Een leeg nest een beangstigend vooruitzicht? Edith steekt alle moeders met het nest verlatende kinderen een hart onder de riem.
LEES OOK: Kinderen uit huis, tijd dat het weer van mij wordt
Edith heeft het te doen met al die moeders die deze zomer op het lege nest afstevenen nu hun laatste kinderen eindexamen hebben gedaan. En wil hen een hart onder de riem steken, want heus, het went zo’n leeg nest. Bovendien: kinderen hebben is ook niet ideaal.
Ik heb last van het empty nest gevoel, terwijl ik nooit een nest gehad heb. Ook geen nestdrang. Dat verlangen naar een baby’tje in je buik dat zich op een dag naar buiten scheurt en dan zeker de eerste achttien jaar bij je in huis woont, nee, dat ken ik niet.
Niet dat ik per se géén kinderen wilde. Ze waren welkom geweest als ze zich hadden aangediend, maar alleen als daar een leuke vader bij had gezeten. En daar zat ‘m het probleem: die was niet voorhanden. De paar potentiële vaders die ik in het vizier had, wilden geen kinderen. Dus hield het daarmee op. Om te weten hoe het was, paste ik weleens op mijn neefje en nichtjes. Na een weekendje logeren was ik altijd blij dat ik ze op zondagavond aan hun ouders kon teruggeven.
Nu ik de vlaggen weer zag wapperen uit de ramen van kinderen die zijn geslaagd voor hun eindexamen, bedenk ik dat er ook uit mijn raam een vlag had kunnen wapperen. Van mijn zoon – liever een jongen dan een meisje – die nu ook voor zijn eindexamen was geslaagd en misschien wel ging studeren. Iets sociaals of zo. Ik vraag me af hoe hij eruit zou zien. Mijn ogen? Knap, origineel, creatief en eigenzinnig? Als hij maar niet lid van het corps gaat worden. Hij kan vast goed sporten – kitesurfen, geen voetbal – is stoer, maar ook lief en empathisch en heeft veel gevoel voor humor. Koken kan hij ook heel goed. Dat doet hij graag voor zijn moeder.
Sterke wervende tekst trouwens om op een datingsite te zetten bij de man die ik zoek en met wie ik dus zo’n soort kind wil. O nee, daar is het nu een beetje te laat voor.
Dus troost ik mezelf maar met de gedachte dat zoonlief ook een etterbak had kunnen zijn. Zo onwaarschijnlijk is dat niet. Want ik had hem vast slecht opgevoed, omdat ik te veel met mijzelf bezig was. En dan was hij misschien wel slim geweest, maar van school getrapt vanwege druggebruik, een lelijkerd ook met die dunne lippen die hij van mij heeft, opgeschoren zijkantjes, een voetbalhooligan die seksistische opmerkingen maakt over meisjes, een Thierry Baudet-adept met een grote bek, die thuis geen poot uitsteekt en niet achter zijn gamepad is weg te slepen. En hij is nog lang niet van plan om het huis uit te gaan, tenzij ik hem eruit schop.
Ik dank god op mijn blote knietjes dat dit allemaal niet gebeurd is.
Maar ik heb het wel te doen, hoor, met de moeders die deze zomer op het lege nest afstevenen. Ik wil ze een hart onder de riem steken, want heus, het went. Uit ervaring weet ik dat ook het leven zonder kinderen helemaal niet slecht is. Al zeker niet als je ergens een ideale zoon op afstand hebt. Maar die bestaat waarschijnlijk niet.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
