Alleenstaand moeder Madeleine (53) bezweek voor de smeekbeden van haar dochters en plaatste een opzetzwembad in de tuin: ‘Elke avond stond ik als een woedende heks in dat ding te roeren.’

“De pubers wilden een zwembad in de tuin om in te kunnen chillen. Ik was net voor mezelf begonnen en kon niet met ze op vakantie, dit leek me een manier om dat een beetje te kunnen compenseren. Het ding was zo besteld en bleek met zijn 360 x 260 ook meteen de hele achtertuin te vullen. Het was groter dan ik dacht, of mijn tuin is gewoon kleiner dan ik had ingeschat.

Volgens de instructies was het ‘eenvoudig op te zetten met 2-3 personen binnen 30 minuten.’ Misschien als je een weg- en waterbouwkundige bent, wij deden er ongeveer een dag over, zwetend, vloekend en tobbend met de ondergrond, het zeil en het frame.

De puber die dacht binnen twintig minuten selfies op Insta te kunnen posten, dobberend in de pool riep al snel dat het zo voor haar niet meer hoefde en ik was eerlijk gezegd ook wel klaar met het enorme ding dat er maar niet uit wilde gaan zien als een opzetzwembad.

Echter, de aanhouder wint. We trokken het zeil recht met een klein laagje water erin en vulden het bad vervolgens tot het aangegeven niveau. Ik met pijn in mijn buik, want krap vierduizend liter water is niet niks. Er was op dat moment nog geen sproeiverbod, maar met extreem milieubewuste buren heb je al snel pijn in je buik van zoiets. Nu was ik op mijn beurt niet blij met hun insectenhotels, dus het zwembad bracht ook wel weer iets van evenwicht in de wederzijdse ergernissen.

De eerste dagen was het een groot succes. De pubers en hun vriendinnen leken in een doorlopende H&M reclame te zitten, het was allemaal sunshine and roses. ’s Avonds lag ik erin af te koelen met een wijntje en het idee dat ik echt nooit meer op vakantie wilde, met dit hemelse ding op drie stappen van de achterdeur.

En toen begon het gedoe. De pomp, die ik speciaal had gekocht om het water schoon te houden, werkte niet goed. Er kwam een andere pomp die het water beter zou moeten circuleren en filteren. Het weerhield het water er niet van om ondanks een afdekzeil eerst smoezelig te worden en daarna het soort algen te ontwikkelen dat je in een natuurvijver verwacht.

Die pomp moest veel vaker aan dan ik had gedacht, wat behoorlijk aantikte qua stroom. Daarnaast moest het zwembad eens per week worden schoongemaakt. Ik heb dat eenmaal zelf gedaan en nog dezelfde avond een zwembadrobotstofzuiger aangeschaft die duurder was dan het hele zwembad.

Daarna kwam de fase dat ik als amateurscheikundige de waterwaarden in de gaten moest houden. Daar zijn testsets voor (kassa!) en waterchemicaliën zoals chloor of een zoutoplossing (kassa!), je moet de ph-waarde van het water op peil houden (kassa!) en aan de slag met iets dat anti-alg heette.

Bij de aanschaf van deze producten hoorden mannen, heel veel mannen, die gevraagd en ongevraagd advies gaven over duizend dingen die ik ter plekke weer vergat. Het was voor mij een zwembadje in de tuin, het was voor hen vooral een Project waar ze hun ziel en zaligheid inlegden. Ik had wel eens het vermoeden dat hun gezinsleden helemaal niet ín het bad mochten, om het maar schoon te houden.

Een verleidelijke gedachte. Terwijl de pubers ’s avonds voor Netflix zaten te chillen, roerde ik als een woedende, zwetende heks in onze poel des verderfs, teneinde ‘m maar weer helder te krijgen. Tevergeefs, zodat het al snel van ‘gatver, hier ga ik niet in’ was en de pubers naar het gemeentezwembad vertrokken, waar de chloor blijkbaar tegen massabezoek bestand is.

Ik had zelf eerlijk gezegd ook niet zo’n zin om in troebel water te gaan liggen, dus uiteindelijk stond er een opzetvijver in de tuin. Er groeide van alles in, het ding stond vooral opzichtig blauw in de weg. Omdat de vakantie toen nog maar net begonnen was, besloot ik het opnieuw te proberen: nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Bad geleegd met hulp van een dompelpomp (kassa!), helemaal schoongemaakt (pokkenwerk) en opnieuw gevuld, met de brandende blikken van de buren met hun verantwoorde regentonnen in mijn rug. Strenge huisregels opgesteld voor de pubers: er niet in met zonnebrandcrème, haar in een staart en verdomme nog aan toe geen emmers heet water toevoegen omdat het water ’te koud’ zou zijn voor hun tere gestel.

De pubers vonden dit vooral veel gezeik (mocht óók al niet in het zwembad) en in het gemeentebad pasten meer jongens om mee te flirten, dus eigenlijk viel de bak water in de tuin al snel uit de gratie.

De tijd dat ik er zelf in heb gelegen, is een fractie van de tijd die ik kwijt was aan al het onderhoud en roeren in die gigantische bak groentesoep. En water met chemicaliën erin kun je bij een sproeiverbod ook weer niet aanbieden aan je buren die biologisch tuinieren.

Het afbreken was uiteindelijk net zo’n ellendige klus als het opzetten en het bad is met toebehoren voor een schijntje per Marktplaats naar een ander gegaan. Er was geen geld meer om de tuin nog een beetje op te fleuren, dus ik heb tot een maand geleden naar een kale boel zitten kijken. De volgende keer dat de pubers briljant op mijn gevoel weten te werken, weet ik wel beter. Hoop ik.

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!