Soraya (54) baalt van zichzelf. Ze is met wederzijdse instemming gescheiden, maar het steekt haar toch dat haar ex nu alweer gelukkig is met een ander.

“Zevenentwintig jaar zijn Ben en ik getrouwd geweest. We waren altijd een goed team, we hebben twee leuke kinderen grootgebracht. En toen die uitgevlogen waren, was voor ons de koek op. Het hing al een tijd tussen ons in, ik denk dat we bewust hebben gewacht tot ook de laatste op zichzelf woonde voor we het uitspraken.

We schrokken er allebei van. Verdrietig moment. Zo lang samen, zoveel meegemaakt, een hele gezamenlijke geschiedenis. Het voelde ook wel als jammer, om daar een punt achter te zetten, zodat we nog een halfslachtige poging tot relatietherapie hebben gedaan. Na drie sessies was het iedereen, inclusief de therapeut, wel duidelijk dat Ben en ik andere ideeën hadden over onze derde helft en dat we uit elkaar waren gegroeid. Ik was verdrietig, maar voelde ook berusting. Je kunt moeilijk bij elkaar blijven omdat je dat nu eenmaal gewend bent.

Het voordeel van onze breuk was dat we het allebei wilden. Er was geen ruzie, we gaven echt nog veel om elkaar. Ik durf wel te stellen dat we met liefde en genegenheid onze levens hebben ontvlochten en elkaar niet tekort hebben gedaan bij het verdelen van de spullen en het geld. Geen boze woorden, wel een laatste afscheidskus toen hij een eigen plek had gevonden. Ik trok een maand later voor het laatst de deur van ons huis achter me dicht. Het was goed verkocht, we konden ons allebei redden.

In de maanden erna was ik vooral aan het landen in mijn leven als vrouw alleen. Mijn werk bood aardig wat afleiding, er was binnen nog veel te doen. Ik vond het leuk om alles in mijn flat helemaal naar mijn zin in te richten. Maar ik vond het lastig om alles alleen te doen. Het was echt wel een soort leercurve waar ik in terecht kwam. Heel praktisch, wat betreft schilderen en klussen. Maar ook emotioneel. Als je zo lang je leven met iemand hebt gedeeld, is alleen verder gaan toch een punt waarop je je afvraagt: kan ik dit wel? En wie ben ik zonder die relatie die zo lang een hoofdrol heeft gespeeld?

Ben had hier allemaal geen last van, zes weken nadat hij de sleutel had gekregen, had hij alweer een nieuwe vriendin. Vijftien jaar jonger dan hij. Hij was er heel open over. En ik gaf sociaal wenselijke antwoorden als ‘Wat leuk voor je’ terwijl ik het even heel warm kreeg toen hij het vertelde.

Ik zou graag zeggen dat ik het meende en dat ik niet uren op haar socials heb zitten scrollen om erachter te komen waarom hij nou net voor haar was gevallen. Maar ik meende het niet en ik heb haar wel degelijk online gestalkt. Er was eigenlijk niks mis met haar. Carrièrevrouw, geen kinderen. Aantrekkelijk, niet bijzonder knap of sexy. Hield van zeilen, net als hij.

Ben was echt gelukkig, we gingen af en toe met onze kinderen uit eten en dan probeerde hij zich wel een beetje in te houden, maar ik ken hem – hij was happy en hij zag er goed uit. Zoveel energie, hij leek twintig jaar jonger. Wanneer was dit onze relatie uitgelekt, dat stralende, vrolijke?

Onze zoon en dochter hadden het heel druk met hun eigen levens en leken niet heel erg van slag door deze ontwikkeling. Zoals ze ook de scheiding al een beetje hadden zien aankomen, was de nieuwe vriendin van papa evenmin een grote verrassing. Ze werden al vrij snel aan haar voorgesteld en namen het voor mijn gevoel voor kennisgeving aan.

‘Trek jij het een beetje?’ vroeg mijn dochter een keertje aan mij. En ik zei ja, want je wilt niet de onsportieve, bittere ex lijken. Zo voel ik me echter wel. Hoe haalt hij het in zijn hoofd om zo snel alweer gelukkig te zijn? Betekenen al die jaren samen dan helemaal niets, ben ik zo makkelijk te vervangen als partner? Wat heb ik de afgelopen 27 jaar gedaan, dat ik zomaar uit te wissen ben?

Het zijn allemaal vragen die door mijn hoofd spelen. Met hier een vleugje zelfmedelijden en daar een snufje jaloezie. En ik besef heel goed dat ik daar niets mee opschiet. Ik moet gewoon door met mijn eigen leven, dingen ondernemen, met vriendinnen afspreken, misschien eens daten hoewel ik daar eigenlijk helemaal geen behoefte aan heb.

Het valt me tegen van mezelf. Ik zou boven alles blij moeten zijn voor hem. De scheiding was echt met wederzijdse instemming. Er gebeurt niets waar hij geen recht op heeft of wat ik hem niet zou moeten gunnen. En toch voel ik van alles, als ik ze op haar Instagram samen ergens op het water zie genieten. Ontreddering, ongeloof, boosheid, teleurstelling. Dingen die volgens mij voor een normaal mens de aanleiding voor een scheiding zijn, niet een naschok.

Ik kom hier wel uit, ik had het alleen niet van mezelf verwacht, dat Bens nieuwe relatie er zo in zou hakken. Dat alle redelijkheid waarmee we tot nu toe hebben gehandeld, voor mij blijkbaar toch maar een dun vernisje was. Er komt ongetwijfeld een moment dat ik ‘fijn voor hem’ kan denken zonder automatisch te gaan tandenknarsen. Maar zover ben ik nog niet. Had hij nu niet héél even kunnen wachten, met al dat nieuwe geluk?

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!