Het is zomer en half Nederland loopt weer in zijn blote kont. Nergens is dat zo manifest aanwezig als bij een meertje vlakbij Amsterdam, constateert Edith. ‘Kleren zijn niet voor niets uitgevonden, hoor,’ zegt ze tegen de buurvrouw met wie ze op stap is.
LEES OOK: Vrouwen van over de vijftig zijn prachtig. Ja, ook naakt
‘Hou je die aan?’ De buurvrouw met wie ik op het grasveld aan de oever van een oer-Hollands meertje lig, wijst op mijn korte broek, die lekker hoog net op mijn navel sluit. Daarboven naakt een stukje huid en dan mijn saaie paarse bikinitop, waarbij het me niet uitmaakt dat die saai en paars is, want ik ben allang blij dat ik er een kon vinden waar mijn borsten in passen. Jaloers kijk ik naar de fleurige bikini van de buurvrouw die dertien jaar jonger is dan ik en haar nog oh, zo strakke contouren.
‘Ja. Wat denk jij dan op mijn leeftijd?’ antwoord ik. ‘Ik ga echt niet in een bikinibroekje liggen, hoor.’ Ondertussen wordt mijn blik getrokken door een verschijning links van me. Het is een witte walrus op een laag stoeltje waarvan de zitting bijna de grond raakt. Haar buik, een groot wit schort van lillend vlees, valt ook bijna op het gras. Over de bovenkant ervan hangen wat treurig twee uitgeknepen zakjes die vollere tijden moeten hebben beleefd. ‘Goh,’ zeg ik verschrikt. ‘Ik dacht dat topless uit was.’ De buurvrouw kijkt nu ook. ‘Dat is geen vrouw. Dat is een man.’ Ze heeft gelijk. We kijken naar een man.
Ik denk terug aan de tijd dat we allemaal nog massaal in onze blote tieten op het strand lagen en ben blij dat die tijd voorbij is, want het is zo al erg genoeg. Er is vlees om me heen, overal, ik lig in een vleeshal in de open lucht, in een nachtmerrie. Wit vlees dat zich uit alle macht uit bikini’s en broekjes probeert te wurmen en daar eenmaal uit bevrijd er schaamteloos overheen golft. Rood verbrand vlees dat al pijn doet als je ernaar kijkt en gelooid bruin vlees rimpelig als het oppervlak van het water voor me, waarop voortdurend bootjes vanuit de aangrenzende kanalen op verschijnen. Het lijken wel complete barbecuepakketten die daar varen, boten vol met op elkaar gepakt drillerig vlees van buiken, billen en borsten dat vettig glanst van het zweet en de olie.
Mooi vlees is er ook, strak, glad en egaal als dat van een gazelle. Zoals dat van de buurvrouw. Ik kan er niet naar kijken zonder groen te worden van jaloezie. ‘Bij mij is alles ook al aan het hangen, hoor,’ zegt ze, terwijl ze zich op haar zij rolt zodat haar slanke taille extra geaccentueerd wordt. ‘Echt waar!’ Ze plukt aan een stukje huid op haar buik dat niet echt van zijn plaats wil komen.
‘Alsof het allemaal maar normaal is’, roep ik boos uit.
‘Wat?’ schrikt de buurvrouw.
‘Nou, dat heel Nederland zich massaal in zijn blote reet vertoont. Wie heeft dat bedacht? De overheid of zo? Stel je eens voor dat iedereen er zo bij loopt in Amsterdam. Dat doet bijna niet, omdat je er anders misselijk van wordt. Maar hier, in de natuur, moet het opeens allemaal maar kunnen. Geeft blijkbaar niet als je hier kotsend in het struikgewas hangt. Kleren zijn niet voor niets uitgevonden, hoor. Waarom houden mensen die niet gewoon aan? En dan nog even wat anders: wacht maar totdat jij op een dag wakker wordt zonder taille.’ Ik sta op en trek driftig een T-shirt aan. ‘Want dat gaat gebeuren, hoor, heus! En zullen we dan nu weer terug naar Amsterdam gaan fietsen? Ik heb het wel gehad hier.’
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
