Opgestookt door beeldschone 50+vrouwen met chic grijs haar besloot Heleen van brunette een grijzette te worden: “Na anderhalf jaar uitgroei voelde ik me rijp voor de kliko.” 

Mijn haar heeft alle kleuren van de regenboog gehad. Nou ja, niet overdrijven. Alle natuurlijke tinten behalve blond. En oké, die aubergine periode was allesbehalve natuurlijk, maar stond me wel goed. Was ik dan zo ontevreden met mijn natuurlijke koffiebruine kleur? Welnee, maar haarverven werd opeens mode hè, en die vermaledijde trendbepalende hippies in de jaren zeventig hadden kennelijk tussen hun marihuana walmen en sitar-gejengel eendrachtig besloten dat een vrouw rood haar moest hebben. En anders zwart. Of blond. Blond was altijd goed, in welk tijdsbestek dan ook. Bruin was daarentegen saai en burgerlijk. Geverfd moest er worden, en snel een beetje. 

Nou heb ik een uitgesproken brunettehoofd – denk Anjelica Huston in The Witches –  dus blond was sowieso uitgesloten. Staat niet. Klaar. Dan maar spannend rood, vond ik. Daar had je henna voor nodig, ook al zo hip en groovy. Bibberend van opwinding knipte ik het pakje open, maar allemachtig wat was het een crime om die drek aan te brengen. Het poeder moest met water worden gemengd tot er een dikke modderpap ontstond met een weeë geur die het midden hield tussen natte aarde en oude mest.  Bij het verzenuwd in mijn haar smeren spatte het alle kanten op, waardoor de badkamer alras de indruk wekte alsof iemand een bizarre aanval van spuitpoep had gekregen en niemand de moeite had genomen het schoon te maken. 

Op mijn kennelijk te donkere haarkleur had henna weinig effect. Ik verwachtte na een nacht intrekken bij het ochtendgloren vlammend rood wakker te worden, wat niet het geval was. Ook niet gewoon rood. Of zelfs maar een beetje. Hooguit een gloed.  Ik gaf het uiteindelijk op toen de kapper steeds leukere en effectievere spoelinkjes bleek te hebben. 

Toen mijn haar door het al jong oprukkende grijs behoefte had aan meer dekking, gingen we gezellig over op verf. In de daaropvolgende jaren werd ik alle tinten rood. Van pipo-fel tot beschaafd mahonie, van spannend kersen tot chic bordeaux, en uiteindelijk een bijna zwart-aubergine. Tot ik (en de rest van de wereld) een beetje uitgekeken raakte op al die rooie en paarsige hoofden. De vraag naar natuurlijker tinten nam toe et voilá: de charme van de brunette werd herontdekt. 

En dat was ik, bofkont, van nature. Ik ging weer terug naar mijn oorsprong. Ook weer in alle tinten, van kastanjebruin naar espressobruin, van goudbruin naar chocoladebruin, met en zonder highlights, kortom, ik had een maandabonnement op de kapper; even lekker genieten van dat gefriemel aan mijn hoofd, schaamteloos alle roddelbladen lezen en ontspannen met een vers kleurtje naar huis. Elke maand ja, want onder al die leuke verfjes was ik allang hartstikke grijs. Geen chemisch gekleurde haar op mijn hoofd die zelfs maar overwoog de verf uit te laten groeien. Ik? Grijs? No fucking way! 

Een toen rukte een paar jaar geleden een nieuwe beweging op: de greynaissance ofwel de Grey Hair Revolution ofwel de Ditch the Dye-beweging ofwel: pleur op met die verf. 

In de glossy’s verschenen steeds vaker foto’s van vrouwen met – shock en horror – grijs haar. Maar wacht eens even, dit was helemaal geen shock & horror. Die vrouwen zagen er allemaal ge-wel-dig uit. Ik moest mijn vooroordeel over rollators, steunkousen, regenkapjes en Steradent-tabletten loslaten. En ook mijn andere aanname: met grijs haar ga je definitief de grens over van (nog best) aantrekkelijk naar onzichtbaar, seksloos wezen. Begin van het einde, kortom. 

Niks daarvan. Als ik naar die foto’s keek zag ik vrouwen die juist jaloersmakend mooi waren, sexy, wijs, zelfverzekerd. En dat grijs! Prachtig! Ik wist niet dat het zoveel schakeringen kon hebben, van wit naar antraciet en alles wat daartussen zit. Inderdaad, vijftig tinten grijs. In één woord: spectaculair.

