Een beetje drama hier, een beetje drama daar – Miriam kon er nooit genoeg van krijgen. Maar nu is ze vijftig en zie, het wonder geschiedt. Ze lijdt een voorspelbaar en braaf leven en vindt het fan-tas-tisch.
Acht jaar geleden kregen JP en ik weer een relatie met elkaar. De eerste keer dat wij verkering hadden was ik vijftien. Hij zeventien. Ik heb nog een dagboek waarin ik als vijftienjarige schreef dat ik verliefd was op een hele mooie jongen met blond haar en bruine ogen. Acht jaar geleden ontdekte ik dat JP helemaal nooit blond was geweest maar als puber spray op zijn haren spoot waardoor het lichter werd. Ook kwam ik erachter dat hij geen bruine maar groene ogen had.
Ooit leerde JP me surfen op het Grevelingenmeer. Las hij Slauerhoff en Gerard Reve, was hij fan van The Simple Minds en dol op skiën. De JP die ik acht jaar geleden opnieuw leerde kennen dweepte niet meer met literatuur, luisterde nooit meer naar The Simple Minds en zijn ski’s lagen in een kast. Zijn 28 jaar oudere versie was dol op housefeesten, las louter meuk, was allesbehalve sportief en leek in niets meer op het lefgozertje van toen. Zelfs zijn surfplank had hij weggedaan. We kenden elkaar al, maar moesten elkaar toch weer opnieuw leren kennen.
Een ding stond voor ons beiden als paal boven water. Wij zouden nooit een uitgeblust stelletje worden. Als je net een nieuwe relatie hebt, wil je die ander de beste versie van jezelf laten zien. Ik hield mijn buik in. Luisterde aandachtig naar technische verhandelingen over zijn werkzaamheden. Wierp snel een blik in de spiegel als ik hem aan zag komen rijden. Kookte gezond en vers en uitgebreid terwijl ik snakte naar een Big Mac of pizza. Keek naar een of andere vage documentaire op Discovery terwijl op TLC Say Yes To The Dress werd uitgezonden.
Op zijn beurt verraste JP mij elke dag met een briefje op tafel of een bloemetje. At hij braaf wat hem werd voorgeschoteld (ik wist nog niet dat hij geen broccoli en boerenkool lustte) en roemde mijn kookkunsten. Nooit werd het saai. Nergens waren er tekenen van voorspelbaarheid. Het was feest. Er was drama. Er hingen slingers en er was taart.
Zeven jaar later houd ik mijn buik niet meer in en knoop ik mijn broek open tijdens het eten. Weet hij precies wat ik wel / best wel / helemaal niet boeiend vind. Is het antwoord op de vraag: ‘Heb jij zin om te koken of halen we pizza?’ meestal pizza. Loop ik dagenlang rond in een lelijke legging en trekt hij bij thuiskomst een onooglijke joggingbroek en oudemannenslippers aan. Gebruiken we zelfverzonnen woorden die niemand ooit zal begrijpen en kunnen wij vanuit het niets de slappe lach krijgen. Er is weinig sprake van reuring, feest, slingers of taart. ’s Avonds hangen wij op de bank en kijken tv. Heel af en toe leg ik mijn hoofd op zijn schoot. Dan aait hij net zo lang over mijn bol tot ik zachtjes begin te snurken. Het is een lekker soort tevredenheid waarvan ik als vijftienjarig meisje nooit heb gedroomd maar als vijftiger stiekem geniet. Drama hoeft voor mij allang niet meer. En elke dag feest, slingers en alweer die taart – ik moet er niet aan denken.
