Irma rijdt door haar oude geboortestad en wordt bevangen door melancholie.
Zodra ik de snelweg afga begint het te kriebelen. Ik woon al eeuwen niet meer in Eindhoven, maar heb nog altijd nog een zwak plekje voor de stad. Ik rijd langs de flat waar ik geboren ben, langs het ziekenhuis waar mijn moeder 25 jaar geleden stierf en mijn vader tien jaar geleden.
Tijd voor een tour nostalgiquevoor ik naar mijn zoon ga, die in deze stad studeert. Veel is nog hetzelfde. En toch niet helemaal. De wijk waar ik ben opgegroeid is er niet op vooruit gegaan. Het keurige voortuintje van mijn ouders is bezaaid met oud speelgoed en kapotte keukenspullen. Op het pleintje waar iedereen een eigen parkeerplaats had (wee de onverlaat die het waagde daar zijn auto neer te zetten) staan sloopauto’s.
De benzinepomp waar ik op warme dagen een ijsje mocht halen, is verdwenen, mijn middelbare school gesloopt. Het oude stamcafé van mijn vader is er nog wel. Na het biljarten nam hij een chocoladereep met mierzoete gele vulling voor me mee. We hebben er carnaval gevierd. Pa was lid was van d’n raad van ellef, de buurman Prins Carnaval, ik raapte de confetti van de vloer.
In het centrum staat de Bijenkorf nog overeind, maar de meeste vertrouwde zaken zijn vervangen door hippe winkels. In het duistere straatje met de vele kroegen waar ik uitging, stikt het nu van de gezellige eettentjes en terrasjes. De stad is veranderd en ik ook. Niet meer het kleine meisje dat droomde van een mooie toekomst, maar moeder van vier volwassen kinderen.
En toch wordt ik bevangen door een Wim Sonneveld-gevoel.Het Dorp: het mooiste liedje ooit. Eindhoven is geen dorp, nozems en beatmuziek zijn verleden tijd, evenals snoephout voor een cent. Maar het is mijn verleden. Eindhoven blijft voor altijd mijn dorp.
