Het zit even tegen, dus komt je kind prompt weer thuis wonen

-

Als het even tegenzit, komt je volwassen kind meteen bij je op de bank liggen. ‘Misschien zou je minder moe zijn als je niet tot half zes uitging?’

Het kind van 21 jaar zit aan tafel en wentelt zich in haar leed. Ze is moe en voelt zich niet lekker. Ze meent minimaal Pfeiffer te hebben, maar ebola is ook een optie. Of anders een geslachtsziekte. School is ‘gecompliceerd’, vrienden zijn ‘moeilijk’. Ze heeft nog geen stage, het geld is op, ze weet het allemaal niet meer. Haar oplossing is weer even thuis gaan wonen. En daar te klagen over hoofdpijn en te vragen om advilletjes uit de ouderlijke voorraad.

Haar ouders horen het geduldig aan, zonder met het hoofd op tafel te gaan bonken of suggesties te debiteren. Voortschrijdend inzicht is een groot goed, voor beide partijen. Maar toch: popje zou allicht energieker zijn als ze eens wat minder vaak tot half zes in de morgen uitging. De hoofdpijn zou zomaar kunnen komen van geen water drinken, maar wel in vlot tempo twee wijntjes wegwerken. Dat ze een beetje sip is, komt vast doordat de spannende uitwisselingsstudent waarmee ze leuk heeft gescharreld terug naar Argentinië is. De lamlendigheid zou best kunnen opknappen van groente, fruit en frisse lucht. En de enige reden dat ze nog geen stage heeft, is dat ze vier maanden heeft geroepen ‘dat ze nog alle tijd had om dat te regelen’ maar nog niets heeft geregeld. Oorzaak, gevolg, verantwoordelijkheid nemen, het is allemaal niet zo sexy, maar wel nuttig.

Laat het los, laat het gaan, denken de ouders.

Omdat een SOA tegenwoordig blijkbaar minder gênant is dan op tijd naar bed gaan, wordt er een bezoek aan de huisarts gearrangeerd, bloedonderzoek incluis. Het kind ligt kwijnend op de bank en veegt lusteloos wat over haar telefoon. ‘Iets met een stage?’ polst haar moeder hoopvol. ‘Daar heb ik nu echt even geen zin in,’ is het kribbige antwoord. ‘Ik ben zíek.’ Hoe ziek wordt maar niet duidelijk, want popje vindt het te eng om naar de huisarts te bellen voor de uitslagen. ‘Stel je voor dat ze niets heeft!’ sist haar moeder telefonisch tegen haar BFF, tevens suikertante van de millennial, veilig vanaf de slaapkamer. ‘Dan moet ze daadwerkelijk iets gaan ondernemen. Ik word gék van die meid.’

BFF klaagt opgewekt mee, er worden herinneringen opgehaald aan de tijd dat ze zelf studeerden met allebei baantjes erbij. En er wordt gemakshalve verzwegen dat ze zelf destijds ook niet uitblonken in gezond gedrag. De dames leefden op paprikachips en Vino Verde omdat al het geld ging zitten in de huur van een videorecorder en twaalf films met Kevin Costner in de hoofdrol. Die tot diep in de nacht werden herbekeken om álles uit de huur van die box te halen. Netflix en Thuisbezorgd zijn gewoon de moderne versies van Videoland en Croky, zoveel is er nu ook weer niet veranderd.

Wat wel anders is, is dat zij destijds buitengewoon zenuwachtig waren over colleges, tentamens en stages en dus overal bovenop zaten. Daar kijkt deze generatie toch wat vrijblijvender tegenaan, gezien de algemene lamlendigheid op de bank. Moeder belt uiteindelijk zelf de huisarts en geeft de telefoon aan de zieke om die te dwingen naar de uitslag te vragen, want meerderjarig en beroepsgeheim en zo. Het kind zet ‘m onmiddellijk op de speaker en blijkt – dat valt dan weer mee – een volstrekt normaal, volwassen gesprek te kunnen voeren. Er is niets aan de hand, beetje vitamine D-tekort, dat is alles.

De millennial laat het oordeel bezinken. Het lijkt een beetje tegen te vallen geen fysiek excuus aan te kunnen dragen om verder te lanterfanten en dat de diagnose depressie evenmin gesteld is. ‘Gewoon een beetje tegenslag, word je sterk van,’ aldus de montere huisarts. Die dit kan zeggen op een manier die haar ouders op uitsluitende woedende blikken en wilde verwijten zou komen te staan.

On the bright side: er is opeens óók geen reden om vanavond niet naar een dance-event te gaan. Want niets helpt zo goed tegen een vitamine D-tekort en hoofdpijn als een nacht doorhalen in een dampende, stampende hal, tenslotte. Er worden vriendinnen en mascara gemobiliseerd en zulke ingewikkelde logistieke afspraken gemaakt dat het regelen van een stage er een eitje bij lijkt. Moeder doet intussen haar beste imitatie van de horen-zien-en-zwijgen-aapjes. Met haar is het tenslotte ook allemaal goed gekomen. En 8 januari beginnen de colleges weer. Hoop doet leven.

Lees ook: 30 dingen die een 50+ vrouw wil gillen tegen haar millennial-collega’s

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN