Minister van Engelshoven is bezig de ‘studiedruk’ van eerstejaars studenten verlichten. Lucie (58), moeder van drie studerende zonen, vraagt zich af of de minister a) gek is geworden en b) wel eens studenten van dichtbij heeft gezien.
Laat me de ‘druk’ even beschrijven waar mijn teerbeminde trio mee kampt. De oudste voelt vooral de druk van extra uren werken in de kroeg, omdat hij zijn zinnen heeft gezet op een paar idioot dure sneakers. Het gaat hier niet om geld voor eten, boeken of huisvesting (die sponsoren wij), maar om foeilelijke schoenen. Waarvan hij er al zo’n acht paar heeft. Zijn studie doet hij er min of meer bij. Ik heb hem nog nooit gehoord over tentamendruk en colleges woont hij bij als het hem uitkomt.
Harm heeft het evenmin druk met colleges, die doet allerlei vage zaken voor de feestcommissie van zijn studentenverening. En roept daarbij dat het goed staat op zijn CV. Omdat elke baas die ziet dat je wedstrijden bierglijden hebt georganiseerd, onmiddellijk denkt: jou moeten we hebben. Geldzorgen heeft hij niet, met dank aan zijn studielening. ‘Maximaal lenen is maximaal leven,’ zegt hij opgeruimd en boekt nog eens een ticket naar Boedapest gewoon omdat het kan. Opgeruimd is het bij hem trouwens letterlijk, want zijn flatgenoot en hij betalen ook een werkster van het geld van ’tante Duo’.
En dan hebben we nog Kees die uitsluitend de druk voelt of er bij het uitgaan wel voldoende meisjes te vinden zullen zijnen er vooraf voldoende kan worden ingedronken. Ik heb echt geen van mijn kinderen ooit horen zuchten over studiedruk. Als er al eens iets te zuchten viel, was het vooral om hun zeikerige ouders, die steeds ‘ga je nu alweer stappen / naar een festival / Brussel / vissen / naar dat meisje?’ roepen.
We zijn allebei ook jong geweest, ergens in de middeleeuwen volgens Kees. En we begrijpen best dat je op je twintigste naast je studie ook bezig bent met andere dingen. Maar een béétje druk op de ketel is ook wel weer pragmatisch, gezien het feit dat hun werkgever straks ook niet met koele doeken zal aankomen als ze brak van een kater op hun werk komen en zwakjes zeggen dat ze zich niet zo lekker voelen.
Hoe krijg je kinderen die zo goed als volwassen zijn ooit zelfstandig en onafhankelijk als je ze eindeloos blijft pamperen? Heeft minister van Engelshoven wel eens studenten gezien of gesproken? Over welke druk hebben we het precies? Want wat ik hoor, is dat er in de praktijk altijd wel een back-up optie is. Amper lessen bijgewoond? Geeft niet, mag je inhalen. Deadline voor een project niet gehaald? Geen probleem, lever je het maar later in. Hele klas slecht gescoord? Dan verlagen we gewoon de norm zodat ze toch net een voldoende scoren.
Ik maak het onderwijs inmiddels achttien jaar mee en kan me er boos over maken, hoe vaak er niet wordt gekozen voor een slappe reddingspoging. Die moet dan vooral de resultaten van een opleiding opkrikken, in plaats van dat ze gewoon goed les, goede begeleiding en fatsoenlijke toetsen te geven. En nu dit weer. Vooral een kind niet prikkelen om zich aan gemaakte afspraken te houden, wat voor zin heeft dat?
Mijn zonen zijn regelmatig bekaf, dat klopt. Omdat ze tot diep in de nacht uitgaan. Ze voelen zich ook vaak niet lekker. Daar worden tegenwoordig snel termen als ‘depressie’ en ‘burn-out’ op geplakt. Maar het is natuurlijk geen wonder dat je weinig energie hebt als je te weinig slaapt en leeft op bolognesechips (‘Aardappelen zijn ook groente, mam!’), wodka en bier. En is inderdaad zo dat ze stress hebben, maar ik hoor ze nooit over studiestress. Wel over dat uitgaan zo duur is en dat ze het druk met werken hebben omdat ze uit willen en op vakantie. En in het geval van mijn oudste ook per se een auto willen. En in dat van de jongste niet kunnen en willen kiezen uit twee meisjes. Oók stress, maar nou niet echt prioriteit als je studeert, toch?
Ik vind het opportunisme van mijn kinderen soms bewonderenswaardig. Ze leven volledig in het hier en nu en ze plukken de dag. Mij vinden ze uiteraard een oud wijf omdat ik zanik over ‘financieel zelfstandig worden’ en andere realistische dingen waar hun hoofd nog niet naar staat. Maar als ik het niet doe, wie doet het dan? Van de minister van Onderwijs moeten ze het niet hebben, zoveel is duidelijk.
Lees ook: 51 x handenwringen in een studentenflat