De avond dat hij voor het eerst in zijn nieuwe huis slaapt appt Miriams zoon haar een foto van zichzelf, languit op de bank met de tekst: ‘Mam? Ik heb eindelijk weer een thuis.’
Na maandenlange treiterpartijen heeft mijn zoon eindelijk weer rust. Voor alle duidelijkheid? Mijn zoon zal nooit iemand een vlieg kwaad doen, maar door wat hem is overkomen is er bijna iets in hem stuk gegaan.
Twee jaar geleden besloot mijn zoon om samen met een vriend een appartement te huren. Betaalbare huurwoningen zijn schaars, maar met zijn tweetjes konden ze de huur van dit appartement prima bolwerken. De eerste paar maanden ging dat prima. Ze deden elk hun eigen ding maar zochten elkaar ook vaak op. Om samen te sporten. Om samen te eten. Om samen te gaan stappen.
Dat veranderde toen zijn huisgenoot een vriendin kreeg. Vanaf dag één was ze dag en nacht aanwezig. Hele dagen hing ze op de bank en keek ze televisie in de gezamenlijke woonkamer, en als ze niet lamlendig aan de eettafel zat dan lag ze te slapen. Klaagde mijn zoon? Nee. Hij ging er vanuit dat zij op een gegeven moment wel weer terug zou gaan naar haar eigen huis. Maar dat gebeurde maar niet. Er ontstonden ergernissen. Dat zij op cruciale momenten de badkamer gebruikte. Dat Julius wanneer hij thuiskwam van zijn werk voor zichzelf wilde gaan koken, en zij dan languit op de bank lag met de tv aan. Op een gegeven begon hij het gesprek aan met zijn huisgenoot. Als zijn vriendin nu, zonder overleg weliswaar, toch bij hen woonde was het dan niet vanzelfsprekend dat zij 1/3 van de huur meebetaalde? Nee dus.
Een paar maanden geleden gaf mijn zoon voorzichtig aan dat hij op zoek was naar andere woonruimte. Dat hij ondertussen zwaar werd geterroriseerd door zijn voormalige vriend en huisgenoot vertelde hij er niet bij. Dat hij midden in de nacht ellenlange bedreigende appjes kreeg van diezelfde voormalige vriend ook niet. Hij werd steeds stiller. Als ik hem belde was hij bijna nooit thuis. Wel vertelde hij mij heel summier hoe zijn voormalige vriend op slinkse wijze had geprobeerd om Julius uit te schrijven op zijn adres. Gelukkig kregen mijn ex en zijn huidige vrouw dat door en namen deze voormalige vriend en huisgenoot niet alleen stevig onder handen, ook zorgden zij dat Julius met spoed aan een andere woonruimte kwam. Hoe erg het precies was geweest ontdekte ik pas afgelopen weekend, toen ik mijn kind hielp verhuizen.
Als ik op het afgesproken tijdstip van 11.00 u aan kom rijden staat zijn gezicht op onweer. Hij leest mij het onbeschofte appje voor van zijn zogenaamde vriend. Julius dient uiterlijk om 14.00 uur opgerot te zijn omdat hij en zijn vriendin plannen hebben voor die dag. Terwijl Julius en ik al zijn spullen aan het verhuizen zijn ontvangt mijn zoon weer een appje. Dat hij op moet schieten en meer dreigende taal. Als we de laatste lading ophalen in zijn voormalige appartement staat de muziek keihard aan en zie ik hoe dat misselijke mannetje en zijn vriendin expres de deur van de woonkamer open hebben staan zodat ik kan zien hoe ze knetterstoned aan ballonnetjes lopen te lurken. Ik zie geen hardwerkende twintigers zoals mijn zoon. Ik zie twee lapzwansen die het nooit zullen gaan redden in deze maatschappij. Zielig. Onopgevoed. Ongemanierd. Het slachtofferschap druipt van beide laaghangende schoudertjes af.
Als we eindelijk alles hebben verhuisd naar zijn superleuk spiksplinternieuw studiootje ontvangt Julius voor de zoveelste keer dreigende taal via whatsapp. Dat hij onmiddellijk zijn sleutels in moet leveren en meer vuilbekkerij. Julius laat telefonisch weten dat hij de sleutels terug komt brengen en dat hij deze beneden aan hem zal overhandigen. Als we bij het appartementencomplex aankomen en hij zijn voormalige vriend en huisgenoot belt neemt deze, zoals we al verwachten, niet op. Ik zie hoe Julius door de hal naar de brievenbus loopt. Als hij weer in mijn bestelbus stapt heeft hij een lach op zijn gezicht. ‘Ik heb even die sleutels tussen mijn ballen gestopt en ingewreven met speeksel’. Ik kijk hem aan. Uit niets kan ik aflezen of hij dat echt heeft gedaan. Stiekem hoop ik van wel.
Lees ook: Ik vind de vriendin van mijn zoon drie keer niks
