Marly (54) heeft jaren gehad dat ze het liefst in een burkini naar de vloedlijn zou zijn gelopen. Vijftig worden heeft veel veranderd, aan haar lijf, maar ook in haar hoofd: ‘Het helpt enorm om niet voor anderen te gaan denken.’

“In mijn kast liggen zeven badpakken in vijf verschillende maten, van 40 tot 54. Ik heb niet de illusie dat ik de kleinere maten nog ooit zal passen, dus die gaan binnenkort in de textielbak. Net als alle andere kleding die ik niet meer pas, maar niet weg durf te gooien omdat ze geld hebben gekost en ik soms, in een vlaag van waanzin, denk dat ik nog ooit succesvol en blijvend zal afvallen.

Afgaand op resultaten in het verleden is het realistischer om te accepteren dat dit mijn lijf en mijn maat is. Klein van stuk, net als alle vrouwen in mijn familie. En dan ben je al snel te zwaar voor je lengte, hè? Daar komt bij dat ik van eten hou, ik ga me niet verschuilen achter smoesjes. Dit lijf is mede tot stand gekomen door mijn weerzin voor koolhydraatarm eten en sporten. En veertig jaar diëten: dertien kilo eraf, veertien kilo eraan.

Mijn eerste dieet was op mijn veertiende, brood met zure, wrange kwark met een beetje dieetjam. Atkins, Montignac, maaltijdvervangers, shakes. Een Leven Lang Fit, dagen op grapefruit, koffie en gekookte eieren, Weight Watchers, Sonja Bakker, Dr. Frank (kool en vis mee naar kantoor als lunch, enig), crashdieten, vetarm, keto voor het hip werd – you name it en ik ben ervan afgevallen en uiteindelijk ook weer van aangekomen. Veel diëten verpest je verzadingspunt, maar dat wist ik toen nog niet.

Vier jaar geleden raakte ik in de overgang en kwamen er nog wat kilo’s bij. Ik was zo van het padje van al die hormonale toestanden én een baan van vier dagen én twee pubers met hun eigen hormonale toestanden én een portie mantelzorg dat ik het niet ook nog kon opbrengen om te lijnen en te sporten, zoals alom wordt aanbevolen. Ik had ook niet geweten wanneer ik het had moeten doen – elke dag was meer overleven dan leven.

Als er dan weer eens een artikel langskwam dat beloofde mijn lijf ‘in zes weken zomerklaar’ te maken, werd ik kregel. Dat voortdurende aanjagen van de onzekerheden van vrouwen, dat steeds maar benadrukken dat je alleen maar goed genoeg bent als je jong, slank, mooi en tot in de puntjes verzorgd bent – wat moet een vrouw daarmee? Hebben we niet al genoeg op ons bordje?

Bij mij worden de klachten nu minder. Ik slaap beter, ik zweet minder, ik kan weer een dossier lezen zonder drie keer opnieuw te moeten beginnen. In mijn hoofd is een rust neergedaald die ik eerder niet had en ik weet niet precies waar die vandaan komt. Het is deels het besef dat ik ruim over de helft ben. En dat het me niet meer zoveel kan schelen dat ik geen slanke den ben en wat anderen daar mogelijk van vinden.

Na al die jaren schaamte, wegkruipen en verhullen – in een donkerblauwe lap van vijf meter naar het zwembad lopen viel vermoedelijk meer op dan wanneer ik het gewoon in mijn badpak had gedaan – ben ik er klaar mee. Ik ben te zwaar, dat is niet de norm. Soit. Het ene mens is het andere niet en geen mens is een statistiek – ik heb geen zin meer in die hokjes.

En zo komt het dat ik in badpak zonder badjas, cape, burkini of wat allemaal nog meer verhuld naar de zee liep met als doel een beetje afkoelen en een beetje zwemmen. Het strand was in mijn hoofd het domein geworden van jonge mensen die allemaal rechtstreeks uit een Bacardireclame lijken te komen, maar het strand is natuurlijk ook gewoon voor gezinnen, voor oude mensen en voor dikke dames van middelbare leeftijd.

Zoals ik. Het was genieten. Ik ben zonder mijn buik in te houden uit het water gekomen. Een van de dingen die ik heb geleerd, is dat mensen lang niet zoveel met jou bezig zijn als je denkt. En dat je niet teveel voor anderen moet denken, omdat je toch geen invloed hebt op zijn of haar gedachten. Ook al denken ze misschien: ‘Wat doet dat dikke mens op het strand?’ Maar waarschijnlijker is dat ze denken aan heel andere dingen. Als ik in het leven heb geleerd is dat iedereen veel meer met zichzelf bezig is dan met jou.

En dat geldt ook voor mij. Als ik wat minder geobsedeerd was door mijn gewicht, had ik een leuker leven gehad. Als ik eerder had geaccepteerd dat ik nooit een ranke giraffe zal worden, was ik een stuk gelukkiger geweest. Al die gene en dat ongemak – wat heeft het me nu helemaal opgeleverd? Ik ben 54, ik heb maat 54. En ik loop in mijn badpak naar zee om te gaan zwemmen. Je mag er van alles van vinden, maar ik doe het lekker toch.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!