Na een stiekeme affaire van twee jaar was Dorien (53) blij dat Simon (55) zijn gezin verliet, maar al snel knapte ze op hem af. En nu vraagt ze zich af: “Kan ik het maken het uit te maken?”
“Simon en ik kenden elkaar van ons werk en hebben een jaar om elkaar heen gedraaid voor het tot een eerste zoen kwam. Ik was gescheiden, hij getrouwd. Ik vond het lullig voor zijn vrouw, maar ben niet zo’n heilige die op zo’n moment denkt aan sisterhood. Een week later lag hij bij mij in bed. Prima sex, leuke man. Het bleef niet bij die ene keer, hij was vrijwel elke week een paar uur bij mij, meestal op zijn ‘sportavond’.
Zo groeide er iets moois tussen ons. Hij genoot van onze affaire, ik verlangde naar meer. Ik wilde samen naar de schouwburg, een restaurant, op vakantie. Hij wilde het eerst netjes regelen met zijn vrouw . Dat viel uiteindelijk nog vies tegen, want zijn vrouw was woedend en heeft nog stenen door mijn voorruit gegooid. Ik begreep dat wel hoor, had ik ook gedaan in haar plaats, maar ik dacht ook: reageer je af op hem, niet op mij.
Ik was zo blij eindelijk samen met Simon wakker te kunnen worden. Het voelde als het begin van iets nieuws en geweldigs, maar op onze leeftijd is er natuurlijk niets meer echt nieuw, laat staan onbevangen. Hij voelde zich rot tegenover zijn vrouw en kinderen. In plaats van romantiek kreeg ik zijn sores voor mijn kiezen.
Vrij spectaculair was het moment dat zijn vrouw op kantoor een zak vuile was van Simon op mijn bureau leeggooide, zodat ik meteen aan de slag kon. In het bijzijn van mijn baas en collega’s. Van mijn gefantaseer over samen dingen doen, kwam ook weinig terecht. Simon bleek een huismus te zijn en was meer bezig met alles wat hij had achtergelaten dan onze toekomst.
Daarbij kwam dat ons seksleven ook stukken minder spectaculair werd. Zijn volwassen zoon kwam vaak bij ons over de vloer om sport te kijken met zijn vader. Daar zat ik dan, als voetbalweduwe met oortjes in Netflix op mijn tablet te kijken. Ik kreeg Simons kwakkelende ouders erbij én zijn dochter die vaak een beroep op hem doet om op te passen. Bij ‘samen een croissantje eten’ dacht ik eerder aan een weekendje Parijs dan croissants uit blik afbakken voor een kleinkind waar ik niets mee heb.
Ik heb onderschat hoe groot de rol van zijn volwassen kinderen in zijn leven is. En hoe snel het nieuwtje ervan af was. Als ik het over kon doen, zou ik het lekker bij een stiekem uurtje lol per week hebben gehouden. We passen eigenlijk helemaal niet bij elkaar. Ik ben een vroege vogel, hij is een nachtbraker. Hij is een pleaser, ik ben assertief.
Het liefst zou ik van hem af willen, maar dat is ook weer zowat. Hij heeft voor mij zoveel opgegeven, bijna al zijn oude vrienden en kennissen hebben voor zijn ex gekozen. Omdat hij zijn ex een idioot hoge alimentatie betaalt, heeft hij nauwelijks een cent te makken. Als wij uit elkaar gaan, moet hij op een camping of zo gaan wonen. We zitten vast en ik kan geen fatsoenlijke manier bedenken om de situatie te verbeteren.
Zet ik er een punt achter, dan ben ik de vrouw die hem zijn gezin, vriendenkring en geld heeft gekost. Blijven we samen, dan doe ik dat puur uit schuldgevoel en plichtsbesef.
Ik kan me voorstellen dat alle bedrogen vrouwen die dit lezen ‘Net goed’ zeggen. Dat heb ik verdiend. Ben je iemands minnares, dan zeg ik: denk er nog eens héél goed over na of je echt wilt dat hij zijn vrouw verlaat.
LEES OOK 7 oorzaken van een echtscheiding (volgens advocaten)
