En dan zijn je beide ouders overleden. Je moet verder zonder de wijze raad van je vader en de kopjes thee van je moeder. Hoe doe je dat in vredesnaam? Els weet er alles van.
Vroeger, toen ik nog een vader en een moeder had en van toeten noch blazen wist, vond ik dat vriendinnen niet te lang moesten rouwen als ze een van hun ouders verloren. Als ze na drie maanden nog verdrietig waren, moest ik me beheersen niet heel diep te zuchten: kom op, je moeder is tachtig geworden, ze is niet in de wieg gesmoord, waar zeur je over.
Belachelijk, weet ik nu. Als een van je ouders overlijdt, stopt de wereld met draaien. Nee, dat zeg ik verkeerd. De wereld draait gewoon door, maar voor jou staat-ie even stil. En daarna zal die nooit meer hetzelfde zijn.
Toen mijn ouders kort na elkaar stierven, voelde ik me totaal ontheemd. Ik was vijftig en had al een volwassen zoon, maar de gedachte dat ik ze nooit meer zou spreken, benam me de adem. Niet dat ik ze zo vaak belde of bezocht hoor, zij hadden net als ik een rijk gevuld leven. We waren geen mensen die elke week bij elkaar op de stoep stonden. Dat gaf niks. Ik wist dat ze er waren. Dat ze altijd voor me klaarstonden. Als ik een moord zou plegen, zouden zij me opzoeken in de gevangenis – dat gevoel. Onvoorwaardelijke liefde, zoals ik die op mijn beurt voel voor mijn zoon. Ik kan hem verschrikkelijk vinden en soms heb ik zin hem te wurgen, maar hij kan altijd op me rekenen. Gewoon, omdat hij mijn kind is.
Pa en ma zijn al elf jaar dood, maar ik kan ze nog altijd verschrikkelijk missen. Als Harry trouwt met Meghan wil ik met mijn moeder voor de tv roddelen en zwijmelen. Als ik een huis koop, wil ik van pa horen dat het een goede investering is. Als ik kanker krijg, wil ik dat ze me vertellen dat het allemaal goedkomt (en ben ik tegelijkertijd dankbaar dat ze dat niet mee hoeven maken want ze zouden nooit meer een oog dichtdoen).
Natuurlijk leef je gewoon door na de dood van je ouders. Net zoals je doorleeft nadat je arm is geamputeerd, je man ervandoor gaat, je huis instort of een andere ramp gebeurt. Je zal wel moeten. Maar ondertussen mis ik mijn ouders en weet ik zeker dat ik dat tot mijn eigen dood zal doen. Vaders en moeders mogen er niet tussenuit knijpen, zo simpel is het. En eigenlijk doen ze dat ook niet. Als ik iets schandaligs doe (midden op straat een sigaret opsteken) zie ik mijn moeder op haar wolkje zitten en met haar hoofd schudden (“Kind, doe niet zo ordinair! En stop nou eens met dat verschrikkelijke roken.”) Als ik een grote opdracht voltooi knikt mijn vader trots (“Goed gedaan, Els. Ik wist dat je het kon.”). Hij zit naast mijn moeder op zijn wolk en ze houden me nauwlettend in de gaten. En ze houden van me. Zoals alleen een vader en moeder dat kunnen doen.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
