Ja lieve kinderen van tegenwoordig, als wij vroeger een hartenwens hadden, renden onze moeders echt niet naar de winkel om die in te willigen. Wij werden opgevoed met het motto: kinderen die vragen worden overgeslagen.
Niets saaier dan een blokfluit, maar als achtjarig meisje droomde ik ervan. In gedachten zag ik mijzelf foutloos Vader Jacob spelen, Boer er ligt een Kip in ‘t Water of In een groen, groen, groen, groen knollen-knollenland. Met twee haasjes die heel parmant blazen op de fluite-fluite-fluit en de ander op de trommel.
Ja, dat waren zo mijn meisjesdromen, maar ik durfde mijn ouders er niet eens om te vragen. Zo’n blokfluit was vast hartstikke duur en mijn moeder draaide elk dubbeltje om. En had maling aan muziek.
Op een zaterdag stal ik een kwartje uit mijn moeders portemonnee. Mijn hart bonkte. Ik had op de markt een kraampje ontdekt waar ze plastic blokfluiten verkochten voor 25 cent per stuk. Ze waren niet zo mooi als die van hout, maar dichter in de buurt van de verwezenlijking van mijn droom kon ik niet komen. Met het muntje in mijn hand rende ik dwars door Hengelo naar het marktplein. Ik twijfelde lang tussen een rode en een blauwe. Het werd de rode. Thuis holde ik de trap op naar mijn kamertje. Eindelijk zou ik spelen. Ik zette mijn vingers op de acht gaatjes, haalde diep adem en blies.
Het geluid dat ik produceerde ging zo door merg en been dat mijn moeder haar neus om de hoek van de deur stak. Ze zag me op bed zitten met mijn rode fluit. Ik snikte het uit. “Kind, wat is er aan de hand?” vroeg ze. Terwijl het snot uit mijn neus liep, bekende ik haar alles. Gelukkig had ze een goede bui. “Je weet dat ik vanmiddag naar Alkmaar ga om het huis van opa op te ruimen,” zei ze. Ik knikte. Mijn grootvader was een paar maanden daarvoor overleden en zijn huis was eindelijk verkocht. “Als ik me niet vergis, ligt daar nog een blokfluit,” zei ma. “Die zal ik voor je meenemen. En Els, nooit meer een kwartje uit mijn portemonnee pakken, beloof je dat?”
De volgende dag zou mijn moeder ’s avonds laat thuiskomen. Ik kneep mezelf in mijn arm om wakker te blijven. In het bed naast me lag mijn zusje te slapen. Ze ademde vredig. Eindelijk hoorde ik ma thuiskomen. Mijn vader begroette haar in de gang. “Dag vrouwtje, wat gezellig dat je weer thuis bent.” Ik kroop uit bed en liep naar de trap. Daar stond ik in het roze nachtjaponnetje dat ik voor Sinterklaas had gekregen.
“Mama,” fluisterde ik zachtjes. Mijn moeder keek verbaasd naar boven. Het was bij ons thuis niet de gewoonte dat je je bed uitkwam. “Mama,” riep ik nog eens, “heb je de blokfluit?” Mijn moeder liep de trap op. Ze had haar jas nog aan. “Kind, waar heb je het over?” Ik herinnerde haar aan de beloofde fluit. Ze keek me verdwaasd aan. “Geen seconde aan gedacht,” zei ze. “Hup, naar bed jij. En snel gaan slapen.” Ik kroop terug in bed. Bitter teleurgesteld. En een traumaatje rijker.
Lees ook: Heel Nederland jankt om niks: watskebeurt?