En ik had dat allemaal gratis op m’n kop. Niks geen gedwongen verfbeurten meer, alleen financieel zou het al een bevrijding zijn. Ik zag mezelf al lopen, trots op mijn prachtige grijze lokken (denk lang, dik, golvend Catherine Deneuve-haar). Iedereen zou omkijken en verzuchten: kijk die vrouw met dat grijze haar! Wat staat haar dat goed! 

Die uitgroei, dat was wel even een pijnpunt.  Allemachtig, mijn haar groeit keurig één centimeter per maand en met mijn halflange haar zou het minimaal anderhalf jaar duren voor ik eindelijk brunette af was en ik als stunning silverati het wereldtoneel zou kunnen betreden.

Ik besprak mijn twijfels met mijn kapster. Die onmiddellijk enthousiast werd. Mijn voorstel om te ontkleuren en het vervolgens gewoon grijs te verven wuifde ze weg. Dat overleeft jouw haartype niet, zei ze, en bovendien heb je dan om de paar weken een grijsspoeling nodig tot het natuurlijke grijs het ontkleurde deel heeft vervangen. Dat duurt ook anderhalf jaar. Laten uitgroeien is echt beter en het zal met hier en daar een beetje bijkleuren best meevallen. 

Ik besloot de sprong te wagen. Vanaf dat moment ging ik nog wel elke maand naar de kapper, maar alleen om het in model te houden. Anders krijg ik van dat intens armoedige Máxima-gaat-helaas-weer-eens-zonder-haarstuk-de-straat-op-haar, met van die dunne pieken waar je dwars doorheen kijkt.  Shame on you, Máx. Maar ik dwaal af.   

Ondertussen zakte het grijs verder en verder naar beneden, en werd mijn uitgroei zo prominent dat ik bij overvliegende Boeings schichtig onder bomen schuilde, bang om voor de Polderbaan aangezien te worden. 

Het grijs dat tevoorschijn kwam stemde niet echt vrolijk. Het had in combinatie met de verflenste verfrestanten iets van vuil afwaswater. Godzijdank bestaat er zoiets als de winter waarin petten en mutsen uitkomst bieden, maar als ik thuis in de spiegel keek, vervaagde mijn hoop op een glorieuze rentree als spectaculaire grijzette. Terecht, bleek toen er na een maand of achttien alleen nog hier en daar in de punten verfrestjes zaten, en ik definitief grijs was. Puur natuur. 

Conclusie: het stond voor geen meter. 

Mijn huid zag er opeens veel valer uit. Als ik naar buiten ging moest ik vol in de make-up, zonder kon ik moeiteloos door voor zwerfster. Maar maakte dat iets uit? Eigenlijk niet, er was toch niemand meer die naar me keek. Er was ook niemand die zei: hé, wat staat dat goed. Of: goh, dat had je tien jaar eerder moeten doen. En die golvende Catherine Deneuve-manen dan waar ik stiekem van droomde, want had ik niet eens ergens gelezen dat grijs haar dikker en stugger is?  Nou, dat klopte ook niet. Integendeel, mijn haar pluisde erger dan ooit. 

Ter bemoediging keek ik met enige regelmaat op grombre. Op deze site, die in het leven is geroepen als A radical celebration of the natural phenomenon of grey hair, laten vrouwen trots hun grijze haar zien. En dan besloot ik voor de zoveelste keer dat het toch echt een kwestie van wennen moest zijn. Want ja, die rottige blondjes hebben makkelijk praten, het verschil tussen blond en grijs is immers tamelijk futiel. Van licht naar ander licht. Wij donkerharigen hebben echter met een groot contrast te maken. Ik moest mijn grijs nog leren te accepteren, wat zeg ik, omarmen. Bij de kapper vroeg ik om wat dunne, antracietkleurige streepjes. Oké, daar knapte ik iets van op, maar blij werd ik er nog steeds niet van. Ik voelde me onaantrekkelijk, seksloos, compleet over the hill, rijp voor de kliko. 

Na een half jaar als grijzette te hebben doorgebracht keek ik op een ochtend mismoedig in de spiegel en wist: dit is niks en wordt niks. Fuck de Greynaissance! Hoezo Ditch the dye! Pleur op met je Grey Hair Revolution! 

Ik belde stante pede de kapper, maakte een afspraak en ging huppelend naar de salon. Oh, dat heerlijke gevoel van koude verf op mijn hoofd. Hemels. Na afloop keek ik in de spiegel: hoera, daar was ze weer: de brunette. Staat je echt beter, gaf de kapster toe. Ik ging vrolijk naar huis en welke bekende ik ook tegenkwam, het oordeel was eensluidend: staat je veel beter, tien jaar jonger.

Geloof me, ondanks alle hysterische verhalen over hoe bevrijdend het is: grijs staat lang niet iedereen. Mijn adagium is voortaan: eens een brunette, altijd een brunette.

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!