Barbara (50) was echt een drankorgel. Altijd een glas witte wijn in de hand, of ze thuis was of uit. Maar opeens stopte ze. Uit het niets. Ze las vier boeken en was er klaar mee. “Ik snap het zelf ook niet, maar het is heerlijk.”
Ik zal maar beginnen met een bekentenis. Of eigenlijk: een heleboel. Want dat drankgebruik van mij liep echt een beetje uit de hand. Ik hield altijd wel van een glaasje, maar sinds ik een eigen bedrijf heb, is het elke dag als ik thuiskom: 1 glas om te relaxen en 1 glas bij het koken. Klinkt best onschuldig he? Maar als je je realiseert dat dit allemaal in een half uur plaatsvindt, dan schrik je wel even. Ik wel, althans, want dit is nog maar het begin van de avond. Er gaat zo een fles doorheen. Een HELE fles, hoor ik je denken? Ja, een hele fles, want die is zó leeg, hoor. Luister.
Met dat eerste glas doet mijn echtgenoot (die eigenlijk niet drinkt) me na als iemand die na een marathon richting de finish loopt en dan op handen en voeten, met de laatste krachten een glas aanpakt en in een keer kreunend achteroverslaat, hijgend snakkend naar het volgende glas. Ik overdrijf niet (hij wel een beetje, maar okee).
Nou en dan gaan we eten en dan drinken we soms wel/soms niet een glaasje. Of twee. En dan moeten er allemaal praktische dingen gebeuren met de vaatwasmachine en allesreiniger en dan kan de avond beginnen. Gezellig, samen een serietje Netlfixen? Ja leuk! Wijntje erbij? Nee, nou, dan drink ik er toch alleen een. Halverwege: oooeeeh spannend, mag-ie even op pauze? Rennen naar de koelkast, extra groot glas dan maar anders moet ik zo weer lopen. Fles leeg, Oepsie.
Yep. That’s me. Als ik niet aan het stappen ben dan. Want dan is die fles die ik met mijn vriendin deel al voor het hoofdgerecht leeg. “Dezelfde fles nog een keer, maar dan vol graag, hahahahaha.” Tja. Wijnhumor.
En toen zag ik Roes, de documentaire van de VPRO. Ik wist al heel lang dat ik even op reset moest gaan drukken, ook al had ik eerlijk gezegd en bizar genoeg nergens last van. Dus kwam ik op een middag thuis na een lange wandeling en zei tegen mijn man: ik ga stoppen met drinken. In ieder geval in januari – en wie weet wel langer. Hij zei: ik doe mee. En toen was het opeens een feit.
Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik had het niet meer. Hoe moest ik dan ontspannen na een werkdag vol stress op de Saar-redactie? En al die nieuwjaarsborrels met allemaal vreemde mensen die ik wil aanspreken om te netwerken? Leuke avonden met vriendinnen? Ik ging zelfs naar huisarts om te vertellen dat ik ging stoppen. Ik zei: stoppen lukt heus wel, maar hoe ga ik het volhouden na twee weken? Ze lachte minzaam en zei: “Als jij een eigen blad kunt beginnen, kun je ook stoppen met drinken. Ik zie je over twee weken.”
Dus ik ben, rond de feestdagen, als een gek alles gaan lezen. Over vrouwen die aan de drank zijn. Ze verstopten overal flessen, hadden voortdurend katers en maakten ruzie met hun omgeving. Bij alles wat ik las begon ik met: o nee, zo ver ben ik nog lang niet! Maar hoe meer ik ging lezen, hoe dichterbij het toch kwam. Waarom moeten we eigenlijk drinken? Hoezo is drinken eigenlijk ‘gezellig’? Drank helpt tegen de stress? Eigenlijk klopt daar niks van. Drinken en alles wat we eromheen denken is aangeleerd – en wat je hebt aangeleerd kan je dus ook weer afleren.
Op 2 januari mocht ik nog een paar glazen op een verjaardag en dan zou het klaar zijn. Maar gek genoeg was ik toen al klaar, ik had zin in mijn nieuwe leven. Ik dronk een half glas champagne, een glas spa en ging op tijd naar huis (en de volgende dag aan het werk). Sindsdien heb ik geen druppel meer gedronken en vreemd genoeg zonder moeite.
De eerste avond zette ik me schrap voor de grote TREK. Ik haalde een portie hete roti en een 0% biertje. Ik weet niet of de trek geweest is of al geblust was door deze heerlijke mix, maar na die maaltijd kwam er niks. Een dag later ook niet. Als ik stress heb, neem ik thuis een 0% biertje. Ik snap er echt geen flikker van, want witte wijn was jarenlang mijn grootste vriendin. Ze was er altijd, en opeens niet meer. Ik geloof echt dat het kwam doordat ik er in een paar dagen tijd zoveel over gelezen heb, dat ik mezelf een beetje gehersenspoeld heb.
Is het fijn? Ja. Het is fijn om weer in control te zijn. Heel fijn zelfs. En heel goed voor je zelfrespect. Gisteren had ik nog een feestje waar ik me heel erg vermaakt heb. Ik zag vrouwen met zo’n gretige blik heen en weer naar de bar lopen, en ik stond daar gewoon met mijn watertje, heel gezellig te doen. Ik voel me fitter, maar eerlijk gezegd word ik nog steeds af en toe met een houten kop wakker. Zal de winter wel zijn. Ik ben vanzelf weer meer gaan sporten en ook gaan lijnen, want nu moet die buik er ook maar eens af.
Stoppen is tot nu toe echt een eitje, volhouden wordt nog wel een dingetje. En hoe en of ik opnieuw ga drinken – ik weet het nog niet. Een ding weet ik zeker: ik wil nooit meer dat de witte wijn de baas wordt, want dat vond ik echt geen volwaardig leven. Ik wil weer de regie over mijn leven houden. Keep you posted.
PS: Wil je mijn eerst-lezen-dan-stoppen-methode volgen? Ik las dit, op volgorde:
This Naked Mind – podcast. (Heb ik ook het boek van gelezen, maar dat is wel heel veel werk)
Lees ook: Samen een glaasje wijn drinken is goed voor je relatie
 was echt een drankorgel. Altijd een glas witte wijn in de hand, of ze thuis was of uit. Maar opeens stopte ze. Uit het niets.){kind=link}