Miriam krijgt een telefoontje van haar dochter die in Dubai woont. Niks aan de hand, denkt ze. Tot ze een of ander irritant filmpje moet kijken…
Ik kom net uit de douche, heb mijn thuiswerkpak aangetrokken en mijn natte haar uitgeborsteld als mijn telefoon gaat. Het is mijn dochter vanuit Dubai via facetime. Ze ligt lekker onderuit op haar bed. En nee. Ze is niet ziek. En ja. Ze is gewoon aan het werk. Vanuit huis. Ook in het verre Dubai gelden bepaalde maatregels.
We wisselen ditjes en datjes uit en terwijl ik naar haar mooie gezichtje in de kussens kijk zie ik mezelf in dat kleine schermpje. Een make-uploze moeder met kletsnat uitgekamd haar turend door- en over haar leesbrilletje. ‘Ik word oud’ schiet het door mijn hoofd. ‘Straks snel wat make-up op mijn gezicht kletsen en mijn haar fatsoeneren want ik zie er niet uit’. Ik heb een hekel aan facetime. Met name als mensen mij facetimen zonder voorafgaande waarschuwing. Sowieso stel ik het enorm op prijs als mensen mij eerst een whatsappje sturen met de vraag of ze mij mogen bellen, behalve als het een van mijn kinderen is. Die mogen mij bellen, facetimen, lastigvallen op elk uur van de dag met de meest onbenullige vraag. Maar liever niet als ik net uit de douche kom.
Mijn dochter heeft mij zojuist een filmpje gestuurd vertelt ze me. Of ik daar even naar wil kijken? Ik vraag haar vriendelijk of dat straks mag. Ik ben nu met haar in gesprek en ik zie de meerwaarde er niet van in als ik nu naar een of ander filmpje ga zitten koekeloeren. Vast weer zo’n grappig bedoeld coronafilmpje waar ik meestal geen zak aan vind. Hou eens op zeg! Ze staat erop. Ik móet naar dat filmpje kijken. Nu! Ik vloek inwendig. Er was een tijd dat ze nog gewoon naar mij luisterde. Dat mijn woord wet was. Dat ze het niet in haar hoofd haalde om mij iets te laten doen waar ik geen zin in had. Ze is inmiddels eenendertig, getrouwd en woont al vijf jaar in Dubai. Haar nu nog een standje geven zou een beetje raar zijn. Verder dan: ‘pas je wel een beetje op?’ gaat het niet meer worden.
Terwijl ik haar in mijn beeldscherm zie open in het filmpje. Naast haar verschijnt ineens het vrolijke gezicht van haar man. Mijn schoonzoon. ‘Hé Bob!’ Ik begroet hem terwijl ik naar hem en het filmpje met een vrolijk muziekje kijk. Ik zie een foto van mij met haar als baby in beeld en haar geboortedatum. 18 oktober. Uh. Ok? Dan verschijnt er een foto van haar als peuter, en als kleuter. Ach wat was het toch een plaatje. Dan staat het beeld even stil en zie ik mijn dochter en haar man op een foto in een innige omhelzing met de datum 19 oktober. Wat een raar filmpje, vliegt het door mijn hoofd.
Dan staat het beeld niet langer stil, dooft het muziekje en zie ik in het filmpje, nu met bewegend beeld, mijn dochter met een zwart mondkapje op liggend in een stoel in een vreemde setting. Ik hoor wat rare geluiden op de achtergrond en ik zie hoe mijn dochter staart naar een monitor. Ik kijk mijn dochter nu verbaasd aan. Mijn ogen vliegen razendsnel terug naar het filmpje. Mijn adem stokt. Ineens begint het langzaam maar zeker tot mij door te dringen waar ik precies naar zit te kijken. Dan hoor ik het geroffel van een hartslagje. Er groeit een kindje in mijn kindje.
Ik krijg een kleinkind… Mijn dochter is op 19 oktober uitgerekend. Ik word oma.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
