In Nederland ben je hooguit 40-45 en doe je nog volop mee óf je bent 65-plus en hoort bij de gepensioneerden die hele dagen in een sportief jack op een e-bike door de duinen fietsen.
De gewone 50-plusvrouw zie je niet in kranten en tijdschriften en al helemaal niet op tv. Je zult nooit een foto zien van een 50-plusvrouw die een sprintje trekt om de tram te halen. Wij zijn onzichtbaar. Als er per ongeluk toch over ons wordt geschreven, straalt de truttigheid er vanaf en wordt het verhaal geïllustreerd met een foto van een witharige vrouw in kaki broek en zachtroze polo.
Vrouwenweekbladen die vooral worden gelezen door 50-plusvrouwen, plaatsen voornamelijk foto’s van ranke, blije, jonge vrouwen. Adverteerders associëren ons met trapliften en Sta Op-stoelen Onbegrijpelijk. Dat wij geen incontinentieluiers dragen, geen stramme knieën hebben en allang niet meer in een Dafje rijden, lijken veel bladenmakers en adverteerders maar niet niet te begrijpen. Geen wonder, het zijn vaak van die hippe, snelle millennials die zich totaal niet in ons verdiepen. Die denken bij de 50-plusvrouw aan een oma met een kunstgebit. Hoe dom kun je zijn: we werken, we hebben kinderen, we piekeren, we daten, we feesten, we hebben opvliegers en driftbuien: wij zijn net gewone mensen.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Ik weet nog dat ik op m’n 48ste een verhaal voor LINDA. schreef, waarin ik beweerde dat ik nooit aan plastische chirurgie zou doen. Ik was gewoon blij met mijn lijf. Vijf jaar later kwam ik die tekst weer tegen en wist ik meteen dat ik dat nooit meer zo zou kunnen schrijven. Mijn lijf is voorgoed veranderd – daar kan elke vijftiger over meepraten. Ook al zou ik de hele dag sporten; ik kreeg toch echt het figuur van mijn moeder. En dat kom je ook nog in de overgang. Ik zou nog steeds niet naar de plastisch chirurg stappen, maar de tevredenheid van toen voel ik niet meer.
50-plusvrouwen zitten in een aparte levensfase. En die vullen we allemaal op eigen wijze in. De een wordt ineens spiritueel, de ander neemt voor het eerst een XTC-pil of een minnaar en de volgende gaat in therapie of gaat los op een festival. Wat we ook uitspoken, hoe verschillend we ook zijn, we zijn in elk geval NIET veertig.
