Het gebeurde echt, deze keer overdrijf ik niet, ik zweer het. Het kwam door een fles wijn die ik wilde betalen. En door die fles voelde ik me jong en stokoud tegelijkertijd. Dit is wat er gebeurde.
Ik sta bij de zelfscankassa. Stukje kaas, zak spinazie, koffiecupjes, wijn – pploooink! Er verschijnt een popup op mijn kassascherm: “Een medewerker kan uw leeftijd komen controleren, een ogenblik geduld alstublieft.”
Ik heb haast dus terwijl ik wacht op de medewerker prop ik de boodschappen in mijn tas tot ik een stem achter me hoor.
“Hooooi!” zegt de stem.
Leuk, denk ik nog, ze spreekt me aan als een bekende. En dan draai ik me om.
Ze kijkt me eerst geschrokken aan en dan lachend, en zegt verontschuldigend: “O, Excuses.”
En dan: “Hahahahahaha.”
Ze drukt op een knopje en zoeft weg.
Wacht even.
“Excuses…?”
“Hahahahahaha?”
Wat is hier gebeurd?
Ik spoel even terug en wissel van perspectief:
Monologue interieur van het winkelmeisje: Hé, daar staat een leuk meisje / jonge vrouw die alcohol koopt. Ze is vast wel oud genoeg, dus ik zeg even ‘hoi’ en dan draait ze zich om en keur ik het goed…
(Ik draai me om)
Vervolg monologue interieur: Maar wat is dat?!? O NOOOOOO! Moet je kijken, dat mens is gewoon super oud! Wat heb ik me vergist! O, wat erg, ik moet sorry zeggen dit is wel heel respectloos:
“Excuses.”
Jemig wat een blunder, hoe kon ik denken dat ze jong was, ik ga van de zenuwen lachen.
“Hahahahahaha.”
O, ze kan het geloof ik niet waarderen, nou ja, volgende keer beter, ik loop snel verder, hahaha.
Dus daar stond ik. Met mijn wijn en spinazie, me stokoud te voelen.
Voornemen: vanaf volgende keer altijd mijn wijn bij de kassa afrekenen. En om voetbalplaatjes vragen. Puh!
