Hoe ik wreed werd gedumpt door Ard Schenk

-

Elke keer als ze schaatsen op tv ziet, denkt Els terug aan haar grote liefde: Ard Schenk, de schaatser met de machtige dijen en felblauwe ogen die haar zo schandalig heeft bedrogen met een Zwitserse lellebel.

Ard Schenk was mijn eerste liefde. Nou ja, niet mijn allereerste, dat was prins Claus, maar dat durfde ik niemand te vertellen. Van hem durfde ik geen plaatjes in mijn agenda te plakken, van Ard Schenk wel. De hele klas was verliefd op hem; ik liep niet de kans uitgelachen te worden. Niet dat ik veel plaatjes had waarop mijn blonde idool stond afgebeeld. Ik kreeg vijf gulden zakgeld per week en daarvan moest ik ook het buskaartje betalen als ik op maandagochtend naar kostschool vertrok en op vrijdagavond weer naar huis ging.

Voor tijdschriften hield ik geen geld over, voor plaatjes was ik aangewezen op oude kranten en de televisiegids van vorige week. Ik knipte de foto’s voorzichtig uit, plakte ze in mijn Ryam-agenda en zag het papier langzaam donker kleuren van de lijm. Om de boel op te fleuren, tekende ik er grote harten bij, en bruiden met meterslange sluiers, puntige boezems en wespentailles. Naast de bruiden stond steevast een boomlange bruidegom met een imposante borstkas en brede glimlach.

Ik weet nog dat mijnheer Broshuis, de Franse leraar die altijd even lief en geduldig was, op een dag in woede ontstak. “Blader toch niet steeds door je agenda, Els”, snauwde hij. “Concentreer je liever op je Franse werkwoorden.” Hij pakte mijn agenda op en legde hem in de la van zijn bureau. Braaf concentreerde ik me op de vervoeging van het onregelmatige werkwoord aller (je vais, tu vas, il va, nous allons, vous allez, ils vont). Niemand mocht aan me zien dat een diepe paniek zich van me meester maakte. Stel je voor dat ik mijn agenda niet terug zou krijgen. Ik kon me een leven zonder foto’s van de man van mijn dromen eenvoudigweg niet voorstellen.

Mijnheer Broshuis streek over zijn hart. Na de les gaf hij mijn agenda terug. Hij knipoogde vriendelijk. Mijn leven had weer zin.

Die avond schreef ik een brief aan mijn held. Ik zie me nog zitten in de grote zaal, waar alle kostschoolmeisjes onder toezicht van een non hun huiswerk maakten. Ik verstopte me tussen een stapel schoolboeken en schriften en schreef de eerste liefdesbrief van mijn leven. Ik schreef aan Ard dat ik heel veel van hem hield en dat ik best begreep dat hij honderden brieven van fans kreeg, maar dat ik hem evengoed wilde vragen voor mij een uitzondering te maken, omdat ik niet zomaar een meisje was maar de vrouw met wie hij nog lang en gelukkig zou leven.

Ik heb nooit iets van hem vernomen. Inmiddels weet ik dat hij in die tijd een affaire had met een Zwitserse del met wie hij letterlijk in champagne baadde. Ik begrijp dat de keuze tussen een kostschoolmeisje van twaalf en een wulpse schoonheid niet moeilijk was, maar diep in mijn hart heb ik het hem nooit vergeven.

LEES OOK: 10 redenen waarom wintersport zo leuk is (en 1 reden waarom ik het haat)

gifgif
Redactie
Redactie
De redactie van Saar bestaat uit een heel professioneel en toch gezellige groep van vrouwen rond de 50 & 60, plus een paar superleuke meiden van rond de 30 die wel alles weten van de nieuwste trends, techniek & social (en trouwens zo langzamerhand ook (bijna) alles van 50+ zijn).

RECENTE ARTIKELEN