Natuurlijk klaagt Irma weleens. Over het weer, dat er niks op tv is en dat de kilo’s er wel aankomen maar nooit meer verdwijnen. Maar eigenlijk heeft ze niks te klagen. En dát is pas eng.
Ooit woonde ik na de scheiding met vijf kinderen (vier van mezelf en een pleegdochter) in een piepklein huurhuisje in een dorpje bij Bergen op Zoom. Met een salaris van € 1150 en nul euro op de bank. De kinderen moesten een kamer delen, we aten hoofdzakelijk tosti’s en pannenkoeken (lekker goedkoop) en ons super-de-luxe weekenduitje was een ijsje bij McDonald’s en ‘s avonds op de bank een film kijken met een zak chips.
Ik ploeterde me door stápels was, vloog van clubje naar clubje en alle wilde plannen die ik voor het weekend had, kwamen in praktijk maar neer op één ding: slapen.
Dus toen had ik best iets te klagen, maar ik deed het niet. Ik genoot van de tijd alleen met mijn kinderen. Niemand die zich ergens mee bemoeide, geen ruzies (op wat puberprobleempjes na) en nooit voetbal op tv. Heerlijk.
Langzaam maar zeker werd mijn leven makkelijker. Een betere baan met een beter salaris, ik kon weer een huisje kopen, de kinderen werden groot en gingen (zo’n beetje) het huis uit en ik kwam zomaar de liefde van mijn leven tegen. Tegenwoordig komt het zelfs regelmatig voor dat ik een weekendje helemaal niks doe, ik kan een nieuwe jas kopen zonder ervoor te moeten sparen en zomaar op een doordeweekse dag met mijn vriend uit eten. Wat een luxe.
Maar ik zit raar in elkaar: zoveel geluk en liefde maakt me blij maar ook een beetje bang. Want wat kan er allemaal niet gebeuren? De kinderen kunnen ziek worden of ongelukkig. Ik kan mijn baan kwijtraken. Vriend kan er vandoor gaan. De katten kunnen doodgaan en het dak kan instorten.
Daarom doe ik mijn best zoveel mogelijk te genieten. Volop, van ieder moment van de dag. En ondertussen hoop ik stiekem dat het dak instort. Want van alle narigheden die ik kan bedenken, is dat toch wel het minst erge.
LEES OOK Even lekker zuchten, daar wordt een mens heel gelukkig van
