Al die apps anno nu: hoe deden mensen dat vroeger eigenlijk zonder? Miriam herinnert zich het nog wel. ‘Google Maps? Mijn moeder navigeerde ons gewoon met de Michelin-kaart.’
Buienradar – Wij hadden een mannetje genaamd Pietje Pellenboer die ons het weer voorspelde. Meestal aan de hand van spreekwoorden en gezegdes. ‘Zie je een mus hoog op het dak? Dan val je morgen door een wak’, of, ‘kom je een boze buurvrouw tegen? Dan stopt de zon en begint de regen’. Soms had hij gelijk. Soms ook niet.
Google Maps – Onze moeders zaten met een Michelin-kaart op schoot en dirigeerden onze vaders naar ons vakantieadres. ‘Naar links. Ik zei naar links, Herman. Oh. Nee. Ik bedoelde naar rechts, naar rechts Herman. Pas op voor die vrachtwagen!!!’
Facebook – We gingen ’s avonds op de koffie bij vrienden en dan gingen we kletsen. Vrienden die je niet meer tof vond nodigde je niet meer uit voor de koffie.
Instagram – Mooie foto’s plakten wij in een fotoalbum en daar schreven wij teksten onder zodat we wisten waar we naar keken. ‘Miriam aait een cavia’.
Bankieren-app – Elke vrijdagmiddag togen wij met een betaalcheque naar onze bank en ruilden daar onze betaalcheque om voor honderd gulden. In een gebouw van steen. Aan een heuse balie. Met een echte bankmedewerker die een stropdas (meestal mannen) droeg of een mantelpakje (vaak vrouwen) We schreven cheques uit in winkels of betaalden met echt geld dat we uit onze portemonnee (een heel klein tasje met vakjes) visten.
Stappenteller – Wij maakten gewoon een ommetje of een wandelingetje en dan zeiden we na afloop: ‘Hè hè. Nu heb ik zin in een bakje koffie.’
Tikkie – als we gingen stappen legden we geld in een potje. Was het op dan deden we nog meer geld in het potje. Was dat op dan gingen we huiswaarts. Was er geld over dan kochten we frikandellen in de snackbar op de hoek. (Vegetariërs bestonden toen nog niet) (Veganisten ook niet) (Wij hadden toen last van zure regen. Er zat ook nog eens een gat in de ozonlaag. Koeien kregen nergens de schuld van).
Tinder – We gingen naar de kroeg en deden net alsof we niet zagen dat hij naar ons stond te kijken en als je toch keek dan keek je snel de andere kant op. Vervolgens vroeg hij of je wat wilde drinken en dan ging je jezelf, een uurtje daarna en zoveel cola later, door hem buiten in een steegje jou te laten vingeren. De week daarop kwam hij naar je toe – swipe naar rechts-. Of negeerde hij je –swipe naar links -.
Whats-App – We hadden een telefoon op een tafeltje staan in de gang en dan belden we elkaar. Als we meerdere mensen wilden spreken dan spraken we met elkaar ergens af.
Spotify – We draaiden plaatjes af op een pick-up. Als je één liedje leuk vond, kocht je het singeltje. Als je alle liedjes leuk vond dan kocht je een langspeelplaat. Als je een muzikant, – toen heette een artiest, of artiesten, nog gewoon een muzikant of muzikanten -, heel leuk vond, dan kocht je alle langspeelplaten en dan had je een collectie en dan was je fan van die muzikant of muzikanten.
NS-app – We puzzelden urenlang in het spoorwegboekje naar alle tijden, perrons en waar we precies moesten overstappen. Om vervolgens de eerste trein al te missen omdat je in het verkeerde tabelletje had gekeken.
Alarmclock – Je moeder kwam je wekken als het tijd was om op te staan. Je moeder werd op haar beurt weer wakker van de wekker. Een groot rond ding dat keihard ging rinkelen als het tijd was voor haar om op te staan om haar kinderen te wekken. Eind Jaren Zeventig kochten onze ouders bij de Kijkshop een wekkerradio. In plaats van dat er een bel begon te rinkelen sprong de radio ’s morgens vroeg aan op Hilversum drie.
DigiD – Je kon gewoon binnenwandelen op het belastingkantoor. Als we vragen hadden aan de overheid of een andere instantie, schreven we een brief. Op die brief hoefde geen postzegel te doen, want je stuurde die brief naar een antwoordnummer. Soms kreeg je antwoord. Meestal niet. Dan was er altijd wel een zwager of een verre neef die het antwoord wist. Privacy beschermen? Daar deden we niet aan.
QR-Code – Wij lazen nog gewoon gebruiksaanwijzingen. Van papier. Ongerecycled papier zelfs want er waren nog bomen zat.
Pinterest – Wij ontvingen per kwartaal de Wehkamp en de Neckermanncatalogus. Als we iets leuk vonden, massagestaaf voor je gezicht of zo, of nodig hadden, dan tekende je daar een rondje omheen of zette je er een kruisje bij. Of zo’n krulletje dat je ook kreeg bij een goed antwoord in je schrift op school.
ZALANDO – Op zaterdagmiddag naar Peek & Cloppenburg en C&A. Voor papa een nieuwe Peek & Cloppenburg broek. Voor mama een Peek & Cloppenburg twinsetje. Wij kindertjes werden in nieuwe kleertjes gestoken van C&A en mochten daarna voor een dubbeltje op het Palominopaardje rijden. Rijke kindertjes gingen naar een kinderboetiek waar ze Oilily verkochten en kregen dan en passent nog een pony.
YouTube – Ergens eind begin Jaren Tachtig kochten onze ouders een Sony handycam bij de Kijkshop. Daarmee legden ze Belangrijke Gebeurtenissen vast op een videoband. Verjaardagen. Kerstmis met de familie. Trouwerijen. Een bonte avond op school. Vakanties. Dat oma 65 werd en eindelijk naar een bejaardenhuis mocht. Eens per jaar werd de videorecorder aangesloten en keken we met zijn allen naar de bibberige beelden die onze vaders dat afgelopen hadden geschoten.
Camera – We hadden een fototoestel waar een rolletje in moest. Als dat rolletje vol was dan haalde je dat rolletje uit je fototoestel en deed dat in een zwart buisje met een dop erop. Dat buisje met dat filmrolletje erin bracht je naar een winkel die gespecialiseerd was in foto’s. Zij ontwikkelden dan dat rolletje af in een doka. Vier weken later kreeg je een brief waarin stond dat je foto’s klaar waren en dat je ze op kon komen halen. Van de zesendertig foto’s was er maar een scherp.
Deliveroo/Thuisbezorgd app – We stapten op zondag in de auto en gingen naar de afhaalchinees voor het weekmenuutje. Of we staken de straat over naar snackbar ’t Hoekske en bestelden daar een gezinszak friet en wat frikandellen en een huzarenslaatje voor thuis. Meer keuze was er niet. Van sushi/tortilla/ pokébowl/ hadden wij nog nooit gehoord. Alleen als je doodziek was, bijna dood zeg maar, werd er misschien een pannetje soep aan de deur bezorgd.
Twitter – We schreven brieven met onze mening naar de krant en waren trots als deze werden geplaatst. Dreigbrieven werden niet geplaatst maar doorgegeven aan de politie.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
