Na het overlijden van haar man gaat Vera (59) tot haar eigen verbazing weer daten. ‘Mijn vriendinnen schreven me in op een datingsite.’
Lees ook: Sonia (57): ‘En zoef, weg was hij. Na 34 jaar huwelijk. Dat verzin je toch niet’
‘Mijn vriendinnen schreven me in op een datingsite. Natuurlijk. Ik zou zoiets nooit zelf doen. En toen zij het eenmaal hadden gedaan, riep ik de hele tijd dat het niets voor mij was. Het voelde ook zo dubbel: aan de ene kant zei ik vaak dat ik gezelschap miste, aan de andere kant voelde ik me nog getrouwd. Die vraag hield me ook lang bezig nadat mijn man was overleden: ben je dan eigenlijk nog getrouwd? Ik draag mijn ring nog, en ik blijf hem dragen.
Maar ik ben wel alleen. Het is al vier jaar geleden dat mijn man plotseling overleed aan een hartaanval. Nooit meer een ander, dat zei ik lange tijd, zeker de eerste twee jaar. Maar het is echt zo: alleen is ook maar alleen. Ik heb vriendinnen, ik heb een lieve zoon, maar iedereen heeft een eigen leven. Logisch ook, en ik wil niet eens op sleeptouw worden genomen. Eens per week eet ik bij mijn zoon, meestal ga ik ook nog een keer met een vriendin eten, maar dat betekent nog steeds vijf avonden alleen. Alleen aan tafel, alleen op de bank, alleen in bed, alleen naar verjaardagen, alleen de stad in, alleen naar de buurtborrel – ik kan een eindeloze lijst maken. Ik kan prima alleen zijn, maar samen is het gezelliger.
Lees ook: ‘Mijn schoondochter vertelt iedereen wat een loeder ik ben’
Toen ik dit tegen vriendinnen zei, schreven ze me dus in op die relatiesite. Ik verklaarde ze voor gek, maar schreef me toch niet meteen weer uit. Ik was nieuwsgierig. Er kwamen al snel reacties. Vreemde reacties van mannen die uit waren op ik-weet-niet-wat. Die blokkeerde ik meteen. Er zaten twee mannen bij die aardig klonken. Vriendelijk en met dezelfde onwennigheid die ik zelf voelde. Een van de twee was weduwnaar. Ik moest twee dagen moed verzamelen, maar toen beantwoordde ik zijn bericht. Hij stuurde meteen iets terug en ineens zat ik in een hele conversatie. Het belangrijkste: hij maakte me aan het lachen. En hij drong niet aan. Tot mijn eigen verbazing was ik degene die voorstelde om koffie te gaan drinken. Hij is met pensioen, ik werk maar twee dagen – we hadden allebei de volgende dag al tijd. Dat ging veel te snel, maar toch zei ik ja.
Het voelde als vreemdgaan, ook al is mijn man al vier jaar dood. Maar het was wel gezellig. Er vielen geen stiltes en na een kwartiertje was ook niet ongemakkelijk meer. We hadden het over van alles, ook over onze overleden partners. Hij droeg zijn trouwring nog. Ik denk dat we opnieuw gaan afspreken.’
