Het schijnt dat we relaxter worden als we eenmaal 50+ zijn. Bij SAAR merken we daar niks van, want we maken ons nog steeds zorgen over zaken als werk, huis en pensioen.
‘Ik maak me veel minder druk om dingen dan vroeger,’ hoor ik vriendinnen vaak zeggen. Of ook al zo’n goeie: ‘Dat is zo fijn van deze leeftijd, dat je veel meer rust hebt gevonden’ Het klinkt zo lekker, maar ik merk er helemaal niks van. Het zou voor mij als angsthaas zo leuk zijn geweest. Ik hoopte altijd dat ik wat minder bezorgd door het leven zou gaan, voluit zou kunnen genieten, meer ontspannen zou zijn als ik vijftig zou zijn, maar mooi dat het niet waar is. Alsof je ook zomaar verandert als je ouder wordt.
Als dertiger moet je allerlei enge keuzes maken en moeilijke stappen nemen: word ik moeder? Een huis kopen en waar dan? Vind ik wel op tijd een man? Welke richting wil ik op in mijn baan? Hoeveel psychologen ik toen niet heb versleten! A
ls het goed is, heb je al die keuzes als vijftiger gemaakt en is je leven meer uitgestippeld en stabieler. Het is daarom een logische gedachte dat je daardoor minder bezorgd bent en meer rust vindt. Mijn leven is meer uitgestippeld dan toen ik dertig was, maar toch blijf ik over van alles en nog wat zorgen maken.
Wat als ik geen werk meer heb? Hoe moet het later? Kan ik het financieel dan redden? Waar moet ik wonen als ik het huis word uitgezet? En wat als ik niet mee kan doen met anderen omdat ik er geen geld voor heb? Soms stel ik me voor hoe het zou zijn als ik drie miljoen zou winnen. Zouden dan al mijn zorgen verdwijnen? Voor een groot deel wel, denk ik. Het idee dat er niks aan de hand is als je geen baan hebt, geeft lucht. Er valt veel van me af bij de gedachte dat ik later de dingen kan blijven doen die ik nu ook doe en dat ik kan wonen zoals ik graag wil.
Maar geld lost niet alles op. Ik maak me ook zorgen over de invulling van mijn verdere leven. Ik weet dat ik down kan worden als ik geen leuke baan heb. Ik moet het gevoel hebben volledig mee te draaien in de maatschappij. Het gevoel dat ik ertoe doe. Wat als ik alleen maar de leegheid van het bestaan kan voelen? Stel dat ik nog vergeetachtiger word of dat mijn oorsuis erger wordt, hoe moet het dan?
Nou ja, dat soort angsten dus. Hoe leuk ik het ook vaak heb en hoeveel ik ook van dingen kan genieten, diep in mij voel ik bezorgdheid. Gaat dat ooit over?
Als ik over later fantaseer, zie ik een relaxte versie van mezelf. Dan scharrel ik wat door de tuin (die ik dan heb), wandel met de hond (die ik dan heb), knuffel mijn varkentje (dat er dan rondloopt), speel wat piano en ga om vijf uur aan de borrel met Paul mijn vriend (die ik dan nog steeds heb). Nu pak ik die rust helemaal niet.
Ik weet het, ik doe het mezelf aan. Altijd in de weer met lijstjes. Als ik mijn leven nou niet goed voor elkaar zou hebben, zou je het nog kunnen begrijpen, maar het loopt juist allemaal heel goed. Ik woon in een fantastisch huis in Amsterdam, heb het leukste werk dat je je maar kunt voorstellen, een lieve grappige man, heel veel vriendinnen, ik ben superfit en kan allemaal leuke dingen doen. Dus waarom niet zorgeloos genieten? We leven toch nu? Mooier en beter wordt het echt niet.
Ik geloof dat ik er maar weer eens een cursus mindfulness tegenaan moet gooien. Of ik moet me er gewoon bij neerleggen dat ik me op mijn 95e nog altijd zorgen maak over de toekomst.
Laat een reactie achter
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.