Barbara voelde zich te oud voor een aantal dingen. Eigenlijk iets te oud voor haar leeftijd (52). Ze had een aantal dingen voor zichzelf afgeschreven. “Ah joh, het is prima zo… Ach ja, al die dromen die niet zijn uitgekomen… Het is nu te laat…” Totdat deze coach haar wakker schudde. “Je hebt nog 25 jaar te gaan: ga je die uitzitten of ga je écht leven?”
Ik was moe, doodmoe toen ik in de praktijk van Ashkaine belandde. Net 50 geworden en een heel verleden dat ik achter me aan zeulde. De tropenjaren van kleine kinderen en daarna pubers had ik min of meer overleefd (mijn kinderen zijn nog relatief jong, maar de zwaarste jaren lagen achter me). Ik had een bedrijf opgezet, waar Saar onderdeel van is. Het leukste avontuur uit mijn werkende leven, maar jemig, wat is dat opbouwen van dit bedrijf zwaar geweest. Ik zat ook in een lange relatie van inmiddels 20 jaar met de vader van mijn kinderen. We hadden het leuk, we hielden heel veel van elkaar, maar het vuur was wel gedoofd. Niet eens speciaal van de relatie bedoel ik, maar ken je dat gevoel? Dat het vuur in alles wel een beetje gedoofd is.
Werk? Mweh. Liefde? Fijn en vertrouwd, maar vurig? Mweh. Kinderen? Hangpubers zal je bedoelen.
Je kon het ook aan me zien. Elke ochtend grabbelde ik zomaar wat bij elkaar: een jurk, of een broek en een trui, het maakte me weinig uit hoe het eruitzag. Platte schoenen, ruim zittende kleren en go go go. Het hoogtepunt van voor mezelf zorgen was een little black dress en wat mascara.
Moe dus gewoon, doodmoe.
Dat was ook in mijn gemoed gaan zitten. Ik was vroeger bijvoorbeeld een ontzettende flirt. Ik genoot van aandacht van mannen, ook als ik er niks mee deed, het maakte me vrolijk. De laatste 10 jaar had ik niet het idee gehad dat er ook maar iemand spontaan naar me om had gekeken. Als ik dat tegen mensen zei, kreeg ik allemaal geruststellende opmerkingen: nee hoor, je ziet er hartstikke goed uit, tuurlijk kijken ze nog wel eens, je hebt het alleen niet door.
Ik geloof niet dat dit zo was. Ik was een beetje dood vanbinnen. Vijftien jaar lang was al mijn energie gegaan naar zorgen voor de kinderen, het gezin draaiende houden, een bedrijf opstarten, werken, werken, werken. Jongens opstaan, jongens nu schoenen aan, als we nu niet gaan, komen we te laat, opschieten NU. En dan was er ook nog het personeel dat aangemoedigd moest worden. Kom op jongens, we moeten scoren, doe nou even iets meer je best. Elke dag, elk uur, elke seconde de akela uithangen.
Totdat het niet meer ging. Er gebeurde niks bijzonders, ik stortte niet in, ik had geen onbedwingbare huilbuien, geen burn out, maar ik realiseerde me opeens: zo wil ik gewoon niet meer verder.
Uitgeput kwam ik aan bij Ashkaine. In onze gesprekken hadden we het over de – pak ‘m beet – 25 jaar die we nog in goede gezondheid te leven hebben en over hoe zonde het zou zijn om die maar gewoon een beetje uit te gaan zitten. Want 25 jaar is zo lang! En juist omdat we ons nog jong voelen, de kinderen groot zijn, zijn de mogelijkheden talrijk. De wereld ligt aan onze voeten. Ik vind dat we het aan onszelf verplicht zijn om er iets van te maken.
En toch zie je het heel weinig om je heen, dat mensen nu nog een draai geven aan hun leven. Ik zie heel veel mensen kabbel-de-kabbel een beetje voortleven. Dat is natuurlijk okee als je het echt naar je zin hebt, maar ik ben bang dat dit voor een heel groot deel gemakzucht is. “Ah joh, het is prima zo… Ach ja, al die dromen die niet zijn uitgekomen… Het is nu te laat…”
Nee! Het is niet te laat. Er zijn zat vrouwen van onze leeftijd die na een slepend huwelijk nu weer net zo stapelverliefd zijn als toen ze 20 waren. Vrouwen die hun klotebaantje vaarwel hebben gezegd en eindelijk van hun passie hun beroep hebben gemaakt. Die met man en hond in een caravan de wereld over zwerven. Die hun kinderen hebben losgelaten en naar het buitenland zijn vertrokken. Stuk voor stuk vrouwen die dit alles ongetwijfeld een paar jaar geleden nog voor onmogelijk hadden gehouden.
Wat is het verschil tussen jou en hen? Alleen een beetje lef. Met een scherpe blik naar je leven durven kijken en je afvragen: kan het beter? Het antwoord is altijd ja.
Je hoeft niet meteen je hele leven om te gooien. Ik ben ook nergens heen gegaan nadat Ashkaine mij de ogen opende. Maar ik ben wel gaan denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen.
- De mogelijkheid dat mijn relatie weer écht leuk kon worden.
- De mogelijkheid om mijn kinderen meer los te laten.
- De mogelijkheid om me weer aantrekkelijk en vrouwelijk te voelen.
- De mogelijkheid om mijn bedrijf een richting in te duwen die wél bij me past.
Allemaal dingen die ik had afgeschreven en die Ashkaine me heeft helpen terugvinden.
Lieve lezeres, we kennen jou niet, maar we weten zeker dat jij ook zit met dingen die je onderweg bent verloren, dingen die je hebt opgegeven, dingen die je kwijt bent geraakt zonder erbij stil te staan.
Wil je ze ook terug, of tenminste een stukje ervan?
Daarom hebben Ashkaine en ik een gratis download voor je gemaakt waarin we in 3 inzichten vertellen hoe jij jezelf kan wakker kussen en je verleiden weer een nieuwe, jonge versie van jezelf te worden. Want ook jij hebt hopelijk nog 25 jaar in goede gezondheid te gaan. Laten we er samen nog een knalsucces van proberen te maken.
Liefs, Barbara & Ashkaine
